Σάββατο 19 Απριλίου 2008

Αρβανίτες και 1821

Αρβανίτες
“ Οι μισοί Έλληνες είναι Αρβανίτες”...”Οι Αρβανίτες απελευθέρωσαν την Ελλάδα το ‘21”

Αυτές οι φράσεις που κυκλοφορούν σε μερικούς τόπους του διαδικτύου με “ανάγκασαν” να ψάξω λίγο για να δω αν ισχύουν ή όχι. Δεν θα ήθελα να αναφερθώ στους λόγους που κάνουν κάποιους να γράφουν αυτές τις φράσεις και άλλες παρόμοιες, αλλά νομίζω ότι τις περισσότερες φορές γράφονται κακόβουλα με την προοπτική να θίξουν το εθνικό αίσθημα των Ελλήνων λες και οι Αρβανίτες δεν είναι κομμάτι των Ελλήνων…
Αυτοί που θίγονται περισσότερο πιστεύω ότι είναι οι συμπολίτες μας Αρβανίτες που τέτοιου είδους φράσεις τους κάνουν να φαίνονται σαν ένα ξένο προς τον Ελληνισμό, ή Ρωμιοσύνη αν θές, στοιχείο, συγγενεύον περισσότερο με κάποιους καλοπροαίρετους γείτονες μας παρά με “εμάς”(χρησιμοποιώ πρώτο πληθυντικό ως μη Αρβανίτης στην καταγωγή, εννοώντας αυτούς που οι πρόγονοι τους μιλούσαν ελληνικά και μόνο ελληνικά).
Προσπαθώ να συγκεντρώσω μερικά στοιχεία για τη γεωγραφική κατανομή και πληθυσμό των Αρβανιτών στη νότια Ελλάδα απαντώντας στην πρώτη φράση(“Οι μισοί Έλληνες είναι Αρβανίτες”) και ακολούθως την συμμετοχή τους στην Επανάσταση του 21 απαντώντας στη δεύτερη φράση(“Οι Αρβανίτες απελευθέρωσαν την Ελλάδα το ‘21”).
Ταυτόχρονα πιστεύω ότι χρειάζεται να διευκρινίσουμε ποιοι από τους αγωνιστές του 21(από τους “διάσημους”…) είχαν αρβανίτικη καταγωγή, γιατί πολλές ανιστόρητες αξιώσεις γράφονται στο διαδίκτυο.


Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με το ερώτημα του πληθυσμού των Αρβανιτών κυρίως τον 19ο αιώνα όταν η γλώσσα μιλιόταν σχεδόν καθολικά από τους αρβανίτικης καταγωγής Έλληνες και ήταν πιο εύκολη η “διάκριση” τους,αρχίζοντας απο το σοβαρό,και όσο είναι δυνατό απαλλαγμένο απο διαδεδομένα παραϊστορικά στοιχεία, βιβλίο του Κ. Μπίρη “Αρβανίτες, οι Δωριείς του νεότερου Ελληνισμού, η ιστορία των Ελλήνων Αρβανιτών”.
Ο Μπίρης (Αρβανίτης ο ίδιος,αν και όχι ιστορικός) στο κεφάλαιο του δημογραφικού απολογισμού τονίζει το μεγάλο λάθος των όσων ξένων(προξένων, περιηγητών) ασχολήθηκαν με αυτό το θέμα οι οποίοι αντιεπιστημονικά εύκολα χαρακτήρισαν το κράμα των γηγενών με τους πάροικους Αρβανίτες που ήταν πια δίγλωσσο ως Αλβανούς. (1)
Ας δούμε τι έγραφε ο Johann Georg von Hahn(Albaneische Studien,1854) o οποίος θεωρείται ο πατέρας της αλβανολογίας και έζησε στην Ελλάδα πάνω από 20 χρόνια αφού από το 1843 ως το 1869 διετέλεσε διαδοχικά ως πρόξενος της Αυστρίας στα Γιάννενα, τη Σύρο και τέλος στην Αθήνα ως Γενικός Πρόξενος. Στον πίνακα που παραθέτει στο προαναφερόμενο βιβλίο αναφέρει κατά τόπο τον πληθυσμό των Αρβανιτών στην Ελλάδα και καταλήγει στο σύνολο των 173.000 Αρβανιτών όταν η Ελλάδα είχε πληθυσμό σύμφωνα με την απογραφή του 1856 1.096.810.
Ο Hahn όμως στο πρόλογό του, τον οποίο έγραψε αργότερα, αναφέρει το λάθος που έκανε να αναφέρει στον πίνακα 10.000 Αρβανίτες στο Σπερχειό και άλλους 5.000 στη Φωκίδα όπου, όπως αναφέρει και ο Μπίρης (2), δεν υπήρχαν καθόλου!!
Αναφέρει μάλιστα στον πρόλογο του ότι πολλοί αμφισβήτησαν τους υπολογισμούς του όπως και αυτός ο Finlay(γνωστός για τα βιβλία του για την Ελλάδα και κυρίως για την Επανάσταση) ο οποίος υπολόγισε τους κατοίκους των περιοχών που μιλιέται η αρβανίτικη σε 100.000(3) και ο οποίος περιέργως στο βιβλίο του (4) ανεβάζει τον αριθμό σε 200.000 χωρίς να δίνει τις κατανομές.
Δεχόμενοι τα γραφόμενα του Hahn ως πιο σημαντικά από κάθε άλλον της εποχής του λόγω των γνώσεων του περί αλβανολογίας και της διαμονής τόσων χρόνων στην Ελλάδα βλέπουμε ότι ο αριθμός των Αρβανιτών περιορίζεται μετά από τις διορθώσεις που έκανε ο ίδιος(ο Hahn) σε 158.000 το οποίο αντιστοιχεί ποσοστό περίπου 14 τοις εκατό του συνόλου του πληθυσμού της τότε ελεύθερης Ελλάδος.
Αναλυτικότερα ο Hahn αναφέρει 55.000 Αρβανίτες στην Αττικοβοιωτία (συν τη Σαλαμίνα) σε σύνολο 116.021 κατοίκων.
Στη νότια Εύβοια αναφέρει 25.000 σε συνολικό πληθυσμό 72.368(όλης της Ευβοίας).
Στην βόρεια Άνδρο(5) αναφέρει 6.000 σε σύνολο κατοίκων του νησιού 19.376.
Στην Αργολίδα με τα νησιά του Αργοσαρωνικού (Ύδρα, Σπέτσες, Πόρος) αναφέρει 47.000 σε σύνολο 75.501 κατοίκων εκ των οποίων οι μονόγλωσσοι ελληνόφωνοι βρίσκονται κυρίως δυτικά και βόρεια του Άργους αλλά και στα δύο κέντρα Άργος και Ναύπλιο.
Επίσης αναφέρει στην Αχαΐα και Κορινθία 15.000 Αρβανίτες σε σύνολο 129.000 κατοίκων. Εκ των όποιων οι της Αχαΐας κατοικούν στα Αρβανιτοχώρια ή Ζουμπατοχώρια στις δυτικές υπώρειες του Παναχαϊκού(καλοκαίρι) και σε μερικά χωρία της πεδιάδος του δήμου Δύμης και Φαρών(χειμώνα). Στην Κορινθία η αρβανίτικη γλώσσα επικρατεί στα ανατολικά αλλά και στην περιοχή του σημερινού δήμου Σικυωνίων(βλέπε αναλυτικότερα παρακάτω).
Για την υπόλοιπη Πελοπόννησο αναφέρει με ερωτηματικό 10.000 Αρβανίτες, οι οποίοι εντοπίζονται σε μικρές συστάδες χωριών όπως των Σουλιμοχωρίων Μεσσηνίας(οι Ντρέδες όπως αποκαλούνται) ,στην περιοχή Ζάρακα, κυρίως, της Λακωνίας και σε κάποια χωριά στον σημερινό δήμο Ηραίας στην Αρκαδία(Παλούμπα κ.α.).
Ο Μπίρης ασχολείται και με τον γεωγράφο Alfred Philippson ο οποίος περιηγήθηκε στην Πελοπόννησο το 1889 γράφοντας το «Zur Ethnographie des Peloponnes ,Pettersmans Mitteilungen»,1890. Αυτός ο συγγραφέας αναφέρει ότι κατάφερε…να υπολογίσει τους Αρβανίτες της Πελοποννήσου και των νησιών της Ερμιονίδος με τον αριθμό των 90.253 Αρβανιτών σε συνολικό πληθυσμό της ίδιας περιοχής 730.000 κατοίκων ήτοι 12% επί του συνολικού πληθυσμού και 9.5% όσον αφορά την Πελοπόννησο. Επίσης υπολογίζει τους Αρβανίτες όλων των περιοχών της Ελλάδας της εποχής του σε 224.000 όταν ο πληθυσμός της Ελλάδας την ίδια χρονιά σύμφωνα με την απογραφή ήταν 2.187.208, που σημαίνει 10% Αρβανιτών επί του συνόλου του ελληνικού πληθυσμού(της ελεύθερης Ελλάδας). Τον ίδιο χρόνο ο δραστήριος γιατρός από την Πάτρα Χ.Π. Κορύλλος έγραψε την «Εθνογραφία της Πελοποννήσου»(Πάτρα,1890) αφού περιηγήθηκε στην Πελοπόννησο και συνέλεξε στοιχεία για τους τόπους που αναφέρει ο Philippson στο βιβλίο του, λαμβάνοντας υπόψη και γνώμες δημάρχων και βουλευτών των εκεί επαρχιών κατέληξε στον αριθμό 71.037(50.352 για την Πελοπόννησο και 20.685 για τα νησιά) που σημαίνει σε σύνολο 730.000 κατοίκων της ίδιας περιοχής ποσοστό 9,5% και 7% για την Πελοπόννησο.
Επίσης το κρατικό Βρετανικό "Handbook of Greece,1918,Naval Staff-Intelligence Division"σελ.72, αναφέρει αναλύοντας την εθνογραφία της Ελλάδος οτι οι Αρβανίτες δεν ξεπερνούν το 1/12 του πληθυσμού(περ.8,5%, την εποχή πριν τις ανταλλαγές πληθυσμού,και χωρίς να συμπεριλαμβάνονται στο Ελληνικό κράτος η Δ.Θράκη και τα Δωδεκάνησα).

Μεγαλύτερο μέγεθος
Ο χάρτης του Philippson, αντιπροσωπεύοντας τις παρατηρήσεις του,τις οποίες γενικά μπορούμε να δεχτούμε ως πραγματικές και μπορούμε να τις διασταυρώσουμε
με τις άλλες πηγές που παραθέτω.


Ο Μπίρης όμως θεωρεί ότι το μεγαλύτερο λάθος που κάνουν οι ξένοι ερευνητές είναι να θεωρούν αυτό το περίπου 10% του Ελληνικού πληθυσμού ως απόλυτα αρβανίτικο μη υπολογίζοντας το συγκερασμό που προηγήθηκε, δηλαδή, των γηγενών ελληνόφωνων με τους αρβανιτόφωνους έποικους. Ο Μπίρης αναφέρει την άποψη του Philippson ότι πολλοί από αυτούς, που θεωρεί Αρβανίτες, έχουν ονόματα και ιδίως επίθετα αποκλειστικά σχεδόν ελληνικά. Μελετάει λοιπόν τον αριθμητικό καθορισμό της αναλογίας επωνύμων στους κοινοτικούς καταλόγους των κατοίκων των αρβανιτόφωνων περιοχών και παραθέτει κάποιες από τις παρατηρήσεις του: επώνυμα
α)από αρβανίτικους χαρακτηρισμούς, Μπάρδης(άσπρος),Σκλέπας(κουτσός),Κούκης(κόκκινος),Πρίφτης(παπάς)Τρίμης(παλληκάρι) κλπ. β)από αρβανίτικα ονόματα,Κόλιας(Νικόλας), Γκίκας(Ακίνδυνος), Γκίνης(Αργύρης), Γκιώνης(Κοσμάς), Νάστας(Αναστάσης) και
γ) καθαρά ελληνικά όπως, Τριανταφύλλου, Οικονόμου, Παπαιωάννου, Αποστόλου, Σωτηρίου,Μοραΐτης,Μανιάτης κλπ.. Τέλος υποστηρίζει ότι η αναλογία ανάμεσα στα επίθετα των Αρβανιτών είναι 40% ελληνικά,35% διφορούμενα και 25% αρβανίτικα.

Ελληνικά επώνυμα βρίσκουμε ακόμα και στους σημερινούς Arberesh της Κάτω Ιταλίας και Σικελίας δηλώνοντας έτσι το μέγεθος της επιμιξίας των Αρβανιτών με των ντόπιων όταν ήρθαν στον Μοριά. Αυτή η επιμιξία έγινε μόλις σε διάστημα δύο γενεών(!). Ο Τίτος Γιοχαλάς στην συνεδρία της 6ης Ιουνίου του 1974 στην Ακαδημία Αθηνών και στην ομιλία του με τίτλο « Επόψεις του Ελληνισμού των αλβανικών κοινοτήτων της Σικελίας» αναφέρει αρκετά ελληνικά επώνυμα Αρβανιτών(Arberesh) της Σικελίας. Αναφέρει λοιπόν τα πλέον συνήθη ελληνικά επώνυμα που βρήκε στα βιβλία του αρχείου ελληνόρυθμου ναού της Martorana και είναι τα εξής: Βαπτισμένος, Διαμάντης, Λογοθέτης, Μυστράς, Κυπαρήσιος, Τηνιακός, Λάσκαρις, Παντελεήμονος, Αρκολαίων, Καντιώτης, Φωκάς, Χρυσόπουλος, Παλαμάρης, Παπαδόπουλος, Κυπριώτης,Ραβδάς. Αλλά και σε άλλες αρβανίτικες κοινότητες της Σικελίας συναντάμε τα επώνυμα: Αγιοβλασίτης,Αργυρόπουλος,Χαλκιόπουλος,Καλύβας,Καλογιάννης,Καλογεράς, Καβαδής, Κεφαλάς, Κοντολέων, Δροσερός, Χρυσόπουλος, Γερογιάννης, Μακρής, Πανταλαίων, Παπαδάς, Παλαιολόγος, Παριώτης, Προβατάς, Ροδιώτης, Σκορδίλης, Σκυλίτζης, Σοφιανός, Θεοδωρόπουλος κ.α.
Ακόμα και η γλώσσα των Αρβανιτών και δη αυτή των Σουλιωτών ήταν γεμάτη από ελληνικές λέξεις, όπως σωστά παρατηρεί και ο Τίτος Γιοχαλάς στο λεξικό του Μάρκου Μπότσαρη(Το αστείο είναι ότι ο άνθρωπος αυτός ο οποίος έγραψε ένα ελληνοαρβανίτικο λεξικό από κάποιους λέγεται ότι δεν ήξερε καν ελληνικά!!!!),εκδοθέν το 1980 και σελ.76-80, ότι σε σύνολο 1494 αρβανίτικων λημμάτων του λεξικού,τα 361 αποτελούν γλωσσικά δάνεια από τη ελληνική, από την τουρκική τα 187, από την ιταλική τα 21 και 2 από άλλες γλώσσες.
Ας αναφέρουμε τα στάδια εποίκισης Αρβανιτών στις ελληνικές περιοχές σύμφωνα με τον Μπίρη (7). Σημειώνει ο συγγραφέας ότι λόγω έλλειψης πηγών για μερικές φάσεις εποικισμού αρκείται, βασιζόμενος σε προηγούμενες περιπτώσεις, στην εκτίμηση του αριθμού των εποίκων κατά την αναλογία της εκτάσεως της χώρας για τη οποία πρόκειται και του πλήθους των χωριών που έγιναν γνωστά ως αρβανιτοχώρια:

Το 1330 ο Μανουήλ Καντακουζηνός έφερε στο δεσποτάτο του Μορέως. . .8000 Αρβανίτες
Το 1383 οι Καταλανοί έφεραν στην Λοκρίδα, στην Βοιωτία και στα βόρεια και τα δυτικά κράσπεδα της Αττικής άγνωστο αριθμό Αρβανιτών. Κατά τεκμήριο εκτάσεως της χώρας αυτής και του πλήθους των χωριών: . . . . . . . . . 20.000 «
Το 1384 ο Νέριος Ατζαιόλης έφερε στην Κορινθία 800 καβαλλαρέους Αρβανίτες ,οι οποίοι με τις οικογένειες τους υπολογίζονται σε: . . . . . .3.200 «
To 1405 ο Θεόδωρος Παλαιολόγος έφερε στο δεσποτάτο του Μορέως. . .10.000 «
Το 1405 ο Κεντυρίων Ζαχαρίας έφερε στην δυτική πλευρά της Πελοποννήσου άγνωστο αριθμό Αρβανιτών. Κατά τεκμήριο έκτασης της χώρας και πλήθος χωριών . .15.000 «
Το 1402 και το 1425 οι Βενετοί έφεραν στην Εύβοια άγνωστο αριθμό Αρβανιτών.
Κατά τεκμήριο εκτάσεως της χώρας και πλήθους χωριών. . . . . .10.000 «
Το 1418 ο Αντώνιος Ατζαιόλης έφερε στα Μεσόγεια της Αττικής άγνωστο αριθμό Αρβανιτών. Κατά τεκμήριο έκτασης και πλήθους χωριών. . . . .15.000 «

Σύνολο 81.200

Η εκτίμηση αυτή του Μπίρη αν και αντιεπιστημονική δεν πρέπει να απέχει πολύ απο την πραγματικότητα αφού ο Βενετός Γενικός Προβλεπτής Stefano Magno στο "Annali Veneti"(7β) αναφέρει οτι ο πληθυσμός των Αρβανιτών στην Πελοπόννησο το 1453 ήταν περίπου 30,000.


Αυτό που σημειώνει ο Μπίρης είναι ότι ένα πολύ μεγάλο ποσοστό από αυτούς τους Αρβανίτες που κατέβηκαν στην Ελλάδα μετανάστευσε αργότερα στην Κάτω Ιταλία και είναι αυτών οι απόγονοι Arberesh που τραγουδάνε και σήμερα για τον όμορφο Μοριά(Bukura More) όπου έθαψαν τους πατεράδες τους.
Οι Αρβανίτες αυτοί που συναντάμε στην νότια Ελλάδα αντιπροσωπευόμενοι από τους παραπάνω αριθμούς είναι οι ίδιοι που συναντάμε στην Αιτωλοακαρνανία-Άρτα-Θεσσαλία οι οποίοι μετά από την επικράτηση του Κάρολου Τόκκου εδιώχθησαν και για διάφορους άλλους λόγους για τους «προσωρινά Θεσσαλιώτες», (8) , (9),(10),(10α) ώστε σήμερα να έχουν αφήσει μόνο ορισμένα τοπωνύμια όπως Ζαπάντι ,Κομποθέκρα ,Κριεκούκι κ.α.
Παραθέτω επίσης κάποιες πληροφορίες γύρω από τους Αρβανίτες που είναι πολύ σημαντικές(10 β).


Ο Άγγελος Έμμος,Βενετός κυβερνήτης της Πελοποννήσου κατά τα έτη 1703-1706, χαρακτηρίζει τους Αρβανίτες: « γένος άθλιον, περιορισθέν μετά των οικογενειών αυτών εις τα κρησφύγετα των όρεων, εν πενιχραίς καλύβαις, αποζών εκ των προιόντων των ποιμνίων, ων αυτοί σχεδόν αποκλειστικώς εισίν οι επιμεληταί» . Ο δε διάδοχος του Φραγκίσκος Γριμάνης(1706-1709), επιεικέστερος, αυτά λέει για την Πελοπόννησο γενικά αλλά και για τους Αρβανίτες ειδικότερα προς τη Γερουσία του : « Η Πελοπόννησος κατοικείται υπό Ελλήνων και Αλβανών, τούτων οι Έλληνες, πολυπληθέστεροι,οικούσι τας πόλεις και καταγίνονται εις το εμπόριον και τη ναυτιλίαν,οι δε Αλβανοί οίτινες τοσούτον έχουσι συγχωνευθή μετά των Ελλήνων, ώστε δεν θεωρούνται αποτελούντες ίδιαν φυλήν αλλ’απλώς διάφοροι τάξιν, είσιν ολιγώτερον εύποροι και πεπολιτισμένοι, διάγοντες βίον πλάνητα και νομαδικόν και διαιτώμενοι το μεν θέρος εις τα όρη της Αρκαδίας, τον δε χειμώνα εις την Ηλίδα και την Αργολίδα και τα παράλια του Φαναρίου(Ερμιονίδα,Τροιζήνα και Επιδαυρίαν).»





Οι Αρβανίτες και η Επανάσταση του ‘21





Αργοσαρωνικός
Ας ξεκινήσουμε με την συμμετοχή των Αρβανιτών του Αργοσαρωνικού κυρίως της Ύδρας και των Σπετσών που τόσο και τόσο έχει υπερεκτιμηθεί η προσφορά τους στον Αγώνα το 21’.

Πρώτα όμως λίγα λόγια για την καταγωγή των κατοίκων της Ύδρας βασιζόμενος στη βραβευμένη από την Ακαδημία «Ιστορία του εποικισμού της Ύδρας / Τρύφωνος Ε. Ευαγγελίδου».Η καταγωγή των κατοίκων των δύο νησιών (Ύδρας, Σπετσών) είναι παρόμοια οπότε η ιστορία εποικισμού της Ύδρας καλύπτει και αυτή των Σπετσών. Ο συγγραφέας λοιπόν αναφέρει ότι οι πρώτοι κάτοικοι ήταν Αρβανίτες από τις απέναντι ακτές της Πελοποννήσου που έφθασαν στα τέλη του 15ου αιώνα και ότι αργότερα(1540-1574) ήλθαν άποικοι Αλβανόφωνοι(από την Τροιζηνία και το Θερμίσιο) ,κυρίως, αλλά και Ελληνόφωνοι από την Μονεμβασιά. Κατά τους ιστοριογράφους της Ύδρας Γ.Δ.Κριεζή και Α. Μιαούλη(σελ 35-48) από το 1580 ως το 1628 ποιμενικές κυρίως οικογένειες κατέφθασαν από την Πελοπόννησο, το 1635 ήλθαν κάποιες οικογένειες από την Αυλώνα της Αλβανίας, στα μέσα του 17ου αιώνα από την Κύθνο, το 1668 κατέφθασαν ελληνόφωνες οικογένειες από τα Βούρλα της Μικράς Ασίας (11) (όπως αυτή του Γιακουμάκη(σημείωση: ελληνική απόδοση του ονόματος Ιάκωβος και όχι αρβανίτικη που είναι Γκούμας}) , το 1668 ήλθε η οικογένεια των Βώκων(Μιαούληδων) από τα Φύλλα Ευβοίας(χωριό ελληνόφωνο, αρκετά βορειότερα από το όριο αρβανιτοφωνίας που φτάνει μέχρι την Αχλαδερή). Το 1750 και 1762 κατέφθασαν Αρβανίτες από το Κρανίδι και την Ερμιόνη αλλά το κυρίως κύμα ήταν αυτό της εποχής που οι Τουρκαλβανοί , στους οποίους οι Τούρκοι είχαν αναθέσει να “συνετίσουν” τους Πελοποννήσιους μετά τα Ορλωφικά, λυμαίνονταν όλο το Μοριά.
Και άλλες σημαντικές οικογένειες από ελληνόφωνες περιοχές μετοίκησαν στις Σπέτσες , «αρβανιτοποιώντας» και τα ονόματά τους όπως προφανώς και την γλώσσα που χρησιμοποιούσαν στην καθημερινότητά τους. Ο Διομήδης-Κυριάκος Αναστάσιος μας πληροφορεί ότι οι πιο σημαντικοί οικογένεια των Σπετσών οι Μεξαίοι κατάγονταν από το Λεωνίδιο, την «πρωτεύουσα» των Τσακώνων. Οι Ορλοφαίοι(δεν ήταν βέβαια Ρώσοι, αλλά παρατσούκλι που έγινε επίθετο) και οι Λαζαραίοι ήταν Μανιάτες και στα χρόνια του Διομήδη-Κυριάκου τους αποκαλούσαν ακόμα «Μανιάτες». ( 11 α)
Και ο πρωτοπόρος επαναστάτης της Ύδρας που κατάφερε και ξεσήκωσε το νησί ,Αντώνης Οικονόμου ήλκε την καταγωγή του απο την ελληνόφωνη (βλ.Αρβ.και1821 συν.3)} Επίδαυρο Αργολίδας απο την οικογένεια των
Τριχάδων
η οποία κατά το έτος 1668 μετανάστευσε στην Ύδρα σύμφωνα με τον Γ.Κριεζή (11β) .



Το 1679 ο περιηγητής De Fleury αναφέρει ότι η Ύδρα είχε 1000 κατοίκους.
Στην περίοδο της Επανάστασης η Ύδρα είχε 16,000 κάτοικους και 10,000 πάροικους απ’όλη την Ελλάδα. (12)
Οι κάτοικοι λοιπόν της Ύδρας λόγω του άγονου του εδάφους της νήσου τους στράφηκαν προς την αλιεία και κατέληξαν στη ναυτιλία καταφέρνοντας έτσι μερικές οικογένειες να πλουτίσουν ειδικά μετά των αποκλεισμό της Γαλλίας του Ναπολέοντα από τους Άγγλους όταν οι Υδραίοι αλλά και άλλοι Έλληνες ναυτικοί κατάφερναν να σπάσουν τον αποκλεισμό και να πουλήσουν σιτάρι από την Ουκρανία σε υψηλότατες τιμές όπως είναι φυσικό.
Έτσι δημιουργήθηκαν πλούσιες και ισχυρές οικογένειες σαν αυτές των Κουντουριώτιδων, Βουλγάρηδων, Μπουμπούληδων(Σπέτσες) κ.α.
Η αξίωση ότι κάποιοι από τους αγωνιστές της Επανάστασης δεν ήξεραν ελληνικά(!!) εκτός από ανιστόρητη είναι και αστεία. Να τι μας πληροφορεί ο Howe (12α):
«Οι απόγονοι των Αρβανιτών όλοι μιλούν αρβανίτικα, όμως στην Ύδρα και στις Σπέτσες δεν υπάρχει άνδρας που να μη μιλάει τέλεια τα ελληνικά, τα οποία έμαθε από την παιδική του ηλικία, παρόλα αυτά μιλούν αρβανίτικα μεταξύ τους
Το ίδιο φαίνεται και εδώ:(13) - (14)

Ας φτάσουμε λοιπόν στην συμμετοχή των Υδραιοσπετσιωτών στον Αγώνα που είναι σαφώς υπερεκτιμημένη, μέσα από τα γραφόμενα ιστορικών και απομνημονευματογράφων της εποχής. Το γενικό συμπέρασμα που πιστεύω ότι βγαίνει είναι ότι οι νησιώτες του Αργολικού (με μερικές φωτεινές εξαιρέσεις όπως αυτή του Αντώνη Οικονόμου που ανάγκασε τους “Νοικοκύρηδες” να σηκώσουν επαναστατικά πανιά και ως ανταμοιβή είχε την δολοφονία του στις 16 Δεκεμβρίου του 1821 από ανθρώπους των Νοικοκύρηδων της Ύδρας) είναι ότι κινήθηκαν με ιδιοτέλεια και απαράμιλλο τοπικισμό.

Όπως προανέφερα ο Αντώνης Οικονόμου(Υδραίος) μαζί με τον έτερο Υδραίο Γκίκα(Ακίνδυνο) Θεόδωρου Γκίκα και την βοήθεια Μωραιτών Φιλικών που είχαν καταφύγει στην Ύδρα ώστε να πείσουν τους ντόπιους να ξεσηκωθούν κατάφεραν να αναγκάσουν τους Νοικοκυραίους σηκώσουν την σημαία της Επανάστασης. Αυτοί οι Μωραΐτες ήταν οι Πέτρος Μάρκεζης(Τσάκωνας), Γεώργιος Αγαλόπουλος(Μυστρά), Ν. Σπηλιοτόπουλος(Δημητσάνα), Ι. Στρατηγόπουλος (Λαγκάδια), Παν. Μπεγλής(Ζυγοβίστι) και Γιώργης Μαυρομιχάλης(φυσικά Μανιάτης). (14α)
Φυσικά η…μεγαλύτερη μορφή των Υδραίων ήταν ο Γιώργης Κουντουριώτης… που στάθηκε εμπόδιο εμπρός της ενότητας των Ελλήνων. Τι εννοώ;


Χρυσανθόπουλος Φώτιος - Φωτάκος
Απομνημονεύματα περί της Ελληνικής Επαναστάσεως τ.Α'
σελ.111

«Η Διοίκησις, ως κοινή μητήρ ,δεν θέλει αδιαφορήσει και εις τας πολεμικάς χρείας, και φθάσαντος του δανείου θέλει σας οικονομήσει αναλόγως. Τα πολεμικά πλοία εξ Ύδρας και Σπετσών δεν εκπλέουσιν ακόμη εξ αιτίας όπου το ταμείον δεν έχει χρήματα να πληρώσει τους ναύτας, άμα όμως φθάσουν τα χρήματα και πληρωθούν οι ναύται θέλουν έβγει ευθύς επειδή είναι έτοιμα [...]
Εν Μύλοις Ναυπλίου τη 27 Μαίου 1824
Ο Πρόεδρος
Γ.Κουντουριώτης»

Τί είναι αυτή η επιστολή; Είναι η πατριωτική απάντηση του Κουντουριώτη προς τους άμοιρους Κασιώτες που έβλεπαν τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο να περιτριγυρίζει το νησί τους. Να η αγωνιώδης έκκληση τους:
«Σεβαστή Διοίκησις
Με μέγιστην βίαν, γράφομεν όλοι οι ομογενείς κάτοικοι της νήσου Κάσου, κλαιόμενοι εις την Σεβαστήν Διοίκησιν, ειδοποιούντες την υμετέραν κορυφήν,ότι τρεις ημέρας έχει σήμερον ο αιγυπτιακός στόλος όπου έχει πλόκον την νήσον ημών,καθ’όλα τα μέρη,μάλιστα την ημέραν της Αναλήψεως μας έκαμε και έναν φοβερό πόλεμο,πλήν χάριτι,δεν εβλάφθη ουδείς των χριστιανών,λοιπόν παρακαλούμεν την Σεβαστήν ημών Διοίκησιν και μητέρα να μας προφθάση βοήθειαν θαλάσσιον και λοιπά,διόνομα και αγάπην του Θεού,κάμετε έλεος δια ημάς τους κατοίκους της νήσου Κάσου,επειδή και η γενναιότης και μεγαλοψυχία ημών είναι μεν πρόθυμοι ,όμως κατά την θαλάσσιον δύναμιν πολύ σας παρακαλούμεν να μας προφθάσετε[...].Ταύτα ιδεάζοντες την Υπέρτατην ημών Διοίκησιν την παρακαλούμεν μετά δακρύων αμέσως και χωρίς αναβολήν καιρού να μας προφθάσετε εις την άνωθεν θαλάσσιον δύναμιν[...]
Εκ Κάσου 1824 τη 17 Μαίου
Όλοι οι κάτοικοι της νήσου Κάσου


Φυσικά οι Κουντουριωταίοι είχαν πιο σημαντικά θέματα να τους απασχολούν όπως η καταδίωξη των ληστών(!) που θα πρόδιδαν το έθνος, δηλαδή των Κολοκοτρωναίων, Νικηταράδων και άλλων. (15)
Πιστεύω πως όλοι ξέρουμε τι συνέβη μετά στην απροστάτευτη Κάσο…σφαγές και εξευτελισμοί. Οι Υδραίοι “θρηνολογούντες” στέλνουν αυτό εδώ το γράμμα(16):
«Ενώ θρηνολογούμεν την ανέλπιστον καταστροφήν της Κάσου, πρέπει να ομολογήσωμεν, ότι η προσβολή του εχθρού εκεί διέσωσε τας νήσους μας, τας οποίας ημπορούμε να καταλάβη αιφνιδίως ως εκείνην» (16)
Ανέλπιστον;;; Φυσικά,τα ταμεία δεν ήταν αρκετά για να σωθεί η Κάσος…
Δεν απελπίστηκαν όμως…είδαν και τα θετικά στοιχεία της καταστροφής της Κάσου…:
“… η προσβολή του εχθρού εκεί διέσωσε τας νήσους μας(Υδραίοι προς Σπετσιώτες) ,τας οποίας ημπορούσε να καταλάβη αιφνιδίως ως εκείνην.Εις μάτην όμως και η ειδοποίησις αυτή μας δίδεται δια της θείας πρόνοιας,εάν εισέτι κωφεύσωμεν και φράξωμεν τας αισθήσεις μας.”(17)

Δεν είχαν λεφτά τα ταμεία της Κυβέρνησης; Που πήγαν τα δάνεια;
(17α) «Οι πληρωμές που έγιναν δεν είχαν σχέση με τις αναγκαιότητες του δημόσιου καλού, αλλά εξαρτιόνταν από την επιρροή ατόμων μέλη της Κυβέρνησης. Το μεγαλύτερο μέρος του πρώτου δανείου δόθηκε στους πλοιοκτήτες και ναύτες αυτού που αποκαλούσαν Ναυτικό, και η μερίδα του λέοντος πήγε στους Αρβανίτες της Ύδρας και των Σπετσών. Ο εμφύλιος πόλεμος κατάπιε πολλές δόσεις



Το κακό έγινε δηλαδή στην Κάσο αν και θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν όχι να μετριασθεί η κακοτυχία των Κασιωτών. Ο στόλος όμως αυτός που λεηλάτησε και έσφαξε στην Κάσο δεν θα μπορούσε να μείνει “άπραγος”. Το λογικό ήταν να ξεκινήσει για άλλο μέρος του Αιγαίου και να “συνετίσει” και άλλους νησιώτες.
Οι κεφαλές της Ύδρας είχαν κάποιες πολύ σοβαρές ενδείξεις για τον στόχο του τουρκοαιγυπτιακού στόλου και αυτός ήταν τα Ψαρά. Να οι προειδοποιήσεις:
α.) Ο Γραμματέας του Επάρχου Μυκόνου είχε γράψει στην Ύδρα ότι η αρμάδα του Χοσρέφ πέρασε την 1 του Ιούνη έξω από τα Ψαρά και φουντάρισε στη Μυτιλήνη.(18)
β) Οι γραμματείς της καγκελαρίας του Πόρου οι οποίοι γράφανε στην Ύδρα ότι «Η απόφασις του Χοσρέφ είναι πρώτον δια τα Ψαρά να κτυπήση και έστω εις είδησήν σας»,(19)
γ)Ακόμα και ο στεριανός Ανδρούτσος το είχε προβλέψει απ’τις 20 Απρίλη και είχε ειδοποιήσει το Εκτελεστικό γράφοντας πως “ αυτή η νήσος(Ψαρά) επαπειλείται ιδιαιτέρως φέτος». (20)
Και αυτός ο Λάζαρος ,ο αδερφός του Γιώργη, Κουντουριώτης είχε ειδοποιήσει στις 19 του Μάη τον αδερφό του πως ο Χοσρέφ «ή στην Σάμο θα πάει ή στα Ψαρά».
Ο Νικόδημος(Ψαριανός μπουρλοτιέρης και απομνημονευματογράφος) ανιστοράει ότι ενώ βρίσκονταν κοντά στο Εκτελεστικό κάμποσοι Ψαριανοί παραστάτες προσπάθησαν να μεταπείσουν τους Κυβερνητικούς να μην στείλουν το στόλο στην Κάσο που ήταν ήδη κατεστραμμένη αλλά στα Ψαρά που απειλούνταν «αλλά δεν εισηκούσθησαν» (21).
Για να καταλάβετε πως πολιτέυονταν οι Υδραίοι και ειδικά οι αδελφοί Κουντουριώτες δείτε τι έγραφε σ’αυτό εδώ το γράμμα ο Γιώργης προς τον αδελφό του Λάζαρο για τον Λουμάκη (Ψαριανός παραστάτης που από τον Μορια οδεύοντας προς τα Ψαρά θα πέρναγε από την Ύδρα) :
Ο Λουμάκης ο ψαριανός διέρχεται αύτοθεν με μίαν γολέταν δια τα Ψαρά. Προς τούτον δείξον μιαν φιλίαν επίπλαστον και υποκριτικήν(22)
Στις 16 Ιούνη λοιπόν σαλπάρουν από τις Σπέτσες δεκαπέντε καράβια και δύο μπουρλότα και την άλλη μέρα δώδεκα υδραίικα με άλλα δύο μπουρλότα. Που θα πήγαιναν όμως 15 μέρες μετά την καταστροφή της Κάσου; Στην Κάσο; Δεν είναι λογικό θα πεις…και όμως εκεί πήγαν… Να πως το σχολιάζει ο Κόκκινος στην ιστορία του(τ.ζ’,σ.310):
“…η κατά θάλασσα εκστρατεία…γενόμενη δια την Κάσον και δεκαπέντε ολοκλήρους ημέρας μετά την καταστροφήν της υπήρξε μάταια, και προκύπτουν εξ’αυτής πολλά παράδοξα εις βάρος της τότε κυβέρνητικής ηγεσίας” και σε άλλο σημείο(σελ.310) γράφει:
«Το παραδοξότερον ήτο ότι πριν αποπλεύσουν τα πλοία δια την Κάσον ήτο γνωστόν εις την Ύδραν ότι είχεν επισημανθή ο κίνδυνος που διέτρεχον τότε τα Ψαρά

Ο Νικόδημος (23) αναφέρει οτι Ψαριανοί παρουσιάζονται στο Εκτελεστικό και λένε «...αφού κατεστράφη η Κάσος η αποστολή των πλοίων εκεί είναι ανωφελής κι έπρεπε να επλέυσει κατά του Τουρκικού στόλου δια να ματαιώσει τους σκοπούς του.[...] Επέμενον εις την έκδοσιν της διαταγής, αλλά θεωρούντες αμετάτρεπτον την απόφασιν του προέδρου ανεχώρησαν άπρακτοι»
Τελικά οι Ψαριανοί δεν μπόρεσαν να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους και η μετέπειτα σφαγή είναι γνωστή.

Οι Υδράιοσπετσιώτες δικαιολογήθηκαν λέγοντας ότι έκαναν σφάλμα....

Ο George Finlay(24) γράφει:
«Είχαμε συχνά περιπτώσεις που ο στόλος έφτανε πολύ αργά για να προλάβει καταστροφές. Εάν η Κυβέρνηση είχε έλλειψη χρημάτων ή αφθονία, εάν η σκηνή της καταστροφής ήταν κοντά ή μακριά η ίδια απάθεια και εγωισμός χαρακτήριζε πάντα τους Αρβανίτες νησιώτες. Στη Χίο, στην Κάσο, στα Ψαρά, στη Σφακτηρία και στο Μεσολόγγι η αμέλεια της Κυβέρνησης και το ιδιοτελές πνεύμα των Υδραίων ήταν εξίσου καταφανή



Λίγο πριν τη Σφαγή της Χίου ο Σαμιώτης Λογοθέτης που βρισκόταν στη Χίο μαζί με άλλους Σαμιώτες για να ξεσηκώσει του κατοίκους της βλέποντας τον κίνδυνο σύστησε μια εφορία εφτά προσώπων που παρακάλεσε την κυβέρνηση και τα τρία ναυτικά νησιά να τρέξουν να τους βοηθήσουν. Ενώ τα Ψαρά αποκρίθηκαν αμέσως στην πρόσκληση « βάζοντας πανιά» σε έξι μπρίκια και δεκαέξι μίστικα να περιπολούν το μπογάζι της Χίου εμποδίζοντας τα ασκέρια που μαζεύονταν στο Τσεσμέ να περάσουν απέναντι. Οι…ηρωικές Σπέτσες και Ύδρα μήνυσαν στην κυβέρνηση πως τα καράβια τους δεν ξεκίναγαν εάν δεν τους έδιναν πριν τα έξοδα. «Αν δεν προβλεφθή αυτού ποσότης μετρητών» έγραφε ο Λάζαρος Κουντουριώτης στις 29 Μαρτίου στην κυβέρνηση(25) ότι «είναι αδύνατον να γένη απ’εδώ τίποτε». Η κυβέρνηση(και αυτή Κουντουριώτικη) αποφάσισε να στείλει δύο μορτάρια(ολμοφόρα) με 250 βόμβες και μερικούς ξένους αξιωματικούς « να διευθύνωσι επωφελώς τα της πυροβολικής». Όμως όπως γράφει ο Raybaud(26) «Δυστυχώς όμως χρειάστηκαν δεκατρείς μέρες για να γίνουν οι ετοιμασίες ενώ θα’φταναν τρεις ως τέσσερις το πολύ» και έτσι όταν έφτασαν η Χίος είχε χαθεί. Το αποτέλεσμα της αναλγησίας αυτής σε συνδυασμό με την Τουρκική μανία οδήγησαν όπως όλοι ξέρουμε στις σφαγές που στοίχησαν την ζωη σε 30.000 Χιώτες και την ‘’πώληση’’ 40.000.

Το Μάη του 22’ ο ελληνικός στόλος βρισκόταν κοντά στις ακτές του Καραμπουρνού έχοντας κάποιες αποτυχημένες προσπάθειες των πυρπολικών επικράτησε απογοήτευση. Όταν λοιπόν η αρμάδα του Καραλή ήταν ετοιμή και πανίσχυρη για να διαπλέυσει το Αιγαίο και να τροφοδοτήσει τα τούρκικα ασκέρια του Μοριά οι Σπετσιώτες,που προς τιμήν τους πρώτοι αυτοί σηκώσανε τη σημαία της επανάστασης, εγκατέλειψαν το πόστο τους και επέστρεψαν στο λιμάνι τους… Να τι λένε οι Υδραίοι καπεταναίοι στους «φιλογενέστατους άρχοντες της νήσου Ύδρας» γι’αυτό :
«Με τους Σπετσιώτες δεν εισακουώμεθα παντάπασιν και δεν είναι μόνον αυτό, αλλά μας χαλούν και ημάς αυτοί,συμπεραίνομεν ότι δεν θέλει τους έχομεν συμμάχους την αιτίαν απορούμεν,τι φρονούν αυτοί οι άνθρωποι,δεν ηξεύρωμεν, και εις 5-6 ημέρας θέλει μας απαρατήσουν,ως φαίνεται,επειδή λέγουν ότι ήτον επάνω εις το μήνα να αλλαχθούν,και τα εκουιπάγια(πληρώματα) τους δεν θέλουν να επιμείνουσι. Στοχασθήτε πλέον εις τι ακαταστασίαν είμεθα.
Ανδρέας Βώκου(Μιαούλης)
Γιάννης Βούλγαρης
Λάζαρος Λαλέχος
»
Σίγουρα όμως οι Σπετσιώτες φεύγοντας έχασαν ένα φαντασμαγορικό θέαμα που προσέφερε ο Κανάρης και οι υπόλοιποι συντροφοναύτες του πυρπολώντας την τουρκική καπιτάνα με τον καπουτάν πασά Καραλή μέσα. Τον ίδιο σκοπό με τους Σπετσιώτες είχαν και οι Υδραίοι αλλά τους…πρόλαβε ο Κωνσταντής…που τόσο ανιδιοτελής στάθηκε στην διιάρκεια της επανάστασης.
Να τι γράφανε οι ναύαρχοι της Ύδρας προς το νησί τους στις 30 του Μάη :
«Σας είπομεν να χαζιρευθούν τα καράβια αυτού, επειδή και απεράσοντας ο μήνας δεν επιμένουσι πλέον, ότι ετούτα είναι απαλάμιστα και θέλει έλθουμε αυτού να αλλαχθούν,αγκάλα ούτε οι ναύται δεν επιμένουσι
Όταν διαβάσει κανείς τι συνέβη εκείνη τη μέρα θα δει ότι μαζι με το μπουρλότο του Κανάρη ξεκίνησε και ο Υδραίος Πιπίνος με το δικό του και παρά τις ηρωικές προσπάθειες του δεν κατάφερε να κάνει ζημιά σε διπλανό καράβι από την ναυαρχίδα αφού οι Τούρκοι κατάφεραν δυστυχώς εγκαίρως να το απομακρύνουν. Ο λόγος που το αναφέρω αυτό είναι ότι αυτό στάθηκε για άλλη μια υδραιοκυβερνητική αδικία εις βάρος των Ψαριανών.
Οι ναύαρχοι σε συνεννόηση με την κυβέρνηση είχαν υποσχεθεί σε όποιο μπουρλότο πετύχει το σκοπό του ότι θα αμοιφθεί με 30.000 γρόσια. Σκεφτόμενοι ποιος πέτυχε το σκοπό του υποθέτουμε ότι η αμοιβή αυτή, που ήταν αναγκαία για την επιβίωση των οικογενειών των ναυτών, δόθηκε στους μπουρλοτιέρηδες του Κανάρη και όμως…Με έγκριση του Εκτελεστικού δόθηκε στους Υδραίους αυτή η αμοιβή (Φωτιάδης,Κανάρης,σ.257) ενώ οι Ψαριανοί πήραν μόνο αυτό ως απάντηση από το Μινιστέριο των Ναυτικών με το υπ’αριθμό 29 και ημερομηνία 28 Ιούνη 1822 έγγραφο απευθυνόμενο προς την φιλογενεστάτην βουλήν των Ψαρών:
«Ας μην παραπονεθή τώρα ουδείς,διότι το κοινόν ταμείον έχει έλλειψιν χρημάτων άμα όπου λάβει θέλει τους τα μετρήσει κατά την δοθείσαν υπόσχεσιν των ναυάρχων, και ας μείνωσιν αμέριμνοι»
Και έμειναν αμέριμνοι
Ένα άλλο περιστατικό(Φωτιάδης,Κανάρης,σ.317) είναι αυτό που έγινε στις 10 του Αυγούστου όταν οι Ψαριανοί μαθαίνοντας τις προσπάθειες του Τούρκικου στόλου να προσκυνήσουν τα μικρά νησιά του Αιγαίου σπεύδουν στην Ύδρα για να συναντηθούν με τον εκεί στόλο και να κανονίσουν τις μετέπειτα ενέργειές τους. Οι Ψαριανοί καπεταναίοι μιλώντας με τους πρόκριτους τους το μόνο που δέχτηκαν ήταν ειρωνεία για την ψαριανή καταδρομή στο μικρασιατικό Τσανταρλί (όπου οι Ψαριανοί λαφυραγώγησαν την τούρκικη μικρή κωμόπολη). Οι Ψαριανοί αντιπρόσωποι τσαντισμένοι όδευσαν προς το λιμάνι όπου τους περίμεναν Υδραίοι με μαχαίρια και τους πέταξαν στη θάλασσα. Τελικά οι Ψαριανοί κατάφεραν να φτάσουν τα καράβια τους. Μα γιατί έγινε αυτό; Ας αφήσουμε τον Φωτιάδη να πει την εκτίμηση του:
Μα γιατί φέρθηκαν με τέτοιον τρόπο οι Υδραίοι στους Ψαριανούς; Για την «κακιά αρχή» που κάνανε βγάζοντας τα καράβια τους τον πόλεμο προτού το γκουβέρνο τους μετρήσει τα γρόσια που γύρευαν.”
Να τι λέει και αυτό ακόμα το Εκτελεστικό με έγγραφο του στο Μινιστέριον των Εσωτερικών
Με ημερομηνία 17 Αυγούστου 1823:
Η Διοίκησις έστειλεν αμέσως εις τας νήσους έγγραφον, προτρεπομένη την ταχίστην έκπλευσιν του στόλου, αλλά οι νησιώται απεκρίθησαν, κατά το σύνηθες, ότι άμα λάβουν τα χρήματα λύουν πανιά τα πλοία των, μόνον οι Ψαριανοί εδείχθησαν και αυθίς γενναίοι πατριώται, και έφθασαν με την αναλογία των πλοίων των εις τον Πόρον»


Κι άλλοι Υδραίοι συνεισέφεραν στην ενότητα των Ελλήνων…
Ένας είναι ο Ι. Ορλάνδος. Σταλμένος από τον Κουντουριώτη να κανονίσει τα των δανείων στο Λονδίνο έστελνε κάτι …ωραία γράμματα που μας έχουν μείνει μέσω του Αρχείου Γιώργη και Λάζαρου Κουντουριώτη.
- «Όλοι εχάρησαν εδώ στην Αγγλία ακούσαντες τον θάνατον του υιού Κολοκοτρώνη, και είπαν, η Έλλας έχει τώρα Διοίκησιν,το ίδιο εφώναξαν και οι εφημερίδες, οι αποστάται πρέπει να θανατώνονται”» (27)
- «Όθεν αν κατά την ευχήν ημών και των φίλων της Ελλάδος(των Άγγλων εννοεί…) η σεβαστή Διοίκησις έκρινεν αυτούς τους φατριαστάς (Κολοκοτρώνηδες) δι’ενός πολεμικού κριτηρίου εις διάστημα 24 ωρών και τους κατεδίκασεν εις θάνατον, και χωρίς να τους πιάση, ο Πρόεδρος θέλει αθανατίσει το ονομά του» (28)
Άξιο αντιπρόσωπο στείλαμε στην Αγγλία…

Παρατηρώντας κάποιος τις αναλογίες αρβανιτόφωνων και ελληνόφωνων Ελλήνων κατά τη διάρκεια της Επανάστασης, αλλά και αργότερα, θα διαπιστώσει μία δυσανάλογη συμμετοχή Αρβανιτών στη Διοίκηση αλλά και στα αξιώματα. Να τι θέλω να πω:

Στις 18 Μαρτίου 1825 αφού ο Κουντουριώτης καθάρισε... την Ελλάδα από τον Θοδωράκη διόρισε Αρχιστράτηγο τον καπετάνιο Σκούρτη που ούτε είχε δει μάχη από κοντά.
Αλλά που βάζεις έναν Υδραίο ναυτικό μέσα στους στεριανούς; Έλεγε στους Στεριανούς τα δικά του τα υδραιοναυτικά «όρτζα πότζα» και αυτοί έλεγαν «Τι λέγει αυτός γαμώ το καυλί του» (Μακρυγ.τΑ,σ.234)....Το αποτέλεσμα ήταν ότι στη μάχη του Κρεμμυδιού οι δύο πλευρές ήταν παρομοίου μεγέθους απο αχρηστία του Σκούρτη έσπασε η γραμμή και χάθηκε η μάχη...πού εύκολα θα μπορούσε να κερδιθεί κάτω απο έναν ικανό στρατήγο.
Οι Ρουμελιώτες φεύγουν και επιστρέφοντας απέναντι βρίσκουν τον Κουντουριώτη στα Νεζερά...ανάμεσα τους ο Καραισκάκης δεν κρατάει τη γλώσσα του και του λέει:
«Ωρέ Κουντουριώτη,άκουγα και νόμιζα πως θα είναι όλο μυαλό το κεφάλι σου. Εσύ όμως έχεις τόσο μυαλό, όσο έχω εγώ σπόρο στ’αρχίδια μου» (28α)
Άλλο ένα περιστατικό που μας περιγράφει ο Δ. Φωτιάδης στο εξαίσιο έργο του:
Στέλνει ο Γιώργης Κουντουριώτης στον αδερφό του Λάζαρο: «Οι Υψηλαντο-Κολοκοτρωνισταί έσβησαν διόλου βλέποντες την ένωσιν του έθνους(!),αι αρχιστρατηγίαι έλειψαν εις το παντελές και μένει όλη η ισχύς εις την Διοίκησην»
Επιτέλους για τους Κουντουριωταίους οι αντάρτες άφησαν ήσυχη την Διοίκηση να κάνει …την δουλεία της.
Το νέο Εκτελεστικό βγάζει με ψήφισμα ότι το Ναύπλιο θα είναι η έδρα του. Μα το Ναύπλιο το κράταγε ο Πάνος ο Κολοκοτρώνης. Στις 6 του Μάρτη το υδραίικο καράβι «Κίμων» με κυβερνήτη τον Μιαούλη(!) μεταφέρει αυτή εδώ τη διαταγή της Διοίκησης στον Πάνο από τους Μύλους του Αργολικού.:
«Η Διοίκησις δια την ευκολωτέραν διάδοσιν των διαταγών της,αίτινες αποβλέπουσιν εις την ευταξίαν και ασφάλειαν της Πατρίδος,μεταβαίνει εις Ναύπλιον.
Όθεν διατάττει:
α)Να ετοιμάσουν ο Φρούραρχος και ο Έπαρχος Ναυπλίου ικανάς οικίας δια κατάλυμα της Διοικήσεως,των υπουργών και της φρουράς της εξακοσιών στρατιωτών.
β)Εντός μίας ώρας να πληροφορησώσι τον της Διοικήσεως αποστελλόμενον άνθρωπον.
γ)Αν παρέλθη η διορία αύτη, η Διοίκησις θέλει λάβει περί αυτών μέτρα διάφορα.
δ)Τα υπουργεία των Εσωτερικών και Πολεμικών να ενεργήσωσι την διαταγήν ταύτην.

Εκ Κρανιδίου τη 6η Μαρτίου 1824
Ο Πρόεδρος
Γ.Κουντουριώτης
» (28β)

Στο τελεσίγραφο αυτό ο Πάνος απαντά αρνητικά και ο Κουντουριώτης με προκήρυξη κηρύττει τον Πάνο «αποστάτη και εχθρό του Ελληνικού Έθνους» .Και τότε αρχίζει η πολιορκία με δύο χιλιάδες Κρανιδιώτες και Υδραίους με αρχηγό τον καπετάνιο Σκούρτη...


Να και δύο κρίσεις, του Leake και του Μακρυγιάννη, για τους Υδραίους πριν φτάσουμε στην εξαιρετικής σημασίας κρίση του Φωτάκου:
«Οι υψηλότερες τάξεις των Μοραιτών ισχυρίζονται να έχουν τους Υδραίους σε περιφρόνηση, ως αμαθείς, ανίδεους, αρβανίτικης ράτσας, καλούς ναύτες και έμπορους, αλλά που ξοδεύουν όλα τους τα λεφτά να χτίζουν και να πίνουν στην Ύδρα, όπου συνεχώς φιλονικούν μεταξύ τους.»
«Travels in the Morea: With a Map and Plans, William Martin Leake,σελ.346
»

«῾Ο Κουντουργιώτης πῆγε εἰς τὴ Νύδρα κι᾿ ἄφησε εἰς τὸ ποδάρι του τὸν ᾿Αναγνώστη
Οἰκονόμου Νυδραῖο . Τοῦ εἰπα νὰ μοῦ δώσῃ αὐτοὺς τοὺς μιστοὺς νὰ
πλερώσω τοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ λάβω κι᾿ ὅ,τι ἔδωσα. Λέγει τοῦ Παπαφλέσια,
μοῦ δίνει τοὺς παράδες, ὅ,τι μὄκανε· ὅμως νὰ τοῦ χαρίσω τὴς πιστιόλες
μου, ὅτι τὴς λιμπίστη .
Τοῦ παράγγειλα κ᾿ ἐγὼ νὰ τοῦ γαμήσω τὸ
κέρατο, ὄχι θὰ τοῦ δώσω τ᾿ ἄρματά μου(!!)
, ὁποῦ τἄχω ἀπὸ δεκαοχτὼ χρονῶν
παιδί. Τὸν μούτζωσα καὶ δὲν τοῦ ξαναμίλησα. Πῆγε κι᾿ ὁ Κωσταντὴς Λευκάδιος
καὶ τοῦ ζήτησε τοὺς μιστούς, καὶ τοῦ πήρε τὴς πιστιόλες του. Κ᾿ εἶχε
ξύλινες ᾿σ τὸ ζουνάρι του· τὸν ρώτησα καὶ μοῦ τό εἰπε. ῾
Ορίστε κι᾿ ᾿Αρβανίτικη
ἀρετή. ῾Ως τώρα εἴχαμε Βλάχικη, Κεφαλλωνίτικη, Φαναργιώτικη· ὁρίστε
κι᾿ ᾿Αρβανίτικη. Νά δικαιοσύνη, νά κυβερνῆται τῶν νέων ῾Ελλήνων!
»
«Απομνημονεύματα ,Μακρυγιάννης Ιωάννης,σελ.143»

Η πιο σημαντική μαρτυρία γύρω από τους Αρβανίτες και την συμμετοχή τους στον Αγώνα είναι αυτή του Χρυσανθόπουλου Φώτιου-Φωτάκου που στάθηκε πάντα στο πλευρό του Γέρου και έγραψε εξαιρετικά απομνημονεύματα που θεωρούνται “προέκταση” αυτών του Κολοκοτρώνη αφού ήταν πάντα δίπλα του και σαν φίλος και σαν υπασπιστής του. Εκπροσωπεί τον Μωραΐτικο λαό και τις απόψεις του γενικώς.
Τι γράφει; (29)


{...Τοιαύτα έλεγαν εις τους ξένους, οίτινες ευκόλως επείθοντο, και ένας, ένας ήρχετο και επροσκολλάτο εις τον ένα και εις τον άλλον εξ αυτών, ο μεν δηλ. εις τον Μαυροκορδάτον, ο δε εις τον Νέγρην, και ο άλλος εις άλλον, εις τον Δημήτριον Υψηλάντην όμως δεν επλησίαζαν, διότι αυτός ήτο ενωμένος με το στοιχείον τού τόπου, και διά τούτο δεν τον εμπιστεύοντο ούτε ο Νέγρης, ούτε ο Καρατσάς, ούτε ο Μαυροκορδάτος. Κατά δυστυχία όμως με τούς τελευταίους τούτους εσυμφώνησαν όλη η φυλή των Αλβανών- Ελλήνων-Σουλιωτών(σημ.-Αρβανιτών δηλαδή-), και πρώτη όλων τούτων η νήσος Ύδρα έδωκεν εις αυτούς την ηθικήν και υλικήν δύναμιν. Όσον και αν θέλη τις να εξυμνήση τον ηρωϊσμόν και τον πατριωτισμόν της φυλής αυτής, θα την εύρη πάντοτε να αγαπά μάλλον τα υλικα συμφέροντα, παρά την αθάνατον δόξαν. Εντεύθεν και από αυτούς όλους έλαβαν την αρχήν των και εγένοντο εις τον τόπον όλα τα γνωστά δυστυχήματα τών εμφυλίων πολέμων,και των άλλων ταραχών. Οι γνήσιοι Έλληνες θέλοντες να φανούν ανώτεροι και ανεκτικώτεροι δια τον γενικον σκοπόν, και να μη κατηγορηθουν ως αποκλειστικοί, ηθέλησαν να δεχθούν, και εδέχθησαν και απο όλα τα τμήματα πληρεξουσίους επί ψιλώ ονόματι και χωρίς να έχουν και πραγματικόν πληθυσμόν . Ούτοι ούτε φόρους επλήρωναν, ούτε αγγαρείαν καμμίαν έκαμναν, ούτε στρατιώτας έδιδαν, ούτε βάρη υπέφεραν, ούτε την παραμικραν δούλευσιν έκαμναν χωρίς να πληρωθούν. Όλα τα βάρη και τας βασανους του αγώνος οι εντόπιοι τας υπέφεραν μόνοι. Ούτοι ενεργούσαν γενναίως απαθώς και αδόλως, εκείνοι δολίως, υπούλως και πονηρώς εβουλεύοντο, ώστε κατώρθωσαν και απέκτησαν δικαιώματα, εδυνάμωσαν, έλαβαν την πλειοψηφίαν εις την διοίκησιν, και έσπρωξαν τούς έντοπίους έξω τών πολιτικών πραγμάτων. Το πνεύμα αυτό εξακολούθει τότε, το αυτό πνεύμα και η αυτή ενέργεια εξακολουθεί όλον ένα και έως της σήμερον(30). Ένεκα δε τούτου γεννάται η δυσπιστία μεταξύ τών Έλληνικών τμημάτων, και προέρχονται όλα τα κακά εις το Έθνος.
Ενταύθα η πολιτική ραδιουργία ευρίσκει άφθονον τροφήν, η δε εθνική πρόοδος οπισθοδρομεί. Τέλος πάντων άρχισαν να συνέρχωνται οί πληρεξούσιοι και
των δύο μερών, καί οι μεν ώρισαν ως τόπον συναθροίσεως το Κρανίδι και το Καστρί τής Έρμιόνης, το δε άλλο μέρος του Ύψηλάντη και Κολοκοτρώνη το Ναύπλιον....}

Περιεκτικά ο Φωτάκος μας δίνει την κατάσταση που επικρατούσε και δίνει οριστική απάντηση σε όσους, λίγους βέβαια, μιλούν για αρβανίτικη καταγωγή του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη._

Αυτοί λοιπόν ήταν οι Υδραιοσπετσαίοι ,δείτε την συνεισφορά τους, κρίνετέ την και κάντε μία σύγκριση όσο αδόκιμη και αν είναι με την συνεισφορά των Ψαριανών, των μπουρλοτιέρηδων τους που αυτοί κυρίως έκριναν τον Αγώνα στη θάλασσα, και πρωτίστως του Κωνσταντή του Κανάρη που στάθηκε από τους λίγο τόσο ανιδιοτελείς αγωνιστές εκείνη την εποχή.

συνεχίζεται...


(1) «March 17—I am informed that Poros contains 1300 houses, and 10,000 inhabitants; but this is probably an exaggeration. It will always be a place of some importance, on account of its excellent harbour. The inhabitants are almost all employed in maritime pursuits.
Albanian is the language of domestic life, but Modern Greek is universally understood.». Researches in Greece and the Levant, John Hartley,σελ 53.
«Lygurio must be placed somewhere near Lessa, the fort which served as the frontier of Argolis and Epidauria: this place has been described as opposite to Mount Arachne. We thought that its remains could be traced among some ruins which are passed on the
left, just before arriving at Lygurio. This last village contains about a hundred houses, and is inhabited by Albanian and Greek peasants: the Cogia-bashee, or head man of the village, gave us a good lodging, and treated us with hospitality; his name was Conctantine Caloudi.»
Recollections of a Classical Tour Through Various Parts of Greece, Turkey ...Peter Edmund Laurent,σελ 131
«On our departure from the fountain the road ran through vineyards and olive groves, and proceeding through some fields of cotton, tobacco, and Indian corn, brought us to Keratea; a large village, two hours from Port Raphte, and eight from Athens. It is situated near the eastern foot of Hymettos. The inhabitants are Greeks, Albanians, and Turks ; and the surrounding country is fertile, and well cultivated.» Classical and Topographical Tour Through Greece, During the…Dodwell,σελ 533
(2) Κ. Μπίρη “Αρβανίτες, οι Δωριείς του νεότερου Ελληνισμού, η ιστορία των Ελλήνων Αρβανιτών”σελ.333
(3)Johann Georg Von Hahn, Albanesische Studien, Jena 1854,σελVI,14.31.32
(4)A history of Greece, G.Finlay, Β’ εκδ., τομ VI σελ 28
(5)«Ολόκληρα χωριά μέχρι σήμερον ανήκουσιν εις τους Αρβανίτες κατοίκους: Αμόλοχος,Απροβάτον,Βουρκωτή,Γαύρειον,ΕπάνωΓαύρειον, Καλυβάρι, Κατακαλαίοι, Κατάκοιλοι,Κουμάρι,Παλαιστού,Φελλός κ.α. οι δε εν αυτοίς πρότερον οικούντες Έλληνες(Ρωμαίοι) εξηλαβανίσθησαν μένει όμως το όνομα των παλαιών κατοίκων : Ελληνικάδες και Ρωμαίικα,σωζόμενων μόνον των Βυζαντινών ονομάτων, επικρατούντων όμως των Αρβανιτών ανδρών και γυναικών και τοπονυμίων εις ίζα ή έζα ληγόντων
Α.Μηλιαράκη,Άνδρος,Κέως σ.40,41,81,133./ «Ιστορία του εποικισμού της Ύδρας - Τρύφωνος Ε. Ευαγγελίδου»,σελ.22

(6) Κ. Μπίρη “Αρβανίτες, οι Δωριείς του νεότερου Ελληνισμού, η ιστορία των Ελλήνων Αρβανιτών”σελ.336

(7) Μπίρη…σελ 337

(7α) Ερα Βρανούση,DEUX DOCUMENTS BYZANTINS INÉDITS SUR LA PRÉSENCE DES
ALBANAIS DANS LE PÉLOPONNÈSE AU XVe SIÈCLE,ΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ ΣΤΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ, ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΝΩΝ ΕΡΕΥΝΩΝ,σελ.273.

(8) Ανωνύμου, Πανηγυρικός εις Μανουήλ και Ιωάννην Η’ Παλαιολόγους, στο Σπ.Λάμπρου, «Παλαιολόγεια και Πελοποννησιακά»,τομ.Γ’, Αθήνα 1926,σελ 194.

(9) «The eleven districts* of Etolia and Acarnania, contained perhaps 70,000 Christians, speaking uniformly the Romaic tongue, and produced a race of men handsome and active, full of fire and spirit, exercised from childhood in running and shooting at a mark, and confident in their strength and skill; while the Ottoman garrisons and burghers of the towns were not, before the revolution, reckoned at above 5000-. With regard to territorial possessions, the whole laud in Agrafa and Kravari, and nearly the whole of Acarnania, belonged to Greek proprietors; and every where else, except around Messolonghi and Vrakhori, the proportion of estates appertaining to Mussulmans was extremely small. Agrafa, a lofty, but a pleasant and fruitful country, was the most flourishing canton, since it counted a population of 30,000 souls ; it had, moreover, been at all times the very citadel of the Klefts.
Not with standing this, it did not make a conspicuous figure in the actual struggle, owing to the jealousy of three parties, which balanced each other, and prevented an union against the Turks : however, at the commencement of this year, the Agrafiotes acted with some
degree of vigor, and they and the Aspropotamites, under the Captains Stournaris and Karaiskaki, pushing their incursions into Thessaly, as far as the gates of Trikkala, obliged the governor of that province to conclude an armistice with them.
*In Etolia, Veuetiko, Apokouro, Karpenisi, Agrafa, Kravari,
Vlokhos, and Zygo8 ; in Acarnania, Xeromeros, Valtos, Aspropota-
mos, (or Parachelois,) and Vonizza ; the Greeks now pretend that the
Christian population amounted to 86,000, which seems incredible.
History of the Greek Revolution: And of the Wars and Campaigns, Gordon. σελ.29

(10)When the sultans became the lords and protectors of Agrapha, it had long been engaged
in hostilities with the Frank dukes of Athens and with the despots of Epirus. Its relations with the Ottoman government were friendly, and its armatoli guarded the passes of Mount Pindus between Thessaly and Epirus, as they had done for ages under the Byzantine emperors. The population of Agrapha is of the Greek race, without the admixture of Bulgarian, Albanian, and Vallachian blood which pervades the neighboring districts. It appears, indeed, to have successfully resisted the great Sclavonian colonization
of Greece during the transformation of the Roman into the Byzantine empire, which implanted new geographical names on the rest of Greece.
History of the Greek Revolution V1, George Finlay,V1,27

(10α)Και ο Λάμπρος Κουτσονίκας,ο γνωστός Σουλιώτης αγωνιστής, γνώστης των ηπειρωτικών πραγμάτων,αναφέρει στη Γενική Ιστορία του οτι ολόκληρη η επαρχία Άρτας κατοικείται απο Έλληνες( λαλούντες την Ελληνικήν),Γενική ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως ,Λάμπρου Κουτσονίκα Ταγματάρχου, τ.1,σελ,101. Εξαίρεση αποτελούν οι 200 οικογένειες Οθωμανών και Εβραίων που κατοικούν στην περιοχή. Η επαρχία Άρτας περιελάμβανε περίπου 30 με 40.000 κατοίκους, σύμφωνα με τον Κουτσονίκα.

(10 β) Οι Αλβανοί κατά την κυρίως Ελλάδα και την Πελοπόννησον : Ύδρα -Σπέτσαι / Μιχαήλ Γ. Λαμπρυνίδου , Η χερσόνησος του Αίμου και οι κάτοικοι αυτής (Επίμετρον). Σελ.30
10
(11)
ΟΙ ΤΟΥΜΠΑΖΑΙ Ἤ ΤΟΥΜΠΑΖΙΔΕΣ [353]
« Ἡ μὲν οἰκογένεια τῶν Τουμπάζιδων εἶναι μία ἐκ τῶν ἀρχαίων ἐν Ὕδρᾳ. Μετῴκησε δ' ἐκεῖ τῷ 1668 ἐκ τῆς κωμοπόλεως Βουρλᾶ τῆς Σμύρνης, κατὰ Κριεζῆν καὶ
ἐκαλεῖτο πρότερον οἰκογένεια Γιακουμάκιδων. Ὁ μὲν πατὴρ τῶν ἀδελφῶν Γιακουμάκη (Ἰακώβου καὶ Ἐμμανουὴλ Τουμπάζη) ἐκαλεῖτο Νικόλαος καὶ μέχρι τοῦ 1816,
ὑπεγράφετο Νικόλαος Γιακουμάκης· οἱ δὲ υἱοὶ ἔλαβον τὸ ὄνομα Τουμπάζιδες ἔκ τινος πατρικοῦ πλοίου, ἀνήκοντος εἰς τὸ εἶδος τῶν καλουμένων τότε Τουμπάζια·
ἡ δὲ μήτηρ αὐτῶν ἐκαλεῖτο Ἄννα, καὶ κατήγετο ἐκ μιᾶς τῶν ἀρχαίων οἰκογενειῶν τῆς, τῶν Σεῤῥῶν ἢ Μαραϊτῶν, μεταναστευσάσης εἰς Ὕδραν τὸ 1641 ἐκ κώμης τινος τῆς Τροιζῆνος.»
(Τομπάζηδες) 357
« Τὴν ἔλλειψιν τῆς ἐκπαιδεύσεώς των ἀμφότεροι οἱ ἀδελφοὶ προσεπάθουν ν'ἀντισταθμίσωσι, παιδαγωγοῦντες καλῶς τὰ τέκνα των, οὐδέποτε ὁμιλοῦντες αὐτοῖς τὴν
ἀλβανικὴν γλῶσσαν, καὶ ἀποστείλλαντες αὐτὰ πρὸ τῆς ἐπαναστάσεως καὶ διαρκούσης αὐτῆς εἰς Λιβόρνον, Ἀγγλίαν καὶ Ἐλβετίαν, ἵνα σπουδάσωσιν· ἔλαβον δὲ μέρος
μετ' ἄλλων συμπολιτῶν των εἰς τὸ νὰ προσκαλέσωσιν εἰς Ὕδραν διδασκάλους καὶ νὰ συστήσωσιν ἐν αὐτῇ σχολεῖον ὑπὸ τὴν διεύθυνσιν τοῦ Δημ. Κούλλα.»
Βίοι Παράλληλοι των επί της Αναγεννήσεως της Ελλάδος Διαπρεψάντων Ανδρών, τ.Δ'
Γούδας Αναστάσιος
( 11 α)Περί της αρχαίας ονομασίας της νήσου Πέτσας.Διομήδης-Κυριάκος Αναστάσιος
Σελ.5
«Οι Μεξαί κατάγονται εκ Λεωνιδίου, συγγενεύοντες μετά του ζώντος Κώστα Χατζή Παναγιώτου.
Οι Ορλόφαι και Λάζαροι εκ Μάνης, διατηρούντες την επωνυμίαν Μανιάται.»
(11β) Ιστορία της νήσου Ύδρας προ της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821,σελ.14, Γ.Δ.Κριεζής
(12) «Ιστορία του εποικισμού της Ύδρας - Τρύφωνος Ε. Ευαγγελίδου», σελ. 36
(12α)An Historical Sketch of the Greek Revolution,Samuel Gridley Howe,σελ.220
(13) «The Albanian language is used to a considerable extent in common discourse, and they
say this is true of 15 or 20 villages on the plain." In the southern towns of Argolis, and on the neighboring islands of Spetses, Hydra and Poros, this language is still more extensively employed, but with too little purity to make the Albanian version of the New Testament
very intelligible to the people. The modern Greek language,however, is understood by nearly all the inhabitants whatever be their descent.»
Observations Upon the Peloponnesus and Greek Islands, Made in 1829 Rufus Anderson - Σελίδα 74
(14) «Albanian is the language of domestic life, but Modern Greek is universally understood.». Researches in Greece and the Levant, John Hartley,σελ 53.
(14α) Φωτιάδης Δ.,Επανάσταση 21’,τομ 2,σελ.46
(15) “Δια τον Θεόν Πελοποννήσιοι!...Έως πότε θα είσθε αμφιρρεπείς μεταξύ της νομίμου διοικήσεως σας και των ληστών, οι οποίοι, αν τους αφήσετε να καταπίνωσι τα εθνικά άπαντα,είναι έτοιμοι να πωλήσωσιν και το αίμα σας και το αίμα των παιδιών σας εις τον αίμα διψώντα Σουλτάνον.”
«Φίλος του Νόμου»(αριθ.21-1824),εφημερίδα της Ύδρας
(16) Αρχείον Ύδρας,τ.Γ,σ.206
(17) Αρχείο Ύδρας,τ.Γ,σ.206
(17α) History of the Greek Revolution V2,George Finlay,σελ.38
(18) Αρχείον Ύδρας,τ. ι’,σελ.200
(19)Αρχείον Ύδρας,τ. ι’,σ. 169
(20) Φωτιάδης, Επανάσταση 21,τΒ,σελ420
(21) Νικόδημος, Υπόμνημα Νήσου Ψαρών ,τ. α’, σελ. 429
(22) Φωτιάδης,Κανάρης,σελ.378
(23) Νικόδημος, Υπόμνημα της νήσου Ψαρών.τΑ,σ429
(24) History of Greek Revolution.σελ71-72
(25) (Φωτιάδης,Κανάρης,σ.173)
(26) Raybaud, Memoirs sur la Grece,τ.β’,σ.210)
(27) Αρχείο Λάζαρου και Γιώργη Κουντουριώτη, τ. δ’, σ. 146
(28) id. τ.δ’,σελ.149
(28α)Φωτιάδης,Καραισκάκης,έκδ Α,σελ 229
(28β) Φωτιάδης,Επαν.21,τΒ,σελ397-8
(29) Χρυσανθόπουλος Φώτιος-Φωτάκος, Απομνημονεύματα περί της Ελληνικής Επαναστάσεως τ.Α', 470
(30) «The Bavarian troops received higher pay than the Greek.Bavarian captains, and we believe lieutenants, were advanced to the rank of colonels, while Greek officers and Philhellenes,were reduced from colonels to captains. The Bavarian officers received also larger allowances than the Greek. This was the first cause of the complaints of the Greeks and Philhellenes, against what was called the Bavarian system in the army. A complete
re-action, as in most cases of flagrant injustice, has now taken, place; the irregular Albanians enjoy now as much favour, as the Bavarians did three years ago. Is either system just, reasonable, or rational, or likely to be permanent ?»
The Helenic kingdom and the Greek nation,George Finlay,σελ 7






update:23/05/09




Κάθε φορά που θα θέλετε να κάνετε copy σε μεγάλα κομμάτια των γραφομένων πρέπει να παραθέτετε και την διεύθυνση του blog http://kleftouria.blogspot.com/

52 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

υπερβολικη παντως η παραφιλολογια τελευταια για τους αρβανιτες(δεν αναφερομαι σε σενα).οκ τμημα του ελληνισμου ηταν εστω και αν αποτελουσαν γλωσσικη μειονοτητα.
δηλαδη οι εβραιοι της θεσσαλονικης που ηλθαν απ την ισπανια και ηταν ισπανοφωνοι ηταν ισπανοι?λολ ολεε
και τωρα απο που κραταει η σκουφια του καθενος στο πλανητη προ 8 αιωνων ειναι η υποθεση πιαστο αβγο και κουρευτο.και μαλλον αδιαφορη.
ειδικα μετα απο επιγαμιες -αφομοιωσεις αιωνων

Ανώνυμος είπε...

πολύ ενδιαφέρον blogάκι. μακάρι να δούμε και μελλοντικές αναρτήσεις.

Karytinos είπε...

Πολύ ενδιαφέροντα τα άρθρα του ιστολογίου. Ένα γενικό σχόλιο: Το '21 ο κάθε Έλληνας πολλές φορές έκανε του κεφαλιού του, ζητούσε μισθούς και πλιάτσικο, έβλεπε πρώτα τα οικογενειακά ή τα τοπικιστικά του συμφέροντα κλπ. Αυτά τα έκαναν όλοι ανεξάρτητα αν ήταν Αρβανίτες, Μανιάτες, Σουλιώτες, Μεσολογγίτες, Ξηρομερίτες, Καρυτινοί, Καλαβρυτινοί, Ψαριανοί και πάει λέγοντας. Αν ψάξει κανείς θα βρει κάποια στοιχεία για όλους.

Για το ρόλο των ορίτζιναλ Αλβανών το '21
http://lykawn.blogspot.com/2009/01/1821.html

Klephtis είπε...

Λυκάων,πολύ ενδιαφέρον το blog σου.

Φυσικά,η Επανάσταση είναι γεμάτη απο περιστατικά ιδιοτέλειας, τοπικισμού και υστεροβουλίας ανεξαρτλητως τόπου καταγωγής, κοινωνικής τάξης και γλωσσικής ιδιαιτερότητας.

Ίσως όμως ο Φωτάκος, πέρα απο τον μωραΐτικο τοπικισμό του και κολοκοτρωνισμό του,εξέφρασε μια σημαντική αλήθεια κρίνοντας την στάση των Αρβανιτών στον Αγώνα, που εξηγεί πολλά δυστυχήματα.
http://kleftouria.blogspot.com/2008/04/1821_19.html

Karytinos είπε...

Ευχαριστώ!
Όντως ειναι σημαντικά αυτά που λέει ο Φωτάκος και εγώ άλλωστε με τους κολοκοτρωνιστές Μοραΐτες είμαι σε τελική ανάλυση.
Όμως μισθοδοτούμενοι ήταν όλοι σχεδόν οι Ρουμελιώτες, οι Σουλιώτες, οι Μανιάτες, οι "Θεσσαλομακεδόνες", οι Κρήτες πρόσφυγες και οι των τριών νήσων. Δικαιολογημένα γιατί ήταν επαγγελματίες στρατιώτες ή ναυτικοί και δεν είχαν άλλα εισοδήματα λόγω της φτώχειας ή της απώλειας των τόπων τους. Το ότι ήταν άπληστοι για κέρδη είναι γεγονός. Το ότι εκτός ίσως από τους Υδραιοσπετσιώτες και Μανιάτες οι υπολοιποί σχεδόν χαθήκαν οι μισοί σε πολέμους επίσης. Η συμμαχία τους με τον Μαυροκορδάτο και τους Άγγλους ήταν ολέθρια, αλλά ευθύνονται και οι άλλοι που δεν ήταν ενωμένοι και μεθοδικοί, δίνωντας ελευθερία κινήσεων στο "τσιράκι του Ρεΐζ εφέντη" και στον άλλο τον χειρότερο "το γιατρό του Αλήπασα".
Τώρα το ότι ήταν μόνο οι Αρβανίτες η δύναμη του Μαυροκορδάτου δεν νομίζω να ισχύει απόλυτα. Γιατί αν δεν κάνω λάθος και οι Πλαπουταίοι και οι Σουλιμοχωρίτες ήταν Αρβανίτες και οπαδοί του Κολοκοτρώνη. Πιστεύω ότι είναι πιο σύνθετα θέματα οι συμμαχίες που αναπτυχθηκαν τότε.
Το γεγονός πάντως ότι ακόμα και σήμερα βρίζουν τους Πελοποννήσιους όλοι σχεδόν οι υπόλοιποι Έλληνες, και για το τερατώδες κράτος που έστησαν οι αγγλόδουλοι Φαναριώτες με τους Υδραίους είναι εξοργιστικό. Οι μόνες περίοδοι που η Πελοπόννησος έλεγχε το κράτος ήταν τα πρώτα χρόνια της Επανάστασης και επί Καποδίστρια που τερματίστηκαν με δολοφονίες και εμφύλιες συρράξεις.

Klephtis είπε...

Αυτό που με παρεξενεύει περισσότερο είναι η στάση του Μαυροκορδάτου. Όσο και να μη θεωρώ σωστό να βρίσκουμε "αποδιοπομπαίους τράγους" στην ιστορία και να φορτώνουμε όλες τις ήττες,τις κακές επιλογές,την αδράνεια και την προδοσία σε ένα άτομο ή σε μια ομάδα ανθρώπων, η περίπτωση του Μαυροκορδάτου είναι κραυγαλέα. Φυσικά μόνος του κανείς δεν μπορούσε να κάνει τίποτα...βρήκε κι έκανε...Εκμετταλεύτηκε το γεγονός οτι οι Σουλιώτες δεν είχαν πλέον πατρίδα και τάζοντας του τόπους να εγκατασταθούν επιτέλους,τους είχε συνέχεια στο χέρι.
Ανάγκασε άξιους κλεφταρματωλούς να καταφύγουν στην προδοσία αφου τους είχε πρώτα βγάλει το όνομα του προδώτη πατώντας στα "καπάκια" που έκαναν με τους Τούρκους.
Ίσως και να μην πήγαινε το φαναριώτικο μυαλό του στο ενδεχό-
αυτές οι τυπικές ανακωχές με τους Τούρκους να ήταν τελικά αναγκαίες. Έτσι κάηκε ο Βαρνακιώτης, και πήγε να καεί και ο Καραισκάκης. Ο Ανδρούτσος όχι μόνο του βγήκε το όνομα του προδότη αλλά έχασε και τη ζωή του.
Διαβάζωντας απομνημονεύματα αγωνιστών(Κολοκοτρώνη,Μακρυγιάννη, Κασομούλη) καταλαβαίνει κανείς οτι καταλάβαιναν την έννοια του "καπακιού",διαφορετικά θα είχαν "αποκηρύξει" και αυτοί τους προαναφερόμενους.Έδω είναι δύσκολο σε μας, σήμερα, να καταλάβουμε πως ακριβώς λειτουργούσαν αυτά τα καπάκια, φαντάζομαι σ'αυτόν τον πρίγκηπα πως θα φαίνονταν.

Φυσικά οι μισθοί(λουφέδες όπως τους λέγανε) έπεζαν τον ρόλο τους στην εξέλιξη του Αγώνα. Γιατί όσο ανιδιοτελής και να'ταν κάποιος είχε πίσω ολόκληρη την οικογένεια του να συντηρήσει. Το θέμα ήταν οτι είναι πολλές οι περιπτώσεις καθαρής ανιδιοτέλειας, και αυτό είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμα του Καραϊσκάκη κατα τη διάρκεια της τελευταίας εκστρατείας του, όπου είχε συγκεντρώσει το μεγαλύτερο "ασκέρι" μέχρι τότε(γύρω στις 10,000) και δεν παραπονέθηκε κανείς για μισθούς παρά μόνο οι Σουλιώτες που στρατοπέδευσαν(έστησαν ορδί, όπως λεγόταν) στη Μεγαρίδα ζητώντας λουφέδες και τουλάχιστον ισάξιο με τον Καραισκάκη αρχιστράτηγο Σουλιώτη.
Είναι όμως αδικία να μην αναφέρω οτι τελικά μέτρησε η φιλοτιμία των Σουλιωτών και ξεκληρίστηκαν πολεμώντας στον Πειραιά.

Απόλυτη αλήθεια δεν υπάρχει, και δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί οτι στο συνολό τους οι Αρβανίτες φέρθηκαν ως φρουρά του Μαυροκορδάτου και των Νοικοκυραίων της Ύδρας(όπως ήταν καθαρά οι Κρανιδιώτες,Τροιζήνοι και λοιποί).
Οι Λιδωρίσιοι(Παλούμπα και γύρω χωριά της Ηραίας),ας πούμε, ήταν σημαντικότατοι για την πορεία του Αγώνα στην Αρκαδία και γενικότερα στην Πελοπόννησο. Λόγω της φιλίας αλλά και μετέπειτα συγγένειας εξ'αγχιστείας(ο Πλαπούτας πηρε ανηψιά του Κ.) μεταξύ Κολοκοτρώνη και Πλαπούτα και ίσως και λόγω της φοβερής έχθρας Δεληγιανναίων-Κολλίοπουλων, οι Λιδωρίσιοι ακολουθώντας τον αδιαμφησβίτητο αρχηγό της περιοχής(Πλαπούτα) ακολούθησαν τον Κολοκοτρώνη.
Σ'αυτή την περίπτωση όμως ο Θοδωράκης έπεσε στην πλεκτάνη που την σκέφτηκε ο Κουντουριώτης και εκτέλεσε ο Πλαπούτας, όταν ο τελευταίος έστειλε σαν "βλαχονύφη" ,όπως λέει και ο Φωτάκος, τον Γέρο στην Κυβέρνηση για να φυλακισθεί, αφού πρώτα του είχε ταχθεί η αρχιστρατηγία στον Μοριά. Παρόμοια τύχη είχε και ο Ανδρούτσος όταν τάχθηκε και τελικά δόθηκε η αρχιστρατηγεία της Στερεάς στον Γκούρα.

Karytinos είπε...

Στα αρχικά στάδια της επανάστασης ήταν δύσκολο για τους πρώην κλέφτες και κοτσαμπάσηδες να επιβληθούν σαν ηγέτες λόγω του παρελθόντος τους και της απλοϊκότητας τους. Γι' αυτό εμφανίστηκαν τόσοι τυχάρπαστοι "πρίγκηπες" και "εκλαμπρώτατοι" που τους πήραν την εξουσία μέσα από τα χέρια, κλέβοντάς την και από τους "φιλικούς". Ο ρόλος του Μαυροκορδάτου είναι γνωστός, αφού άλλωστε το δήλωναν ξεδιάντροπα τότε, εξυπηρετούσε τα αγγλικά συμφέροντα. Τα μέσα του είναι τυπική οθωμανική ίντριγκα με συκοφαντίες, περίτεχνη αλληλοεξόντωση προσωπικών του εχθρών, δολοφονίες κλπ. Αλλά το μεγάλο του όπλο σε σχέση με τους αντιπάλους του ήταν η πολυγλωσσία του και η κοσμοπολίτικη κουλτούρα του, που μάλλον διέγνωσαν και εκμεταλλέυτηκαν οι Άγγλοι πράκτορες ή φιλέλληνες όπως ονομάζονταν τότε. Τα περί καπακιών ήταν δικαιολογίες κάτι άλλο θα έβρισκαν για να τους κατηγορήσουν.

Ο Κολοκοτρώνης και η Πελοπόννησος μάζευε χιλιάδες στρατού όποτε ήθελε, 20χιλ στην Τριπολιτσά, 15χιλ συνολικά κατά του Δράμαλη κλπ. Για να μαζέψει τότε κάποιος αρχηγός τόσο στρατό έπρεπε να είχε κύρος και να ενέπνεε εμπιστοσύνη για την ασφάλεια, την νίκη και τα λάφυρα, πέρα από τους μισθούς. Ο Καραϊσκάκης το απέκτησε με την μεγαλειώδη εκστρατεία του στο εσωτερικό της Ρούμελης. Και θα πετύχαινε πολλά αν δεν τον δολοφονούσαν.

Ο Κολοκοτρώνης είχε το πηγαίο στρατηγικό ταλέντο που οδήγησε σε τόσες επιτυχίες, αλλά στα πολιτικά που ήθελε να ανακατεύεται ήταν αγαθός, ευκολόπιστος και διστακτικός. Μπορεί να ήταν οπαδός του "γκοβέρνο μιλιτάρε" όπως δήλωνε, αλλά όταν ήταν να κινηθεί δυναμικά δεν το έκανε εξοργίζοντας τους φίλους του. Πιθανόν αν είχε έναν αδιαμφισβήτητο και ικανό σύμμαχο θα πετύχαινε πολλά, αν δηλ. είχε κατορθώσει να φτάσει στο Μοριά ο Αλεξ. Υψηλάντης ή είχε το θάρρος ο Καποδίστριας να πάει νωρίτερα. Ο Πλαπούτας πιστεύω πως εξαπατήθηκε και δεν περίμενε να φυλακίσουν τον θείο του τότε, άλλωστε και ο Γέρος ήταν συντετριμμένος από τον φόνο του γιού του και μάλλον δεν είχε διάθεση για αντίσταση. Οι αντίπαλοι βέβαια είχαν ξεσαλώσει ο Μαυροβουνιώτης καμάρωνε για το φόνο του Πάνου Κολοκοτρώνη και ζήταγε αμοιβές, ο Γκούρας είχε "λυσσάξει" γιατί δεν τους σκοτώνουν - αφού φοβόταν αντεκδικήσεις γι' αυτά που έκανε, οι Κουντουριωταίοι τους ετοίμαζαν για δίκη αλλά τους πρόλαβε ο Ιμπραήμ, κλπ.

Αργότερα οι αγγλόφιλοι Υδραίοι, Μανιάτες κ.ά. έγιναν φιλελεύθεροι δεν θέλαν τον "τύραννο" Καποδίστρια αλλά σύνταγμα. Σύνταγμα ο λαός με αυτά που γίνονταν θεωρούσαν το μπάχαλο και το πλιάτσικο. Άσχετοι ληστές φώναζαν "ζήτω το σύνταγμα". Σώζεται και σχετικό δημοτικό τραγούδι του 1836 της Δυτ.Στερεάς:
Περικαλιῶμαι στὸ Θεὸ καὶ στὴν Ἁγιὰ Σωτήρα,
νὰ γίνῃ κάνα σύνταμα, κάνα κακὸ σεφέρι,
νὰ ζώσῃ ὁ Κούτρας τἄρματα κι ὁ Λέος τὸ σπαθί του (σημ. λήσταρχοι)
νὰ πᾶμε ἀπάνω στὰ βουνά, ψηλὰ στὰ κορφοβούνια...

Τι κατάφεραν οι αγγλόφιλοι τελικά: να έρθει βασιλιάς ένα σχεδόν διανοητικά ανάπηρο παιδί του βασιλιά της Βαυαρίας, αφού κανένας σοβαρός ηγεμόνας δεν δεχόταν τους όρους προτεκτοράτου που επέβαλλαν οι Άγγλοι. Ο Γεώργιος ο Α' λέγεται ότι υπέγραψε και σχετικό συμβόλαιο με τους Άγγλους, όταν εξεδίωξαν τον κρετίνο Όθωνα που άρχισε να κάνει του κεφαλιού του. Οι "συνταγματικοί" αγγλόφιλοι βέβαια μετατράπηκαν αμέσως σε "βασιλόφρονες".

Η συμπεριφορά των περισσότερων Ελλήνων δήθεν "πολιτικών" παραμένει σχεδόν απαράλλακτη ακόμα και σήμερα, για να σταδιοδρομήσει κάποιος θεωρεί σημαντικότερο να είναι αρεστός στα έξω αφεντικά του, αφού το κοπάδι των οπαδών είναι δεδομένο κατά παράδοση. Υπολογίζεται ότι το 70% των πρωθυπουργών που πέρασαν από τη χώρα άνηκε σε είκοσι (20) οικογένειες...

Μάλλον ξέφυγα και πρέπει να σταματήσω κάπου εδώ :)

Klephtis είπε...

Είναι αλήθεια οτι λόγω των συνθηκών υπήρχε ένα τεράστιο κενό στην πολιτική εκπροσώπηση των εμπόλεμων. Οι κάτοικοι της επαναστατημένης Ελλάδας, προεστοί ή στρατιωτικοί, στην ουσία έπρεπε να δεχτούν οτι χρειάζονται κάποιον που να είχε γνώση του πολιτικού παιχνιδιού, και τις περισσότερες πιθανότητες τις είχαν οι Φαναριώτες.
Έχεις δίκιο,όση βλάχικη πονηράδα και να'χε ο Γέρος δεν ήταν ικανή να χρησιμοποιηθεί σαν επίσημη φωνή των επαναστατημένων προς την περίεργη Ευρώπη. Ό Δημήτρης ο Υψηλάντης όμως είχε την δυνατότητα να καλύψει αυτό το πολιτικό κενό, έχοντας και την υποστήριξη του Κολοκοτρώνη,του Αντρούτσου κ.α., αλλά αποδείχτηκε οτι δεν είχε την ικανότητα, που ίσως διέθετε ο αδερφός του.
Η περίπτωση του Καραισκάκη είναι η πιο αξιοθαύμαστη του Εικοσιένα. Απο μπάσταρδος γιος της καλόγριας κατάφερε ύστερα απο απίστευτες διαδρομές να γίνει αρχιστράτηγος και να ελέγχει ένα στράτευμα μόνο λόγω της προσωπικότητάς του. Ίσως πιο δύσκολο κατόρθωμα,αν σκεφτεί κανείς τον έντονο αρματωλίτικο ανταγωνισμό που επικρατούσε στη Ρούμελη, απο αυτό του Κολοκοτρώνη που είχε ήδη ένα όνομα βαρύ στην Πελοπόννησο. Κατάφερε όμως ο "καραησκάκις"(όπως υπέγραφε) να ξεφύγει απο το αληπασαλήδικο τρόπο σκέψης,που ήταν κανόνας στο σύστημα κλέφτες-αρματωλοί-δερβεναγάδες, και να πάρει τον ρόλο που χρειαζόταν να πάρεις κάποιος άξιος στην ίσως πιο κρίσιμη περίοδο του Αγώνα. Μεγάλο όπλο του ήταν και η ικανότητά του να χωρατεύει(βλ.Φωτιάδη-Καραισκάκης) στις πιο δύσκολες στιγμές και να ελέγχει την ψυχολογιά του τεράστιου για τα δεδομένα ασκεριού του. Χαρακτηριστικό του τρόπου σκέψης του είναι η κατανόηση της νοοτροπίας των Ελλήνων όπως φαίνεται απο το απόφθεγμά του που διέσωσε και εξέδωσε ο γραμματικός του Γεώργιος Γαζής(Βιογραφία των Ηρώων Μάρκου Μπότσαρη και Γεωργίου Καραϊσκάκη,1828,σελ.22) όπου ερωτηθείς πως πρέπει να εξουσιάζει κανείς τους Έλληνες απάντησε οτι πρέπει να'χει στην πλάτη του ένα δισάκι, γεμάτο με διαβόλους πίσω, τον Χριστό μπροστά και στη μέση το χρυσό...

Δυστυχώς στην πολιτική ζωή του τόπου υπάρχει μια απίστευτη συνέχεια και σε θέμα οικογενειών αλλά και σε θέμα νοοτροπίας...

Karytinos είπε...

Έχω κάποιες μικρές αντιρρήσεις σε αυτά που έγραψες.

Συμφωνώ ότι οι ντόπιοι μεγαλωμένοι μέσα στο μικρόκοσμό τους δεν ήταν δυνατόν να γνωρίζουν πως να χειριστούν την κατάσταση. Δεν ήταν όμως οι Φαναριώτες οι μόνοι μορφωμένοι και ικανοί Έλληνες, εξάλλου ένας από αυτούς μόνο "διακρίθηκε" τόσο, οι υπόλοιποι έπαιξαν δευτερεύοντες ρόλους.

Διαφωνώ εντελώς ότι τα πράγματα ήταν εύκολα στην Πελοπόννησο για τον Κολοκοτρώνη. Μόνος του ήταν στην αρχή και με τις ικανότητές του έφτιαξε το μύθο του. Δεν γνωρίζω ποτέ να είχε όμως περισσότερη εξουσία πέρα από τον τίτλο του Γενικού Αρχηγού των πελοποννησιακών όπλων, αν και τον υπονόμευαν διαρκώς. Είχε και έναν αστείο πρόσκαιρο πολιτικό τίτλο. Τότε που τους κορόιδευε ο Μαυροκορδάτος με το "εκτελεστικό" και το "βουλευτικό". Πως να κατορθώσει κανείς να ενώσει την Πελοπόννησο αφού ο καθένας είχε τους δικούς του σχεδόν σταθερά, 4000 είχε ο Ζαΐμης, 2000 οι Δεληγιανναίοι κλπ.

Ο Καραϊσκάκης πήρε έναν αντίστοιχο στρατιωτικό τίτλο όταν δεν υπήρχε Ρούμελη και ήταν μάλλον ο πιο παλιός και ικανός σε εκείνη την περίσταση. Ο Μάρκος Μπότσαρης, και ο Ανδρούτσος δεν υπήρχαν, ο Γκούρας ήταν στην Αθήνα πολιορκημένος, ίσως ο Γ.Δράκος να ήταν ισοδύναμός του αλλά οι Σουλιώτες πρόκριναν τον Κ. Τζαβέλα που είχε τα μισά όμως χρόνια του Καραϊσκάκη, ο Καρατάσος δεν ξέρω που βρισκόταν άλλα μάλλον δύσκολα θα τον αποδέχοταν οι άλλοι κλπ. Τα σχέδιά του και η δράση του ήταν αξιοθαύμαστα, αλλά εκ του αποτελέσματος δυστυχώς αποδείχθηκαν μάταια. Το βιβλίο του Φωτιάδη είναι από τα "αγαπημένα μου".

Πραγματικά βλέποντας τώρα από μακριά, απορεί κανείς με "το μυαλό που κουβαλούσαν" τότε. Αντί με ευκολία να πάρουν Μεθώνη, Κορώνη και Πάτρα προ Ιμπραήμ και να αρχίζουν να σαρώνουν τους Τούρκους προς τα βόρεια, αναλλώνονταν σε συνελεύσεις, πολιτικές διαμάχες και εμφύλιους. Ο καθένας έκανε ότι του κατέβαινε, οι "πολιτικοί" θέλαν στρατιωτικές δάφνες και οι "στρατιωτικοί" πολιτικές θέσεις. Ο Μαυροκορδάτος εξεστράτευσε για την Άρτα, ο Κολοκοτρώνης έλυνε πολιορκίες για να πάει με το στρατό του στην εθνοσυνέλευση, ο Ζαΐμης πολιορκούσε με αστείο τρόπο κοντά 10 χρόνια την Πάτρα και δεν άφηνε κανένα να πλησιάσει για βοήθεια, ο Αυγουστίνος Καποδίστριας εξεστράτευσε για την Ναύπακτο με το σύνολο σχεδόν του στρατού αφήνωντας τον τύποις Αρχιστράτηγο Δημ. Υψηλάντη με μία χιλιαρχία και τους Τούρκους παραλίγο μέχρι τον Ισθμό αν δεν νικούσε ο Υψηλάντης, κλπ. Ευτυχώς οι Τούρκοι είχαν τα ίδια χάλια. Ο Κεχαγιάμπεης της Τριπολιτσάς εξεστράτευεσε πανστρατιά στο Βαλτέτσι για να κάνει ότι είχε γίνει το 1770, Ο Χουρσίτ έστελνε από των 80000 στρατό του λίγους λίγους προς τα κάτω, μετά ο Ομέρ Βρυώνης αφού έφαγε τα μούτρα του 2 φορές υπονόμευε τους επόμενους διαλύοντας ουσιαστικά το στρατό τους, όταν έμειναν οι μισοί από τους 80000 ο Σουλτάνος έστειλε τον "στόκο" Δράμαλη, ο Δράμαλης παρά τις γνώμες των άλλων πασάδων ήθελε να κάνει παρέλαση με το σύνολο του στρατού του για να πείσει τους Μωραΐτες να προσκυνήσουν όπως έγινε το 1715, ο Κιουταχής και ο Ιμπραήμ στοιχήμάτιζαν ποιος θα πάρει το Μεσολόγγι μόνος του και παραλίγο να λιώναν και οι δύο εκεί, ο Σουλτάνος από την "τύφλα" του κήρυξε τον πόλεμο στη Ρωσία και ήταν η συνθήκη της Ανδριανούπολης που ανεξαρτητοποίησε την Ελλάδα και όχι του Λονδίνου ούτε το Ναυαρίνο που δεν τα υπολόγιζαν οι Τούρκοι.

Συμπερασματικά για να επανέλθουμε στο αρχικό θέμα. Οι Αρβανίτες ήταν κατά την άποψη μου μοιρασμένοι όπως και οι υπόλοιποι Έλληνες και στα τρία τότε κόμματα, όπως και στους "Φιλικούς" (π.χ. ο Αντώνης Οικονόμου Υδραίος) που ήταν μάλλον τέταρτο κόμμα και το καλύτερο, αλλά δεν έπαιξε ρόλο παρά μόνο στην αρχή. Λογικά κάπως περισσότεροι ήταν στο κόμμα των Κουντουριωταίων-Μαυροκορδάτου, που συναγωνίζοταν το "Γαλλικό" του Κωλέτη σε φαυλότητα. Ο κόσμος τότε μάλλον ακολουθούσε πρόσωπα κυρίως και δεν δρούσε με "φυλετικά" κριτήρια. Επίσης οι "αδυναμίες" της εποχής και των γνησίων Αλβανών ακόμα είναι συνέπειες του "οθωμανικού συστήματος" και όχι έμφυτα χαρακτηριστικά. Και η ευνομία, η παιδεία και η ευημερία τις εξαλείφει σταδιακά. Με αυτές τις υποσχέσεις πάνω-κάτω κάλεσε η "Φιλική Εταιρεία" σε αγώνα κατά των Οθωμανών και τους Αλβανούς (ο Κολοκοτρώνης ειδικότερα τους προσκάλεσε να στείλουν και δικούς τους μπέηδες ως γερουσιαστές) και τους Τουρκοκρήτες και πολλούς άλλους.

Ο Φωτάκος νομίζω υπερβάλει για τους Αρβανίτες. Η αδράνεια και ιδιοτέλεια των Υδραίων είναι γεγονός στην καταστροφή των Ψαρών, όμως υπάρχουν και άλλα παρόμοια γεγονότα για άλλους. Ενδεικτικά οι Μεσολογγίτες και οι Γαλαξιδιώτες πέρασαν με τα πλοία τους Τούρκους στον Μοριά στην αρχή της επανάστασης, πολλοί Μανιάτες έφυγαν από το Άργος προ του Δράμαλη με αστείες δικαιολογίες και ληστεύοντας πρώτα τους Αργίτες, οι Ρουμελιώτες αφού καταλήστευσαν την Πελοπόννησο την κοπάνησαν μόλις ήρθε ο Ιμπραήμ, οι Σφακιανοί αγνάντευαν από τα βουνά τους το Χατζημιχάλη που πολέμαγε τους Τούρκους μόνος στο Φραγκοκάστελο, οι Σαμιώτες εξέθεσαν τους Χιώτες και μετά τους παράτησαν στο έλεος των Τούρκων, οι Καλαβρυτινοί εγκατέλειψαν τις θέσεις τους στην μάχη των Τρικόρφων κατά του Ιμπραήμ αφήνωντας ακάλυπτους τους Καρυτινούς, στην πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου μέσα ήταν το σώμα Μπότσαρη και 3000 Πελοποννήσιοι με τους Δυτικοελλαδίτες να καιροσκοπούν έξω και και και...

Ευχαριστώ για την φιλοξενία και την ανοχή στα "κορδόνια" που γράφω...

Klephtis είπε...

Μορφωμένοι Έλληνες φυσικά υπήρχαν, στο εξωτερικό, πολιτικά έμπειροι όμως ήταν αυτοί οι Φαναριώτες. Δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς οτι ο Μαυροκορδάτος ήταν ικανός και εύστροφος, τα κινητρά του ήταν αυτά που είναι κατακριτέα.

Ο Πελοποννησιακός χώρος είχε δημιουργηθεί αρκετά διαφορετικά απο τον Ρουμελιώτικο. Ενώ στη Ρούμελη {απο τη Λειβαδιά μέχρι και την Μακεδονία(ο Αττικοθηβαϊκός χώρος δεν περιλαμβανόταν σ'αυτό το σύστημα)} επικρατούσαν τα αρματωλίκια με αυστηρή κληρονομική οικογενειοκρατία στον Μωριά ποτέ δεν εφαρμόστηκε αυτό το σύστημα, επίσημα τουλάχιστον, και την δουλειά των αρματωλών την έκαναν ύστερα απο βραχύβιες συμφωνίες εξέχοντες κλέφτικοι νταϊφάδες. Στον Μωριά βλέπουμε οτι η μόνη οικογένεια που είχε πίσω της μακρά συνεχή παράδοση, σαν πρωταγωνιστές, ήταν αυτή των Κολοκοτρωναίων ενώ οι απόγονοι αρχικλεφτών των προηγούμενων δεκαετιών όπως οι Γιαννιάδες και οι Ζαχαριάδες δεν είχαν αποκτήσει την φήμη των προγόνων τους. Το οτι ξεχώρισε ο Κολοκοτρώνης σαν αδιαμφισβήτητος μπροστάρης στον Αγώνα οφείλεται βέβαια όχι μόνο στο όνομα του αλλά κυρίως στις προ του χαλασμού των κλεφτών του Μωριά πράξεις του. Στον Μωριά όμως ο Κολοκοτρώνης είχε απέναντί του τους κοτζαμπάσηδες που γι'αυτούς ο Γέρος δεν ήταν τίποτα παραπάνω απο ένας "παλίοβλαχος κλέφτης". Και αυτό το κοτζαμπάσικο σινάφι ήταν πιο δύσκολα αντιμετωπίσημο απο, ας πούμε, έναν άλλο κλέφτικο νταϊφά.

Αντίθετα στην περίπτωση του Καραϊσκάκη τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα. Εκεί(Ρούμελη) η οικογενειοκρατία ήταν κάτι το αυτονόητο και το κάθε αρματωλίκι,η κατοχή του οποίου εξασφάλιζε κύρος για τον κάτοχό του, δινόταν απο πατέρα σε γιο. Εξού και η λαχτάρα του Καραϊσκάκη να αποκτήσει το αρματωλίκι των Αγράφων που ήταν "κληρονομιά" των Μπουκουβαλαίων οι οποίοι αποδείχτηκαν εκείνη την περίοδο ανάξιοι των περιστάσεων.
Αρχιστράτηγος των "Ρουμελιωτικών στρατευμάτων" δεν θα μπορούσε να γίνει κάποιος μη-Ρουμελιώτης οπότε η περίπτωση να αναλάμβανε το πόστο ένας Σουλιώτης θα απέβαινε καταστροφική, κάτι το οποίο προσπάθησε να επιβάλλει ο Μαυροκορδάτος. Ο Δυοβουνιώτης, οι Πανουργιάδες και άλλοι Ρουμελιώτες αν και είχαν οικογενειακή παράδοση ήταν λίγοι για πρωταγωνιστικό ρόλο. Αλλά αυτό είναι το μεγάλο κατόρθωμα του Καραϊσκάκη, το οτι τελικά φάνηκε οτι μόνο αυτός ήταν ικανός να αναλάβει στην κρίσιμη αυτή στιγμή, κερδίζοντας το σεβασμό μεγάλων τζακιών.

Ο Δ.Φωτιάδης ίσως είναι ο πρώτος που περιέγραψε το Εικοσιένα τόσο ζωντανά και αληθινά, με αποκορύφωμα το τετράτομο "Η Επανάσταση του 21",εκδ.Βότση.

Φυσικά κανείς δεν ήταν αλάνθαστος. Παρενθετικά,οι Σαμιώτες αυτό που ήθελαν ήταν να ξεσηκωθεί η Χίος όπως είχε κάνει η Σάμος πετυχημένα και κατάφερε να μείνει απάτητη για πολλά χρόνια κατα τη διάρκεια της Επανάστασης. Οι Χιώτες όμως θες απο κακώς εννοούμενο συμφέρον(λόγω των προνομίων που είχαν κυρίως τα μαστιχοχώρια) ή ό,τι άλλο, δεν είχαν τα σωστά αντανακλαστικά.
Όπως σωστά αντανακλαστικά δεν έδειξαν οι Υδραιοσπετσιώτες στις περισσότερες περιπτώσεις και όχι μόνο σ'αυτή της καταστροφής των Ψαρών (βλ.στη αρχική δημοσίευση παραπάνω). Ο Φωτάκος δεν ήταν κάποιος που έγραφε εξ αποστάσεως, και πιστεύω διαβάζοντας τα απομνημονεύματά του οτι ήταν ψύχραιμος καθώς τα γράφει αφού έχει αποσυρθεί και έχουν περάσει αρκετά χρόνια απο τα γεγονότα που περιγράφει. Η θέση που είχε (υπασπιστής του Κ.) του έδωσε την δυνατότητα να είναι αν όχι παρών, τουλάχιστον καλά πληροφορημένος για τα πελοποννησιακά πράγματα.

Χαίρομαι για τη συμμετοχή σου, και ομολογώ οτι τα "κορδόνια" σου είναι πολύ ενδιαφέροντα.

Karytinos είπε...

Οι Φαναριώτες είχαν μία πολιτική εμπειρία και συστηματική εκπαίδευση, λόγω του διορισμού τους ως διερμηνείς των Οθωμανών και ηγεμόνες Μολοδοβλαχίας. Βέβαια κοντά σε αυτούς υπηρέτησε και ανδρώθηκε ο Ρήγας. Οι Υψηλάντηδες και πολλοί άλλοι αξιόλογοι Έλληνες ήταν φαναριώτικης καταγωγής. Η διαδρομή και τα πιστεύω του καθενός δεν επηρεάζονται από τη δουλικότητα, και τις συνήθειες αυτής της τάξης, αν ξεφύγει απ’ αυτές. Αντίστοιχη οθωμανικού τύπου πολιτική εμπειρία είχε και ο ανώτατος κλήρος, οι αυλικοί των πασάδων και οι μοραγιάννηδες. Αντίθετα όσοι είχαν υπηρετήσει ή ζήσει σε ξένες αυλές είχαν δει κάποια πράγματα παραπάνω για το πως πρέπει να χτιστεί ένα σύγχρονο κράτος, αυτοί δεν ήταν πολλοί, με πρώτο τον Καποδίστρια. Η Φιλική Εταιρεία ήταν ξεκάθαρα φορέας σύγχρονων και ευρωπαϊκών ιδεών πολιτικής οργάνωσης και αρχικά ήταν ξεκάθαρη απέναντι στους πρώην συνεργαζόμενους με τους Τούρκους (π.χ. απόψεις Αναγνωσταρά, Ανδρούτσου κλπ). Αλλά ο συσχετισμός δυνάμεων ανατράπηκε. Δυστυχώς ο ανθός των νέων σπουδαγμένων Ελλήνων του εξωτερικού θυσιάστηκε στο Δραγατσάνι υπό τη σημαία του Ιερού Λόχου και δεν έφτασαν ποτέ στην κυρίως Ελλάδα. Αυτοί ήταν ιδεολόγοι και ήρωες, δεν ήταν σαν τον 20χρονο το 1821 άκαπνο Αλ. Μαυροκορδάτο που διεκδικούσε πολιτικό ρόλο, με κριτήριο την ικανότητα του συναφιού τους στις υποκλίσεις και το «γλείψιμο» των Τούρκων, ενώ ήρθε από την πρώτη στιγμή στην Ελλάδα με αγγλική συνοδεία. Στην επανάσταση έφτασαν οι διάφοροι καιροσκόποι φαναριώτες «πρίγκηπες» της πλάκας διεκδικώντας πιθανές νέες ηγεμονίες, π.χ. Μαυροκορδάτος, Νέγρης, Κατακουζηνός, Καρατζάς. Σίγουρα και οι Μαυρομιχαλαίοι, Δεληγιανναίοι, Ζαϊμαίοι ήθελαν να ανανεώσουν του παλιούς τους ηγεμονικούς τίτλους. Το κακό είναι ότι οι ιδέες και συνήθειες τους έπαιξαν καίριο ρόλο και επιβίωσαν. Σημαντικό ρόλο έπαιξαν και διάφοροι Επτανήσιοι κόντηδες, κάποιοι είχαν και ύποπτο ρόλο ως προς την «αγγλική προστασία» που ζητήθηκε επίσημα.

Δεν επιμένω σε αυτά που γράφεις για τους αρματολούς της Ρούμελης και την ανάδειξη του Καραϊσκάκη. Όμως θεωρώ το ρόλο της Ρούμελης δευτερεύοντα σε σχέση με του Μοριά (το προτιμώ με «ο») και λόγω τότε πληθυσμού, 1 προς 7-8. Η δύναμή της ήταν 6-7 χιλιάδες επαγγελματίες στρατιώτες. Αντίθετα ο Μοριάς ήταν στη ουσία μία ημιανεξάρτητη ηγεμονία από το 1205 ως το 1821. Επί τουρκοκρατίας οι μοραγιάννηδες ανεβοκατέβαζαν πασάδες, είχαν πρεσβευτές (βεκίληδες) στην Πόλη κλπ. Είχαν παραδοσιακή φεουδαρχική αυτοδιοίκηση ανά επαρχίες και «αρχοντικές» οικογένειες με μισθοφορικούς στρατούς, στην επανάσταση είχε 30 χιλιάδες περίπου ενόπλους, συντριπτική οικονομική δύναμη και το σημαντικότερο εξαφάνισε σχεδόν τους ντόπιους Τούρκους μέσα σε ένα χρόνο και σήκωσε το βάρος της επανάστασης. Ακόμα και στο στρατό του Καραϊσκάκη υπήρχαν πελοποννησιακά στρατεύματα των Νοταράδων, του Γενναίου Κολοκοτρώνη και του Νικηταρά (ο οποίος εξεστράτευσε πολλές φορές στην Αν. Στερεά και επί Ανδρούτσου, επί Καραϊσκάκη ήταν ακόμα και στη μάχη της Αράχοβας). Δεν υπήρχαν στο Μοριά δερβένια και αρματολίκια για τους καπεταναίους, οι οποίοι απλά ήταν «κάποι» των Βενετών παλιότερα ή των «αρχόντων» και υπήρχαν φυσικά και οι «κλέφτες». Ο Κολοκοτρώνης τον πατέρα του τον παρουσιάζει σαν αρχηγό των αρματολών στην Κόρινθο. Η συνομοσπονδία Κλεφτών και Αρβανιτών του Ζαχαριά είναι μία άλλη ενδιαφέρουσα και παράξενη υπόθεση. Επίσης οι «άρχοντες» μίσθωναν και Ρουμελιώτες, οι οποίοι τους εγκατέλειψαν όταν τους έδωσε περισσότερα ο Κωλέτης. Τότε ένας Νοταράς έδινε κάμποσα εκατομμύρια γρόσσια για να καθαρίσουν τον Κωλέτη, αλλά δυστυχώς δεν τον άκουσαν :) (…από τον Μακρυγιάννη νομίζω είναι).

Από Φωτιάδη έχω διαβάσει «Καραϊσκάκη», «Κανάρη» και «Όθωνα». Δεν έχω τόσο πλήρη βιβλιογραφία, ερασιτέχνης είμαι. Ο Φωτάκος είναι αρκετά αντικειμενικός και σωστός. Τα περισσότερα απομνημονεύματα αγωνιστών είναι γεμάτα από μνησικακίες και έχθρες μεταξύ τους. Ο Μακρυγιάννης για παράδειγμα είναι ξεκάθαρα εμπαθής, αλλά από τον Περαιβό διαβάζουμε την ανευθυνότητά του και τον καταστροφικό του ρόλο στη μάχη του Ανάλατου, ενώ ο συνήθως απομακρυσμένος από φατριασμούς Νικηταράς μάλλον όταν ο Μ. κυνηγούσε να σκοτώσει και τον 17χρονο Γενναίο Κολοκοτρώνη μετά τον Πάνο, του έγραψε λακωνικά «Αν σε πιάσω θα σε γδάρω ζωντανό».

Πράγματι, οι Σαμιώτες ήταν «μάγκες» και ατρόμητοι πολεμιστές και δεν άφησαν Τούρκο να πατήσει το πόδι του στο νησί τους από το 1821 ως το 1912. Τους 120000 (!) Χιώτες να μην τους σχολιάζω καλύτερα, λόγω της τραγικής αλλά ατιμωτικής τύχης τους. Οι Υδραιοσπετσιώτες μαζί με τους Ψαριανούς απέκλεισαν φρούρια, το Ναύπλιο, τη Μονεμβασιά, το Νεόκαστρο, επαναστάτησαν όλο το Αιγαίο, απέκλεισαν τα τουρκικά λιμάνια, έσωσαν πρόσφυγες, κυνήγησαν τούρκικους στόλους και έπνιξαν στρατιώτες στα μεταγωγικά τους άπειρες φορές, έσωσαν τη Σάμο και το Μεσολόγγι όποτε κινητοποιήθηκαν στο σύνολό τους..., όταν είχε διαλυθεί το σύμπαν και δεν μπορούσαν να συγκροτήσουν αξιόλογη δύναμη προφανώς δεν κινιόντουσαν ή απέφευγαν την σύγκρουση. Νομίζω τους αδικείς. Δεν μπορεί να ήθελαν να χαθεί η δύναμη των Ψαρών και δεν το περίμεναν μάλλον, αφού λογικά θα ερχόταν η σειρά τους και στην ουσία αποδυναμώνονταν και οι ίδιοι. Εξάλλου τα Ψαρά μάλλον από προδοσία πατήθηκαν, αλλιώς θα επιβίωναν όπως η Σάμος.

Klephtis είπε...

Η Σάμος είναι ένα παράδειγμα για το τι μπορεί να κάνει η "επίσημη" ιστορία. Είμαι σίγουρος οτι ελάχιστοι γνωρίζουν τα της Σάμου του '21. Η επίσημη μας ιστοριογραφία για το '21 βασίστηκε στον Σπ.Τρικούπη, γαμπρό του πριγκηπα...του Μαυροκορδάτου...
Αυτή η ιστορική "σχολή", με αντιπροσωπευτικότερο τον Τρικούπη, η οποία έγραφε ενάντια στο κοινό αίσθημα της εποχής υπερεκτίμησε την προσφορά του τελικά νικητη αγγλόφιλου φαναριωτουδραΐικου κόμματος και παρουσιάσε τους αυτονόητα πρωταγωνιστές της Επανάστασης όπως τον Ανδρούτσο ως έναν ουτε λίγο ουτε πολύ προδότη, εξού και τα απολογητικά πονήματα απο τον Κάρπο Παπαδόπουλο και αρκετά αργότερα απο τον Μπάμπη Άννινο.

Δυστυχώς στους Υδραίοσπετσιώτες είδαμε θλιβερή απάθεια μπροστά σε καταστροφές όπως της Κάσου και της Χίου, αναρωτιέμαι ποια θα ήταν η "άποψη" τους για ένα ανάλογο πιθανό "επεισόδιο" στα Ψαρά,υπολογίζοντας οτι οι Ψαριανοί διεκδικούσαν και αυτοί τα πρωτεία στο στη θάλασσα.

doctor είπε...

Βρέθηκα σε αυτό το blog έπειτα από ενημέρωση του lykawn και βλέπω ότι κάνεις καλή δουλειά.

Εκτύπωσα το παρόν θέμα και θέλω να το μελετήσω πριν γράψω κι εγώ τη γνώμη μου.

Μ'αρέσει που τέτοια αντικείμενα ταμπού απασχολούν την μπλογκόσφαιρα.

doctor

Klephtis είπε...

Ευχαρίστως να δω τα σχόλιά σου, θα με ενδιέφεραν.

Ανώνυμος είπε...

Δυστυχώς στους Υδραίοσπετσιώτες είδαμε θλιβερή απάθεια μπροστά σε καταστροφές όπως της Κάσου και της Χίου, αναρωτιέμαι ποια θα ήταν η "άποψη" τους για ένα ανάλογο πιθανό "επεισόδιο" στα Ψαρά,υπολογίζοντας οτι οι Ψαριανοί διεκδικούσαν και αυτοί τα πρωτεία στο στη θάλασσα.
------

Μα καλά, αφού παραπάνω φαίνεται ξεκάθαρα ποιά η στάση και ποιά τα αποτελέσματα απ' αυτήν, των Υδραίων απέναντι στην έκκληση βοηθείας από τους Ψαρριανούς...
Εσύ εδώ τι ακριβώς αναρωτιέσαι ακόμα?
Θα τα ξαναπούμε. Μέχρι τότε έχω να πω ότι καλά θα κάνει κανείς να αναζητά και κάποιες ερμηνείες για όσα έχει διαβάσει με τόση όρεξη.

Έχετε διαβάσει τόσα στοιχεία, και όμως δεν αναπτύξατε αρκετή περιέργεια να κοιτάξετε κάτω από τα σκεπάσματα. Ίσως να μην ήρθε ακόμα η ώρα, οπότε θεωρήστε με άκυρο που παραξενεύομαι.
Φιλικά.

Μαζέψτε κι άλλους. Αυτό το χωράφι χρειάζεται κι άλλους για να οργωθεί!

Klephtis είπε...

Φίλε μου, το "αναρωτιέμαι" μπορείς να το θεωρήσεις ειρωνικό...όπως το εννοούσα.Σαφώς και είδαμε την αντίδραση των Υδραιοσπετσιωτών μπρος στον εγνωσμένο και προβλεπόμενο κίνδυνο που διέτρεχαν τα Ψαρά απο τον τουρκοαιγυπτιακο στόλο. Προσωπικά αυτη την επιλογή απάθειας των δυο νησιών τη θεωρώ ως την ντροπιαστικότερη αφού η επιβίωση του Ψαριανού "ναυτικού" ήταν μείζονος σημασίας για την εξέλιξη του Αγώνα.

Θα χαιρόμουν να διάβαζα και τις δικές σου ερμηνείες.

Ανώνυμος είπε...

Του έριξα ξανά μιά ματιά, έτσι απλώς.
Και πάλι όμως δεν φαίνεται πουθενά κανένας ειρωνικός τόνος. Επομένως δεν πέτυχες "στόχο", παρά μόνο αφήνεις να υπάρχει ένα σημείο στην όλη δουλειά σου, το οποίο είναι θολό και ασαφές. Αναμόρφωσέ το! Δεν βλέπω κανένα λόγο να μην το κάνεις.

- Πές αυτό που είναι - την αλήθεια.
- Πες αυτό που σκέφτεσαι.
- Πες το και ονόμασέ το " η γνώμη μου ".

Μη ζητάς από μένα ερμηνεία, δεν είναι η ώρα! Αν δω κάτι που μπορώ να βοηθήσω ή απλώς να παραθέσω την συμβολή μου, θα το κάνω.

Στο "Λυκάων" προσπάθησα επίσης να μπω, αλλά στάθηκε αδύνατο!

Klephtis είπε...

Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τι θές να πεις/υπονοησεις...

Ανώνυμος είπε...

Για τον πληθυσμό της Αθήνας αναφέρει ότι κατοικείται από 4,000 άπιστους(Ρωμιούς). Αναφέρει ότι :
------------

Εδώ βλέπω ότι υπάρχει σε παρένθεση κάτι που υποθέτω ότι είναι από σένα τον ίδιο.
Αν ναι, τότε μπορείς να εξηγήσεις με ποιά λογική ή συμβουλή μετέφρασες το "άπιστους" με το "Ρωμιούς" ?
Είσαι επηρεασμένος από κάποιον/κάποιους? Ποιός σε δασκάλεψε?
Αν πάλι δεν είναι δικό σου, τότε ποιός το έγραψε?

Ανώνυμος είπε...

και τωρα απο που κραταει η σκουφια του καθενος στο πλανητη προ 8 αιωνων ειναι η υποθεση πιαστο αβγο και κουρευτο.και μαλλον αδιαφορη.
ειδικα μετα απο επιγαμιες -αφομοιωσεις αιωνων

21 Μάϊος 2008 6:11 πμ

Θες να πεις ανώνυμε ότι μετά από αιώνες δεν ξέρουμε τι είναι οι Κινέζοι, οι Γερμανοί και οι Ιρλανδοί? Ενώ πριν 8 αιώνες ξέραμε, σήμερα δεν ξέρουμε τίποτα γι' αυτούς?
Την Μέρκελ εσύ πώς την κόβεις, για Κινέζα μήπως?

Είναι σαφέστατο ότι οι Αρβανίτες δεν υπήρξαν ποτέ Έλληνες.
Κάθε προσπάθεια που γίνεται να τους συνδέσουν με Έλληνες, είναι αναγκαστικά εκ του πονηρού.

Δεν είναι απαραίτητο να ξέρουμε γιατί γίνονται αυτές οι προσπάθειες, αλλά δικαιούμαστε να υποθέσουμε ότι γίνονται κυρίως από τους ίδιους. Ό,τι γίνεται με τους Σκοπιανούς, γίνεται και με τους Αρβανίτες. Το ίδιο ακριβώς!

Klephtis είπε...

Ο Τσελεμπη κάνει στα κείμενα του πάντα διάκριση μεταξύ Ρωμιών, Αρβανιτών, Βλάχων, Βουλγάρων κτλ. Στην συγκεκριμένη περίπτωση παρακάτω περιγράφει τους κατοίκους της Αθήνας ως Ρωμιούς, και δεν αναφέρει πουθενά Arnavudlar κατοίκους στην Αθήνα. Η παρένθεση είναι απο τη μετάφραση που χρησιμοποίησα, του Κ.Σιμόπουλου,Ξένοι ταξιδιώτες στην Ελλάδα...αποκεί δασκαλεύτηκα.


-----------
Είναι σαφέστατο ότι οι Αρβανίτες δεν υπήρξαν ποτέ Έλληνες.
Κάθε προσπάθεια που γίνεται να τους συνδέσουν με Έλληνες, είναι αναγκαστικά εκ του πονηρού.

Δεν είναι απαραίτητο να ξέρουμε γιατί γίνονται αυτές οι προσπάθειες, αλλά δικαιούμαστε να υποθέσουμε ότι γίνονται κυρίως από τους ίδιους. Ό,τι γίνεται με τους Σκοπιανούς, γίνεται και με τους Αρβανίτες. Το ίδιο ακριβώς!
--------------
Είναι άλλο θέμα η καταγωγή των Αρβανιτών και άλλο η ιστορική τους πορεία στα πλαίσια του ελληνικού έθνους.
Όσο γελοία θεωρώ τα περι... πελασγοδωρικής καταγωγής άλλο τόσο θεωρώ αστείο να αγνοούμε τις "ιστορικές επιλογές" των Αρβανιτών.

dimitris είπε...

Μήπως γνωρίζεις αν ο Καραϊσκάκης ήταν αρβανίτης ;Κάποιοι το υποστηρίζουν αλλά δεν έχω βρει κάποια αξιόπιστη πηγή.

Klephtis είπε...

Φίλε Δημήτρη, δεν υπάρχει περίπτωση αρβανίτικης καταγωγής του Καραισκάκη. Εκτός του οτι δεν αναφέρεται πουθενά ως αρβανίτικης καταγωγής, απο τις σύγχρονές του πηγές απο τον γραμματικό του Αινιάνα, μέχρι τους μεταγενέστερους βιογράφους του Παπαρρηγόπουλο,Βλαχογιάννη, Φωτιάδη και πολλούς άλλους η ύπαρξη Αρβανιτών στην Αιτωλοακαρνανία δεν στέκει με τίποτα._

Ο Καραισκάκης εκπροσωπεί τον καθαρό Ρουμελιώτη, το παλληκάρι με την αθυροστομία του, το χιούμορ και τη λεβεντιά του.

Λογικά ήξερε κάποια αρβανίτικα, μένοντας για χρόνια στα μπουντρούμια και την αυλή του Αλή πασά.

Το τραγουδάκι που έχει καταγραφτεί να τραγουδιεται απο Αρβανίτες της Σαλαμίνας στις αρχές του 19ου αιώνα είναι ενδεικτικό το πως έβλεπαν τον Καραισκάκη:
«Τσσε ντ’ Αθίνe ντ’ Αλαμάνe σούμε καπετάνeρ γιάνε
σσούμε καπετάνeρ γιάνe πο, Μουσταμπεΐ ε βράνe
Κουσσ ε βράου Μουσταμπεΐν τσσ’ ισσ νιε ιλλ γκα γκιάκου ίνε;
Πο εβράου Καραϊσκάκη φακιεζίου, μουστάκ; ιγκλιάτε.
«...μπερτeκόσα Λιβαδίσe βράου, ασσλάν é σσκιπeρίσe».

«Απ’ την Αθήνα ως την Αλαμάνα πολλοί είναι καπεταναίοι
Πολλοί είναι καπεταναίοι μα, σκοτώσαν τον Μουσταμπέη!
Ποιος σκότωσε το Μουσταμπέη που απ’ το αίμα μας ήταν ένα αστέρι;
Μα τον σκότωσε ο Καραϊσκάκης ο μαυροπρόσωπος, ο μακρυμουστάκης.
«..ο βάτραχος της Λειβαδιάς σκότωσε το λιοντάρι της Αρβανιτιάς!...»
(Το τραγούδι αυτό καταγράφτηκε απο τον Νίκο Σαλτάρη το 1930 να τραγουδιέται απο Κουλουριωτες γέροντες, ενώ η μάλλον αυθεντική παραλλαγή βρίσκεται στο περιοδικό "Αλβανική Μέλισσ" του 1876{απο τα πρώτα έντυπα του αλβανικού εθνικισμού}
βλ.Νίκου Ιω.Σαλτάρη. "Η ζωή των Αρβανιτών", σσ.101-104)

ΥΓ.Θα μου επιτρέψεις να σβήσω το ίδιο ερώτημα σου απο τα σχόλια άλλης δημοσίευσης.

dimitris είπε...

Ευχαριστώ για την απάντηση

Ανώνυμος είπε...

Το ονομα του Κουντουριώτη δεν ήταν το οικογενειακό του. Μικρός είχε σταλεί και μεγάλωσε σε συγγενείς στα Κούντουρα - πιθανόν οικισμός (καλύβες?) πάνω απ το Λουτράκι-Περαχώρα- κι όταν γύρισε στην Υδρα φορούσε τα ρούχα απ του Κούντουρα και του έμεινε το παρατσούκλι Κουντουριώτης.

Ανώνυμος είπε...

«Μιλώντας επί προσωπικού»:

Στην ιστορία της Βοιωτίας παίζει σημαντικό και εξέχοντα ρόλο η εγκατάσταση των Αρβανιτών, οι οποίοι συνέβαλαν ενεργά στη διαμόρφωση του οικονομικού, κοινωνικού και πολιτισμικού ιστού και πέραν αυτών συμμετείχαν και σ’ όλους τους απελευθερωτικούς αγώνες. Η ιστορική έρευνα ωστόσο για τους Αρβανίτες, τους «Δωριείς του Νεότερου Ελληνισμού», όπως έχουν χαρακτηριστεί, έχει «καθυστερήσει» αδικαιολόγητα. Γιατί άραγε;
Οι Αρβανίτες της νότιας Ελλάδας αποτελούσαν την πολυπληθέστερη ομάδα και κατοικούσαν σε μία περιοχή «συμπαγούς οίκησης» της νοτιοανατολικής Στερεάς Ελλάδας που περιλαμβάνει όλη σχεδόν τη Βοιωτία, μέρος της Λοκρίδας, σχεδόν όλους τους ντόπιους οικισμούς της Αττικής πλην των Μεγάρων και της Αθήνας, τα νησιά του Αργοσαρωνικού πλην της Αίγινας, τη Καρυστία και το Καβοντόρο πλην της Καρύστου στην Εύβοια, τη βόρεια Άνδρο, μεγάλη περιοχή της Αργολίδας και Κορινθίας με πολλούς θύλακες πέρα από την ενιαία περιοχή, καθώς και τρεις μεγάλους στην Αχαΐα, στο Παναχαϊκό και την περιοχή Άραξου αλλά και στην Τριφυλία (Σουλιμοχώρια) και στην Λακωνία, στην περιοχή του Ζάρακα.
Ιστορικά η ιλλυρική τους προέλευση, αποτελεί τον πόλο μιας θεωρίας που έρχεται σε αντίθεση με την άλλη περί της Πελασγικής καταγωγής τους.
Πολλά όμως στοιχεία γλωσσικά και πολιτισμικά, αποδεικνύουν ότι μάλλον έχουν περισσότερο σχέση με ένα "ελληνοφρυγικό" πληθυσμό που εκτεινόταν από την νυν Αλβανία μέχρι την τότε Αρμενία και τον Ελληνικό Πόντο (Ηρόδοτος: «οι Αρμένιοι εκ Φρυγών»).
Επιπλέον πολλά στοιχεία της γλώσσας όπως κοινές λέξεις, γραμματικοί τύποι (αλβανικά και ελληνικά) δείχνουν ό,τι δεν προέρχονται από μια «απλώς ινδοευρωπαϊκή γλώσσα» αλλά από μια αρχέγονη ελληνική, που πρέπει να διαμορφώθηκε γύρω στο 2.000 πΧ στη Νότια Βαλκανική και την ευρύτερη περιοχή.
Αυτό δε που σκοπίμως αποσιωπείται είναι το γεγονός ότι οι πληθυσμοί αυτοί, διαιρούνταν ως φυλές σε:
α) Τόσκηδες,
β) Λιάπηδες,
γ) Γκέγκηδες και
δ) Τσάμηδες, με ιδιαίτερα φυσικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά (στερεότυπα) και ήταν εμφανής η διαφορετικότητα των δυο κυριότερων φυλών τους, των Γκέκηδων που ήταν Μουσουλμάνοι και των Τόσκηδων που ήταν Χριστιανοί.
Η κάθοδος των αντίστοιχων πληθυσμών στην αυγή του 14ου–16ου αιώνα από την Νότια Αλβανία στην Ελλάδα, ήταν απόρροια των κοινωνικοπολιτικών συνθηκών και η κίνηση εγκατάλειψης της χώρας-κοιτίδας (source country) εύρισκε πρόσφορο έδαφος, σε μια συνήθη τότε τακτική «Κρατών» της εποχής αυτής και ηγεμόνων, να αντιμετωπίσουν τα μείζονα δημογραφικά προβλήματα, δια της μεθόδου του «εποικισμού» και ήταν -και τότε- φλέγον το ζήτημα όπως και σήμερα, της ένταξης και αφομοίωσης τους στον κοινωνικό ιστό της φιλοξενούσας χώρας (host country).
Τη τελευταία περίοδο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας άρχισε η εγκατάσταση και διασπορά Αρβανιτών σε διάφορες περιοχές όπως Ήπειρος, Θεσσαλία, Στερεά Ελλάδα, Πελοπόννησος, νησιά Αιγαίου κλπ
Συντελέσθηκε αυτή ομαλά και οργανωμένα από τους Βυζαντινούς, τους Δυτικούς, τους Φράγκους κ.ά άρχοντες, με «χρυσόβουλα» ή άλλα έγγραφα, με παραχωρήσεις τιμαρίων, προνοιών κλπ έναντι "προσφοράς" κατά πρώτο λόγο στρατιωτικής θητείας.

{Από τάδε έφη: "SFIGGA"}.

(Συνεχίζεται)

Ανώνυμος είπε...

Με τον όρο «Αρβανίτες» επομένως, ονομάζονται οι πρώην αλβανόφωνοι Έλληνες της Αλβανίας, οι οποίοι, λόγω των αναστατώσεων στη Βαλκανική τον 13ο αιώνα μετακινήθηκαν εκούσια ή ακούσια σε διάφορες άλλες χώρες της περιοχής ενώ πολλοί από αυτούς κατέληξαν σε περιοχές της Ελλάδας.
Εκεί έγιναν γνωστοί με το όνομα Αρβανίτες -τους το έδωσαν οι γηγενείς-, ως προερχομένων από το Άρβανο, αφομοιώθηκαν με τους ντόπιους και πολέμησαν μαζί τους εναντίον των Τούρκων.
Διατήρησαν το γλωσσικό ιδίωμα, ενώ πολιτιστικά, κοινωνικά και εθνικά αφομοιώθηκαν σε μεγάλο ποσοστό, αποκτώντας όπως και οι Βλάχοι, ατόφια ελληνική εθνική συνείδηση.
Κανένας όμως δεν γνωρίζει επακριβώς, τι σημαίνει η λέξη «Αρβανίτης».
Την ονομασία αυτή αναφέρει πρώτη η Άννα η Κομνηνή στο βιβλίο της «Αλεξιάδα».
Πολλές είναι οι μελέτες που μιλούν για την πόλη «Άρβανο» της Βορείου Ηπείρου, ως σημείο αναφοράς ενός πληθυσμού που μετακινήθηκε από εκεί και ήρθε και μετοίκησε στην Ελλάδα, γύρω στον 12ο, 13ο και 14ο αιώνα μ.Χ.
Πολλοί είναι όμως οι Αρβανίτες στην Ελλάδα που δεν έχουν ως τόπο καταγωγής ούτε την Ήπειρο, ούτε το συγκεκριμένο «Άρβανο» αλλά παραδόξως άλλα «Αρβάντ», πόλεις με το ίδιο όνομα δηλαδή τις οποίες δεν αναφέρει καμία μελέτη!
Πάντως όπως και να έχει το θέμα, λόγοι «δημογραφικού εποικισμού», λόγοι στρατιωτικοί ή και οι δυο ταυτόχρονα συνετέλεσαν στη κάθοδό τους, μιας και οι Αρβανίτες «srtatioti» που εποίκισαν περιοχές όπου υπήρχαν ελληνόφωνοι πληθυσμοί, τους «υπερκέρασαν» ή επηρέασαν ίσως γλωσσικά, ενώ εκμεταλλεύτηκαν πλήρως και μέτρα και ωφελήματα που ήταν στα υπέρ τους, φορολογικές απαλλαγές, λοιπές ατέλειες, παραχωρήσεις γης κλπ.
Αρχική όμως κοιτίδα θεωρείται η πόλη Άρβανο, περιοχή η οποία εκτείνεται από τα περίχωρα της λίμνης Αχρίδας μέχρι το Δυρράχιο και το φρούριο της Κρόιας (Κruje).
Από εκεί επεκτάθηκαν ανατολικά και βόρεια, προς το Κόσσοβο, τις εγγύς Δαλματικές ακτές, δυτικά διασχίζοντας την Αδριατική και νότια προς την Ελλαδική χερσόνησο.
Μεταναστευτικά κύματα αρχίζουν το έτος 1280 μΧ συνεχίζονται στα χρόνια της μαύρης πανώλης (1347-48μΧ) και εντείνονται το διάστημα από 1468-1479 μ.Χ. μέσω θαλάσσης, αφού το 1468 πεθαίνει ο μεγάλος αγωνιστής Γεώργιος Σκεντερμπέης ή Καστριώτης που είχε προκαλέσει πλήθος προβλημάτων με την σθεναρή αντίστασή του κατά των Οθωμανών αλλά και των Βενετών.
Η τελευταία και πιο μαζική μετακίνηση έγινε μεταξύ των ετών 1499-1503 μ.χ. με τη λήξη του Β΄ Βενετοτουρκικού πολέμου και την πτώση της Κορώνης και Μεθώνης. Μετά και την πτώση του Ναυπλίου το 1534 μ.χ. Αρβανίτες και Έλληνες μεταναστεύουν ομαδόν στην Κάτω Ιταλία και Σικελία μη μπορώντας να αντέξουν τον τουρκικό ζυγό.
Χαρακτηριστικό είναι και το τραγούδι του νόστου, που έλεγαν με τα μάτια στραμμένα στο Μοριά και όπως έχει διασωθεί:

«Ω ε μπούκουρα Μοριέ,

σι κουρ τ΄ λιάσ-ς, μë νούκου τ΄πάσς,

άτιε κάμ ου ζώτιν άτιε κάμ ου ζώνιεν,

άτιε κάμ εδέ τιμ βλά γκύθ μπουλιούαρε νε δε …

ω ε μπούκουρα Μοριέ, πλιότ τε φλιάς, με λιότ ν΄σί,

ω Μορέ ω Αρμπερί …»

Μετάφραση:
Ω πανέμορφε Μοριά,

αφότου σ΄ άφησα, δεν σε ξανάδα,

εκεί έχω το πατέρα μου, εκεί έχω τη μητέρα μου,

εκεί έχω τον αδελφό μου, όλους θαμμένους μέσα στη γη,

ω πανέμορφε Μοριά, με λυγμούς και δάκρυα στα μάτια σε καλώ,

ω Μοριά και Αρβανιτιά …».


{Από τάδε έφη: "SFIGGA"}.

(Συνεχίζεται)

Ανώνυμος είπε...

Η κάθοδος όμως προς την Ελλάδα, εντοπίζεται κυρίως στο έτος 1348 μ.χ. με πιθανότερη αφετηρία το έτος 1325 μ.χ., όταν άλλοι μέσω του ποταμού Δεβάλ (Βυζαντινή Δεάβολις) διαμέσου Κορυτσάς-Καστοριάς & Γρεβενών ήρθαν στη Θεσσαλία και άλλοι μέσω Πρεμετής - Αργυροκάστρου ήρθαν προς τα Γιάννενα και την Αιτωλ/νία.

Οι ενδοβυζαντινές συγκρούσεις και οι συνεχείς επιδρομές των Καταλανών έκαναν τη Θεσσαλία «νέα κοιτίδα» τους.
Εκεί μπόρεσαν να διατηρήσουν ικανοποιητικό ρυθμό βιολογικής αναπαραγωγής και βρέθηκαν σε πλεονεκτικότερη θέση μιας και σε εκείνη την εποχή των συνεχών πολέμων, οι τοπικές αρχές, τους έδωσαν ρόλο «συμπληρωματικών στρατιωτικών δυνάμεων» και από «επικίνδυνοι νομάδες» έγιναν πια σχεδόν «ισότιμοι» πολίτες.

Στη δεύτερη μεταναστευτική φάση κατέβηκαν προς Αττική και Πελοπόννησο έχοντας σταθμεύσει κατά τα έτη 1380-81 μ.χ., στην κοιλάδα του Σπερχειού που τότε ονομαζόταν «Αλλάδα». Πήραν άδεια από τον Πέτρο Δ΄ της Αραγονίας για να «προνοιαστούν» στο Καταλανικό Δουκάτο της Αθήνας, η δε άδεια αυτή, ήταν συνέχεια της έκκλησης του Δούκα των Αθηνών Ροκκαβέρτη «να δώσουμε προνόμιο σε κάθε Έλληνα και Αρβανίτη που θα θελήσει να έρθει»…

Από τις 31/12/1382 μ.Χ. συγκεκριμένα, δόθηκε άδεια, οι Αρβανίτες να εποικίσουν την Αττική, ενώ ο Φλωρεντινός Δούκας των Αθηνών Νέριος Ατζαγιώλης ο Α΄(1386-1394) κάλεσε κι άλλους Αρβανίτες στην Αττική.

Κινήσεις «στρατηγικής», που απέβλεπαν, στην ενίσχυση της αμυντικής ικανότητας, δεδομένου ότι οι Αρβανίτες ήταν γενναίος και πολεμικός λαός, λιτοδίαιτοι και σκληροί αλλά και ανυπόταχτοι, ώστε να αποτελέσουν το «μήλο της έριδος» από διαφόρους ηγεμόνες, γεγονός που φανερώνει τη μεγάλη χρησιμότητά τους και ως στρατιωτών αλλά και γεωργών ή κτηνοτρόφων.

Μετά την επικράτηση του Κόμη Κεφαλληνίας, Ζακύνθου και Λευκάδας Κάρολου Τόκου, που κατέλαβε την Ήπειρο, ισχυρές Αρβανίτικες φάρες και φύλαρχοι του Δεσποτάτου της Ηπείρου όπως ο Μπάλας, ο Λιόσας, ο Μπούας Σπάτας, εγκατέλειψαν την περιοχή αυτή και εγκαταστάθηκαν στην Αττική.

Στην Εύβοια που κατείχαν οι Βενετοί, προσκλήθηκαν στις 12 Μαΐου 1425 αρχικά 300 οικογένειες Αρβανιτών που ζούσαν στην Αττική, με αποτέλεσμα, επειδή τους παρασχέθηκαν εξαιρετικά προνόμια και η γη ήταν εύφορη, να την επιλέξουν ως τόπο μόνιμης εγκατάστασης, προξενώντας την έντονη διαμαρτυρία του Δούκα των Αθηνών Αντωνίου Αντζαγιώλη, ο οποίος με τον πρεσβευτή του Ρεϊνάλδο Μελζόλα, διαμήνυσε την πλήρη αντίθεσή του προς τη Βενετική Πολιτεία, η οποία δυσανασχέτησε μεν, αλλά επειδή επιθυμούσε να μην διαταραχθούν οι σχέσεις «καλής γειτονίας», στις 26 Ιανουαρίου του 1426, επέτρεψαν στους Αρβανίτες να επιστρέψουν στην Αττική.

Για τη κάθοδο στην Πελοπόννησο, η πιο βάσιμη εκδοχή είναι ότι κατέβηκαν από τη Θεσσαλία, όταν οι Τούρκοι κατέστρεψαν το 1393 μ.χ. το σερβικό Πριγκιπάτο της Θεσσαλίας παίρνοντας το «δρόμο της προσφυγιάς».

Στην Πελοπόννησο πρώτος ο Δεσπότης του Μυστρά Μανουήλ Καντακουζηνός (1349-1380) κι ύστερα ο διάδοχος του Θεόδωρος Παλαιολόγος (1380-1407) κάλεσαν Αρβανίτες με τα σκεύη και τις οικογένειες τους να κατέβουν, τους παραχώρησαν εκτάσεις προς καλλιέργεια και ήταν συν τοις άλλοις, οι μάχιμοι φύλακες των συνόρων και της υπαίθρου.

Στον «επικήδειο λόγο» μάλιστα που εκφώνησε ο Μανουήλ Παλαιολόγος, στον αδερφό του Θεόδωρο, τον επαινούσε για την ενέργειά του να καλέσει Αρβανίτες στην Πελοπόννησο αφού χάρη σ΄ αυτούς το Δεσποτάτο του Μυστρά απέκτησε αξιόμαχο στρατό.

Γι αυτό στη Θεσσαλία, ελάχιστα ιστορικά στοιχεία μαρτυρούν το πέρασμά τους από εκεί, εν αντιθέσει με τις άλλες γεωγραφικές ζώνες, όπως χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Βοιωτία και τα χωριά της «επαρχίας» των Θηβών, τα οποία είναι αμιγώς «Αρβανιτοχώρια».

{Synexizetai}

Ανώνυμος είπε...

Συμπερασματικά λοιπόν μπορούμε να πούμε, ότι η κατά φύλα αυτοτελής και διακεκριμένη οργάνωση των Αρβανιτών εποίκων, η εγκατάλειψη σταδιακά του νομαδικού βίου και της «ενδογαμίας», θα τους κάνει να αφομοιωθούν σε τέτοιο βαθμό, ώστε τους δύο τελευταίους προεπαναστατικούς αιώνες να μην ξεχωρίζουν από τους Έλληνες, καίτοι μιλούσαν «αρβανίτικα» και με αρκετή δυσκολία τα ελληνικά.

Κάποιος που το επώνυμό του σήμερα είναι Λιάσκος, Λιάπης, Λιόσης, Σπαταναίος, Σπάτας, Γκίκας, Γκέκας, Κόλλιας, Κριεζής, Σκεπετάρης κλπ είναι βέβαιο ότι προέρχεται από αυτούς τους μακρινούς προγόνους, όπως εξάλλου, έχουν παραμείνει σε ισχύ και οι χαρακτηριστικές Αρβανίτικες ονομασίες περιοχών, τα τοπωνύμια κ.λ.π.


Όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο Napoleon Bonoparte:

«Ιστορία είναι εκείνη η εκδοχή των παρελθόντων γεγονότων, που οι άνθρωποι αποφάσισαν να συμφωνήσουν» …

«Έλληνες και Αρβανίτες» κατάφεραν ίσως μέσα από αρχικές αντιπαραθέσεις και συμβιβασμούς, να καταλήξουν σε μια «κοινή ζωή», όπου συμφωνούσαν για τα ουσιώδη, ένα «μάθημα» διδαχής, κατά τη διάρκεια της πιο «σκοτεινής» περιόδου της Ιστορίας μας.

Αποτελεί ευκαιρία να το σκεφθούμε, όταν «αντιμαχόμαστε» την ιδέα των πολλών «ετερογενών στοιχείων» που συνέβαλαν αναντίρρητα στη διαμόρφωση της σημερινής μας εθνικής οντότητας, χωρίς βεβαίως να αλλοιωθεί ή να κατακερματιστεί ο ελληνικός χαρακτήρας.

Αντίθετα η αφομοιωτικότητά του και η πολιτισμική παράδοση συνέβαλαν στην εξομάλυνση και «λείανση» των διαφορετικοτήτων.

Και βέβαια πρέπει να ληφθεί υπόψη και η εν γένει πολιτιστική και πολιτισμική συμβολή των Αρβανιτών μέσω των ηθών, των εθίμων, των τραγουδιών και των σκηνών της καθημερινής ζωής που έχουν καταγραφεί και αποτελούν αδιαμφισβήτητο λαϊκό πλούτο και κληρονομιά.

Και όπως χαρακτηριστικά έλεγαν οι παλιότεροι:

«Βέτμ νί σσιούμ, φόρτ έ ντί-μ

σέ Αρβανίτι ίσστ νί τρίμ

ρένι γκά πράρ, ρένι γκά χέκουρ

γκά γιό ρόΐμ σσέκουλ, σσέκουλ»…

Μετάφραση:

«Μόνο ένα πράγμα γνωρίζουμε πολύ καλά

ότι ο Αρβανίτης είναι παλικάρι

ρίζα πουρναρίσια, σιδερένια ρίζα

Γι αυτό και ζούμε αιώνες αιώνων»…

Ή αποφθεγματικά:

«Αστού ετσούαμ, αστού ντό τε λλίμ», έτσι τα βρήκαμε, έτσι θα τα αφήσουμε…

και «Μπάνι γκλιούχεν…», βαστάτε τη γλώσσα…

Υπήρξαν λοιπόν γεροί, δυνατοί και γενναίοι οι πρόγονοί μας, έδωσαν για τον τόπο τους πολλά και δεν φείσθηκαν θυσιών, οι Αρβανίτες Έλληνες σε τίποτα δεν ξεχώριζαν ή δεν υπολείπονταν από τους έτερους «γηγενείς» Έλληνες.

Ο Camille Paganel, νομικός και ιστορικός συγγραφέας, που έχει γράψει και την «Ι­στορία του Γεωργίου Καστριώτη, του επιλεγόμενου Σκεντέρμπεη», έγραφε για τους Αρβανίτες :

«Στην τραχύτητα της χώρας τους οφείλουν οι Αρβανίτες κατά μέγα μέρος τη σκληρή τους διάπλαση, ατσάλινους μύες, μαυρειδερό χρώμα, διαπεραστικό βλέμμα, η εμορφιά τους, αρρενωπή στους άνδρες και επιβλητική στις γυναίκες, είναι ξακουστή στην Ανατολή.

Ποτέ η πατροπαράδοτη τόλμη τους δεν έχει διαψευσθεί. Άλλωστε και αν αναγνωρίζεται σαν ξεχωριστή η Αρβανίτικη γενιά, πρέπει εξίσου να ομολογηθεί η μεγάλη συγγένειά της με τους Έλληνες.

Είναι ολοφάνερο ότι μια μέρα, οι Αρβανίτες και οι Έλληνες, θα αποτελέσουν ένα και μόνο λαό» (M. Camille Paganel, Histoire de Scanderberg, 1855, Ivi & Ivii).

Ο Μάρκος Βαρβαρίγος έγραφε προς τη Γερουσία από το έτος 1479:

«Οι Αρβανίτες και οι Έλληνες δεν είναι παρά μόνον ένας λαός που μισεί κάθε ξένον».

[Κωνστ. Σάθα, Μνημεία Ελληνικής Ιστορίας, τόμος IV, σ. LXXIV.

(Συνεχίζεται)

Ανώνυμος είπε...

Συμπερασματικά λοιπόν και συνοψίζοντας τα παραπάνω μπορούμε να πούμε:

- Οι Αλβανοί ήταν ιλλυρικά φύλα και η Αλβανία η αρχαία Ιλλυρία, ονομασία που διατήρησε μέχρι το 200 μ.Χ.
- ΟΙ Ιλλυριοί ήταν αδερφός λαός των Ηπειρωτών και των Μακεδόνων. Πελασγοί και αυτοί όπως και οι Έλληνες, γνωστού όντας και του γεγονότος, ότι τα παράλια της Αλβανίας είχαν καταληφθεί νωρίς από τους αρχαίους Έλληνες, που ίδρυσαν ευάριθμες αποικίες {Επίδαμνος, Ογχησμός, Ακρόλισσος, Βουθρωτό, Εφύρα, Απολλωνία).
- «Κοιτίδα» γενεαλογική, υπήρξε το πιθανότερο η πόλη Άρβανο ή Άλβανο και την ονομασία «Αρβανίτες», ως οι προερχόμενοι από κει, αναφέρει κατά πρώτο η Άννα η Κομνηνή. Σήμερα η χώρα ονομάζεται «σκιπερία= χώρα των αετών» και ο κάτοικος «σκιπετάρ», ίσως από τη λέξη σκίπιε=αετός ή την ελληνική ρίζα ενσκήπτω (Γ. Δ. Τσεβάς, σελ. 437).
- Οι Αλβανοί αυτοί, ως προερχόμενοι από τη φυλή των Τόσκηδων, δεν ήταν μουσουλμάνοι και κατά μία έννοια έχουμε εδώ, την εκ νέου μετακίνηση, με αντίστροφη φορά, από τη νότια Αλβανία προς τις πατρογονικές εστίες.
- Ήταν ομόφυλοι με τους κατοικούντες τότε την Ελλάδα, αγωνίστηκαν στο πλευρό τους σε όλους τους σημαντικούς αγώνες του 1821 και μετέπειτα και ουδέποτε αμφισβητήθηκε η φιλοπατρία τους.
- Ήρθαν ειρηνικά και κατόπιν προσκλήσεων ηγεμόνων και όχι άναρχα ως επιδρομείς, σε μια χώρα με οξύτατο δημογραφικό και κοινωνικό πρόβλημα, που υπέφερε τα πάνδεινα από τις επιδρομές των Τούρκων και των Ναβαρραίων, τους πολέμους των Φράγκων, τη δυνάστευση των Καταλανών αλλά πέρα απ΄ όλα, από λοιμώδη νοσήματα (χολέρα, πανούκλα, τύφος, ευλογιά), που αποδεκάτιζαν τους ντόπιους πληθυσμούς με απόρροια όσοι επιζούσαν να εγκαταλείπουν τα μέρη τους, αναζητώντας αλλού εστίες.
- Η αλβανική γλώσσα είναι η πανάρχαια ιλλυρική, «αδερφή» της ελληνικής με πολλά κοινά στοιχεία και η οποία όπως και η ελληνική δανείστηκε στοιχεία από τη λατινική, τη σλαβική, τη τουρκική και τη νεότερη ελληνική.
- Οι νέοι έποικοι ήταν στην πλειονότητά τους αγράμματοι και δεν διατύπωναν γραπτά το λόγο τους, με τη κάθοδό τους, εν είδει προσφύγων, έστησαν δικούς τους «προσφυγικούς οικισμούς» και αναμίχθηκαν με τους ντόπιους κατοίκους, οι οποίοι και αυτοί ήταν, σε μεγάλο ποσοστό, αγράμματοι.
Πως ήταν δυνατόν εξάλλου τότε, σ΄ αυτή την «αποφράδα περίοδο», που οι κατακτητές διαδέχονταν ο ένας τον άλλο από το 1204 μ.Χ. να υπάρξουν ελληνικά σχολεία και να διδάσκονται τα ελληνικά γράμματα οπότε φυσιολογικά η Αρβανίτικη γλώσσα κυριάρχησε.

(Συνεχίζεται)

Ανώνυμος είπε...

Όπως είναι αποδεδειγμένο μέχρι το 1880 και καθ΄ όλη τη διάρκεια του αγώνα σε όλη τη Βοιωτία πλην της Θήβας αλλά και στην Αττική, η ομιλούμενη γλώσσα ήταν η Αρβανίτικη, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό, που ακόμη και Ευαγγέλια και η Καινή διαθήκη αποδόθηκαν στη γλώσσα αυτή.
- Ας μην διαφεύγει όμως και της προσοχής μας και μια ακόμη σημαντική λεπτομέρεια, αυτή που μας τόνιζαν οι πρόγονοί μας ερωτώμενοι γιατί δεν γνωρίζουν τα ελληνικά και οι οποίοι γεννήθηκαν γύρω στα 1880 -1895, ήταν δε άμεσοι απόγονοι της γενιάς του 1821 και απεβίωσαν τη δεκαετία του 1970 και 1980:
«φλέσσεμ τ΄ρ, κ΄του αρμπερίστε γκα ψε α γιο ιστ γκλιούχα γιόνα» μεταφρ. "μιλάγαμε αρβανίτικα, γιατί αυτή ήταν η γλώσσα μας"!

- Και βέβαια παρά τα πολυάριθμα χρόνια σκλαβιάς, κανείς δεν έμαθε τούρκικα, κανείς δεν τα μιλούσε, αυτή η τάση ίσως αποτυπώνει ανάγλυφα την πλήρη απέχθεια των τότε κατοίκων, σε ότι είχε σχέση με τον κατακτητή αλλά και με ότι τον προσδιόριζε: το γραπτό και προφορικό του λόγο και ελάχιστα τοπωνύμια, μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού, θύμιζαν την εποχή αυτή.
Ευφυώς λοιπόν, ο Κωνσταντίνος Παπαρρήγοπουλος, ο επονομάζομενος και εθνικός ιστορικός συγγραφέας, αντιπαρέρχεται τις αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις γύρω από το θέμα των Αρβανιτών και της καταγωγής τους και λέει ξεκάθαρα τη γνώμη του.
Αναφερόμενος λόγου χάρη στη καταγωγή των Σουλιωτών τονίζει:
«Ήταν κράμα Ελλήνων και εξελληνισθέντων Αλβανών και εις των επιφανεστέρων γόνων του συνοικεσίου των δυο φυλών του από της 14ης εκατονταετηρίδος αρξαμένου μέχρι της σήμερον. Η Αλβανική εκράτυνε το μάχιμον της ελληνικής πνεύμα, η δε Ελληνική ενεφύσησεν εις την Αλβανικήν, τα ευγενέστερα αισθήματα της φιλομαθείας και της ευνομίας.

Τα δύο κάλλιστα προϊόντα του συνδυασμού τούτου υπήρξαν οι Σουλιώται επί της Στερεάς, οι Υδραίοι και οι Σπετσιώται κατά θάλασσαν».

(Κωνστ. Παπαρρηγόπουλος, «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», έκδ. 7η μετά προσθηκών, σημειώσεων και βελτιώσεων υπό Νίκου Α. Βέη, εκδόσεις «Σεφερλής», Αθήναι 1955, Τόμος Ε΄ σελ. 441).

Υ.Γ* Και το βασικό ερώτημα που παραμένει είναι:
Πως μετά τουλάχιστον 1.000 χρόνια που εποίκισαν οι Αρβανίτες την περιοχή της Βοιωτίας απ ΄όπου και κατάγομαι, εξακολουθούν να μιλιούνται τα αρβανίτικα; τα οποία σημειωτέον ούτε αλφάβητο είχαν, ούτε συντακτικό ούτε αριθμολογία ούτε σαφείς κανόνες και διαδόθηκαν από γενιά σε γενιά προφορικά; ποια ήταν αυτή η κινητήρια δύναμη που τα κατέστησε ως την κρατούσα γλωσιική τότε επικοινωνία;
Και στη Βοιωτία πέρασαν μυριάδες κατακτητές Φράγκοι, Ενετοί, Γάλλοι, Ιταλοί, Τούρκοι επί 400 και πλεόν χρόνια...
Κι όμως, κανένα τοπωνύμιο σχετικό με τα πιο πάνω δεν υπάρχει καμιά διάλεκτος φράγκικη, ιταλική ή τουρκική δεν υπήρξε...
Και ερευνώντας στα Αρχεία της ΕΒΕ για τους τοπικούς Βοιωτούς αγωνιστές του 1821, θα βρει κανείς πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, όπως αγωνιστές αγράμματους που "ομίλουν αρβανίτικα" μη δυνάμενοι να γράψωσιν τες αιτήσεις τους, προς την του Αγώνος Εξεταστικήν Επιτροπήν, δια να αποζημιωθώσιν για τους αγώνας τους...
Πολλά πολλά ονόματα και πολλοί οι νεκροί από το 1821-1829...
Και στην επαναστατημένη Ελλάδα, την χωρίς εθνική συνοχή και κεντρική πολιτική καθοδήγηση ήταν αναμενόμενο "πολιτικάντηδες" να μπερδέψουν τα πράγματα, να "καταχρασθούν" χρήματα μετέπειτα όταν η Βασιλεία & η Αντιβασιλεία κάθησανσ το σβε΄ρκο μας κοκ όπως πολύ χαρακτηριστικά περιγράφει ο Μακρυγιάνης στα Απομνημονεύματά του -Τόμος Γ-.
-Οι Αρβανίτες λοιπόν δεν ήταν ούτε Τουρκαλβανοί ούτε Τουρκαρβανίτες όπως ήθλε η αείμνηστη χούντα στα σχολικά βιβλία...
-Αποτέλεσαν "δύναμη κρούσης" το 1821 και την πιο ετοιμοπόλεμη πληθυσμική ομάδα
- Στα μέρη όπου επικράτησαν οι Αρβανίτες δεν διασώθηκε κανένα σημείο αναφοράς από τον επί 400 και πλέον χρόνια τουρκικό ζυγό...
Είναι τυχαίο ;

Ανώνυμος είπε...

Ωραίο μπλογκ. Μερικά σχόλια φίλων ανωνύμων αναπαράγουν τις χαζομάρες ιστορικών του πρώτου μισού 19ου αιώνα (Πελασγοί = Ιλλυριοί = Αλβανοί) και τις ακόμα μεγαλύτερες χαζομάρες του αρβανίτικου συνδέσμου (Πελασγοί = Ιλλυριοί = Αλβανοί = Έλληνες).

Να δούμε πότε θα καταλάβουμε όλοι μας ότι οι Αρβανίτες είναι Έλληνες, και φυσικά όχι Σκιπταραίοι, αλλά όχι λόγω της απώτερης καταγωγής τους.

Εσύ τα λες ωραία όμως.

Ανώνυμος είπε...

Bravo archikleftare,to blog sou kai dh ayto to ar8ro einai gia mena pleon shmeio anaforas!Artia tekmhriwsh,ayto poy xreiazomaste me ayta poy akoyme,etsi gia na mhn 3exniomaste! Y.G.:SYGNWMH GIA TA GREEKLISH,problhma sto laptop...

Ανώνυμος είπε...

Στη σημερινή εποχή είμαστε όλοι προσκυνημένοι στην Τρόικα και στο Δ.Ν.Τ. και αντί να κοιτάξουμε να οργανώσουμε την επανάσταση του 2012 και να τους πετάξουμε όλους έξω, κατηγορούμε τους επαναστάτες του 21 ότι ενδιαφερόταν ο καθένας για τα τοπικιστικά του συμφέροντα. Εμείς δεν πιάνουμε μία μπροστά σε αυτούς. Αντί να διδαχτούμε από το παράδειγμα τους καθόμαστε και σχολιάζουμε ότι δεν ήταν σωστοί κλπ. Αμα σηκωθούν από τους τάφους τους θα έρθουν και θα μας πλακώσουν όλους στο ξύλο.

Unknown είπε...

Klephtis

Θα ήθελα να μεταφράσω όλα τα κομμάτια στα αγγλικά με σκοπό να τα παραθέσω σε ιστορικά φόρουμ. Φυσικά θα βάλω αυτό το μπλόγκσποτ ως αρχική πηγή. Αν και δεν έχω διαβάσει όλη τα μέρη μπορώ να πώ οτι έχεις κάνει καταπληκτική δουλειά.

Ανώνυμος είπε...

διαβασε και τα σχολια στο αρβανιτες και 1821 [6] να δεις μερικη και ολικη ανατροπη της μεγαλοαλαβανικης προπαγανδας.....

Ανώνυμος είπε...

η μεγάλη πλειοψηφία στον ελληνικό χώρο,όχι μόνο στην παλαιά ελλάδα δηλαδή,ήταν έλληνες ελληνόφωνοι που αφομοίωσαν μειονότητες σλάβους,αλβανούς κατα καιρούς
γι αυτό και η βυζαντινή μας αυτοκρατορία ήταν ελληνόφωνη/ελληνορθόδοξη,γι αυτό και εμείς σήμερα αποτελούμε το ελληνικός έθνος
δεν χάθηκε ποτέ αυτό,άντε να αλλάξε συνείδηση για λίγους αιώνες,να πήρε την ρωμέικη,τα χαρακτηριστικά του όμως ήταν πάντοτε παρόντα,αυτά που τον διέκριναν από τους αλλοεθνείς.

ε αυτήν την πραγματικότητα δεν την αντέχουν οι αναρχοαριστεροί,που παντού βλέπουν εθνικισμό και αυτούς μαχητές του!η νοοτροπία τους έφερε την καταστροφή στην χώρα μας μεταπολιτευτικά.
αλλά οκ τελειώνει ευτυχώς αυτό το ρεύμα για την χώρα,περιθωριοποιείται και η ελλάδα θα μπεί αργά ή γρήγορα στις ράγες της αληθινή και όχι της παρασιτικής προόδου.

Unknown είπε...

Εντάξει... έχεις πάρει επιλεκτικά ότι αρνητικό υπάρχει αποσιωπώντας οκά τα θετικά! Συνολικά στον Αγώνα στην Θάλασσα ήδη από τα πρώτα χρόνια η προσφορά των Υδραιων και των Σπαρτιατών ήταν μεγαλύτερη από αυτή των Ψαριανων.

Demetrios είπε...

Στο λεξικό του Μάρκου Μπότσαρη υπάρχουν 1494 Αρβανίτικες και 1701 Ελληνικές καταχωρήσεις. Εκ των δε 1494 Αρβανίτικων λέξεων εγώ γνωρίζω πως περι τις 508-528 είναι δάνεια εκ της Ελληνικής (όχι μόνο 361 που γράφεις), οι 187 δάνεια εκ της Τουρκικής, 21 δάνεια εκ της Ιταλικής, και 2 δάνεια από άλλες γλώσσες. Επιπλέον, δεν έχουμε μόνο το λεξικό του Μάρκου Μπότσαρη αλλά και το ημερολόγιο του Φώτου Τζαβέλλα γραμμένο μεταξύ 1792-1793 (αιχμαλωσία υπο Αλή Πασά) αποκλειστικά στα Ελληνικά. Εδώ και μία φωτογραφία εκ της πρώτης σελίδος, https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/4/4c/Fotos_Tzavellas_diary.jpg (μπορώ να το μοιραστώ όλο μαζί σου ως κείμενο αν θές).

Demetrios είπε...

Αρβανίτες και Τούρκοι κατέστρεψαν τα Ψαρά το 1824
ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΓΕΩΡΓ. ΑΝΔΡΙΑΝΑ

Μέχρι σήμερα δεν γνώριζε κανένας Έλληνας, ότι στις δύσκολες ημέρες του 1824,
όταν οι Ψαριανοί μόνοι, χωρίς την συμπαράσταση της τότε ελληνικής διοικήσεως
και των αδερφών νήσων, στον υπέρτατον για την ελευθερία αγώνα, υπερασπιστές
είχαν τους ΛΙΑΠΗΔΕΣ ή κοινώς ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ πάνω στο νησί τους.

Το αναπάντεχο αυτό γεγονός πληροφορηθήκαμε από το άρθρο του Αρβανίτη
δικηγόρου Αριστείδη Κόλλια, προέδρου του Συλλόγου Αρβανιτών στην Αθήνα, που
δημιούργησε στις στήλες του έγκριτου περιοδικού «ΤΟΤΕ», στο υπ’ αριθ. Τεύχος 27,
τον Αύγουστο του 1985, στις σελίδες 69 ως 76.

Ο αρθρογράφος, ο οποίος τυγχάνει να είναι και συγγραφέας του βιβλίου « Η
καταγωγή των Ελλήνων» που ούτε λίγο, ούτε πολύ αναφέρει ότι η γλώσσα μας ήταν
αρβανίτικη και η καταγωγή των Ελλήνων αλβανική, με φανατισμό και επιμονή
ανιχνεύει από τυχαία περιστατικά ή από φραστικά λάθη, προσπαθεί ν ‘ αποδείξει,
διαστρεβλώνοντας την αληθινή ιστορία της ενδόξου νήσου Ψαρών, ότι την ημέρα
του Ολοκαυτώματος της Μαύρης Ράχης, οι Αρβανίτες και όχι οι Ψαριανοί
υπερασπίστηκαν το νησί .

Ασφαλώς η μελέτη του αρθρογράφου είναι γελοία και ξεπερνά κάθε φαντασία. Ο
δε φανατισμός για ν΄ αποδείξει την ταυτότητα των Αρβανιτών ότι ήταν γνήσιοι
αγωνιστές, η προσπάθεια του να αποβάλει έκτροπα συμβάντα σε βάρος των
Ελλήνων, η προχειρότητα στην έρευνα και η στέρηση κάθε σοβαρότητας, είναι
στοιχεία που εκ των προτέρων απορρίπτεται και δεν πείθουν κανέναν.

Οι Ψαριανοί έχουν γράψει την ιστορία τους με ποταμούς αίματος, με χιλιάδες
θυσιασθέντες στις ναυμαχίες, πυρπολήσεις στο Αιγαίο και οπουδήποτε η πατρίδα
τους είχε ανάγκη. Και τέλος στην ύστατη εκείνη ηρωική περίοδο της κατάληψης και
καταστροφής της νήσου Ψαρών, μόνοι οι Ψαριανοί με 1.027 Μακεδόνες
μισθοφόρους έδωσαν μάχη για την τιμή και τη δόξα ολόκληρης της Ελλάδας και όχι
μαζί με Αρβανίτες (Λιάπηδες).

Ο ισχυρισμός του αρθογράφου ξεκινά από μία μαρτυρία του Υδραίου αντιναυάρχου
Γ. Σαχτούρη, που γράφτηκε στο ημερολόγιο του πλοίου «ΑΘΗΝΑ» και
αναδημοσίευσε το 1890 στα ιστορικά ημερολόγια του ναυτικού αγώνα για το 1821.
Ο Γ. Σαχτούρης, όταν έφτασε στα Ψαρά, ήταν πολύ αργά, γιατί το νησί είχε
καταστραφεί από τους Τούρκους, οι οποίοι είχαν πυρπολήσει όλον τον οικισμό ˙ με
άλλα λόγια έφθασε κατόπιν εορτής. Δεύτερον δεν ήταν αυτόπτης μάρτυρας και δεν
γνώριζε τα των επιχειρήσεων, ούτε το πώς διεξήχθηκε ο αγώνας. Τρίτον, ήταν
Υδραίος. Τότε στην Ύδρα, Σπέτσες, Πόρος, Σαλαμίνα, μιλούσαν σαν γλώσσα τους
αρβανίτικη διάλεκτο κι είχαν επίσης στα νησιά τους παρακατιανούς (γενικών
καθηκόντων Αρβανίτες). Δεν αποκλείεται, λοιπόν, ο Σαχτούρης ν΄ ανάφερε τους
1.027 Μακεδόνες σαν Αρβανίτες είτε από συνήθεια, είτε εσκεμμένα και αναφέρω
τη λέξη εσκεμμένα, γιατί είναι γνωστό το μίσος του Υδραίου αντιναυάρχου κατά των
Ψαρών, εν αντιθέσει με τον ναύαρχο Μιαούλη, ο οποίος υπερεκτιμούσε τους
Ψαριανούς ναυμάχους και θαύμαζε την ανδρεία τους στον κατά θάλασσα αγώνα.

Έτσι δόθηκε η μοναδική ευκαιρία στον Σαχτούρη να ταπεινώσει, κατά την δική του
πάντοτε αντίληψη, το μεγαλείο και τη δόξα της νήσου Ψαρών, την οποία δεν
μπόρεσαν να πλησιάσουν άλλα νησιά μας.

Αλλά ο αναγνώστης που θα θελήσει ν΄ ασχοληθεί με την περιγραφή των συμβάντων
πάνω στα Ψαρά, όπως γράφει ο Σαχτούρης, όχι μόνο αισθάνεται αμέσως την
τεχνική παρεκτροπή και την προσπάθεια που γίνεται, για να διαστρεβλωθούν τα
πραγματικά γεγονότα, αλλά προκαλεί και την αγανάκτηση, γιατί είναι ξεκάθαρη η
διάθεση της προθέσεως με τον ισχυρισμό, ότι οι Αρβανίτες ήταν υπερασπιστές των
Ψαρών.

Τον Γ. Σαχτούρη τον παρομοιάζω εύκολα με τον μεγαλύτερο καπηλευτή της
αστρονομίας, τον Πολωνό Κοπέρνικο. Ο Κοπέρνικος έχοντας υπόψη τα αρχαία
συγγράμματα των Ελλήνων, αντέγραψε κατά γράμμα τον Αρίσταρχο και
παρουσίασε ένα ολοκληρωμένο έργο ως δικό του, με τον σκεπτικισμό, ότι η Ελλάδα
είχε εξαφανισθεί δια παντός και ουδέποτε θα βρισκόταν Έλληνας ο οποίος ν΄
αποδείξει το ενάντιο, δηλαδή την πλαστογραφία.

......ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ......

Demetrios είπε...

......ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ......

Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με τον Γ. Σαχτούρη, ο οποίος μη δυνάμενος ν΄
αντιμετωπίσει τους Ψαριανούς, όταν ήταν στην ακμή τους, διαβάλει μόλις λίγες
μέρες μετά, καθώς είχαν τελείως καταστραφεί με τον ίδιο ακριβώς σκεπτικισμό του
Κοπέρνικου, ότι οι λιγοστοί, στα δάκτυλα μετρημένοι Ψαριανοί, δεν θα είχαν τη
δύναμη ποτέ ν΄ αντικρούσουν τα γραφόμενα του. Έτσι θα έμενε στην ιστορία η
ρετσινιά ότι οι Αρβανίτες τις τελευταίες δύσκολες ώρες υπερασπίσθηκαν τα Ψαρά.

Στο γραπτό αυτό κείμενο του Σαχτούρη την απάντηση έδωσε με παραπάνω λόγια
ένας επίλεκτος ιστορικός, ο πυρπολητής και ναυμάχος, αλλά υπήρξε και ο
κατ΄εξοχήν μέγας χρονογράφος της ιστορίας στον κατά θάλασσα αγώνα, ώστε
δίκαια να αποκαλείται απ΄ όλους τους σύγχρονους του και σημερινούς ιστορικούς
«πατέρας» της ιστορίας του 1821. Γράφει, λοιπόν, ο Νικόδημος στον Ά Τόμο:

« Είς το Ημερολόγιον του Υποναυάρχου Γ. Σαχτούρη εύρων την κατωτέρω έκθεσιν περί
της καταστροφής των Ψαρών έκθεσιν έμπλεον φθόνου και κατηγοριών ανυπόστατων
κατά των Ψαριανών».
«Σεις δε οι Ψαριανοί αναγνώσκοντες το Ημερολόγιο τούτο μη λυπείσθε, εξεπληρώσατε
το προς την πατρίδα χρέος υμών και εφανήκατε καθ΄ όλον τον αγώνα ελεήμονες,
φιλοπάτριδες και δίκαιοι. Αν άνθρωπος απεφάσησε να σας υβρίση, αυτή η πικρία και
αυτή η αναίδεια είς τάς ύβρεις του αποκαλύπτει την πρόθεσιν και μηδενίζει το
κατασκεύασμα του.
Οι Ψαριανοί τους οποίους υβρίζει το Ημερολόγιον έθρεψαν επί του αγώνος πρίν της
καταστροφής των εκατοντάδων παροίκων (150.000) και τους προσέφεραν οικίας, τροφήν
και πάσαν περιποίησιν ότε δε καταστραφέντες ανεχώρησαν απάτριδες και πεινώντες
από της πατρίδος αυτών η διοίκησις ουδεμία παρέσχε προς αυτούς βοήθειαν μη
μιμούμενοι τους Ψαριανούς αυτούς, οίτινες καίτοι μη έχοντες επιβεβλημένον το καθήκον
τούτο το εξεπλήρωσαν το σούτον φιλανθρώπως.
Αλλά οι Ευρωπαίοι εθαύμαζαν τα Ψαρά και τα εθαύμασαν τόσον όσον πολλοί Έλληνες
τα εξευτέλισαν και μη φανή τούτο ουδόλως παράδοξον η Δόξα των Ευρωπαίων είναι η
από μακράν άνευ πάθους, εκφερόμενη, επομένως είναι των μάλλον αληθές η των
ημητέρων, ήτις ομοιάζει τους υιούς των υπέρπλουτων γονέων, οίτινες επιθυμούσι την
καταστροφήν των πατέρων των ίνα τους κληρονομήσωσιν».

Επομένως, ούτε ο Νικόδημος αποδέχεται την εγκυρότητα του ημερολογίου
Σαχτούρη και επανέρχομαι στην συμμετοχή των μη Ψαριανών, όπως γράφει στη
συνέχεια ο Νικόδημος:

«Επειδή δε ότε απήρχοντο οι Ψαριανοί εις τας κατά του εχθρού εκστρατείας έμενεν
η νήσος των απροφύλακτος, προσέλαβον στρατιωτική δύναμιν με ίδια των έξοδα,
φοβούμενοι μήπως εν τη απουσία των προσβάλλει ο εχθρός την νήσον των
ευρισκόμενην εν τω μέσω του οθωμανικού κράτους».

Δεν αναφέρει καν, ότι η στρατιωτική δύναμη ήταν Αρβανίτες, αλλά σαφώς
προσδιορίζει πως η δύναμη αυτή αποτελείτο από 1.027 μισθοφόρους Μακεδόνες,
οι δε Ψαριανοί ουδέποτε μίλησαν την αρβανίτικη γλώσσα, κατά τις παραδόσεις των
γερόντων.

Αλλά ας αναφερθούμε σ΄ έναν άλλο ερευνητή, τον επίτιμο πρόεδρο του Ανώτατου
Εκπαιδευτικού Συμβουλίου Δημ. Κ. Χατζή, ο οποίος σε διάλεξη του στην αίθουσα
του μεγάρου της Εταιρίας Μακεδονικών Σπουδών, στην Θεσσαλονίκη, την 17ην
Δεκεμβρίου 1977, στην ομιλία του με τίτλο «Οι Μακεδόνες εις το Ολοκαύτωμα των
Ψαρών» , είπε σχετικά τα ακόλουθα:

......ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ......

Demetrios είπε...

......ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ......

«Αλήθεια, διατί οι Μακεδόνες αγωνιστές είς παλαιότερα και νεώτερα ιστορικά έργα
ονομάζονται Λιάπηδες;
Και διατί Λιάπηδες, δηλαδή Αρβανίτες; Ούτε Αλβανοί, ούτε Αλβανόφωνοι υπήρχον εις
την Μακεδονίαν, η πάντως ουδαμώς εις τόσην πληθώραν όπως εις μερικάς νήσους του
Αιγαίου ( Ύδρα, Σπέτσες, Πόρος, Σαλαμίνα).
Λιάπης, ήτο ο ηρωικός πεσών εις Ψαρά Σιατιστεύς Νάνος Τουρούντζιας; Τίτλος ευγενείας
αγνού ελληνικού αίματος δύναται να διεκδικήση ο εκλεκτός αυτός γόνος οικογένειας
πραγματευτάδων με εθνική δράσιν εις Βιέννην και Ζεμλίνον και πρό πάντος ως ανεψιός
προφανώς του Θεοχάρους Τουρούντζια, ο οποίος συνελήφθη ως επαναστάτης εις
Βιέννην και εμαρτύρησε στραγγαλισθείς μετά του Ρήγα Φερραίου εις τα υπόγεια του
πύργου Νεμποϊτσες εν Βελιγραδίω προ 26 ακριβώς ετών την 24 Ιουνίου 1798.
Η τι σχέσιν με Λιάπηδες δύνανται να έχουν οι άλλοι φερόμενοι ως αρχηγοί του Σώματος
των Μακεδόνων και Όλυμπίων αυτών πολεμιστών, ως εκ Κοζάνης Ιωάννης Τσόντζος, ο
Λάμπρος Κασσανδρινός, ο εκ Χαλκιδικής Καπετάν Κώτος, ο Ολύμπιος Γούλας Δράσκος;»

Σωστά ο ομιλητής κ. Χατζής αντικρούει τον χαρακτηρισμό που δίνει ο Υδραίος Γ.
Σαχτούρης στους μισθοφόρους Μακεδόνες αποκαλώντας τους Αρβανίτες, δηλαδή
Λιάπηδες, ενώ ήταν γνήσιοι Μακεδόνες.

Με το ίδιο εσκεμμένο λάθος, παρουσιάζει τους Μακεδόνες σαν Αρβανίτες και ο κ.
Κόλλιας, αποφεύγοντας επιμελώς ν΄ αναφερθεί σε συγκεκριμένες πηγές, όπως του
Νικόδημου, Φωτιάδη, Χατζή, Σπανού, Κοτζιά, Θεοφανίδου, έκθεση Βιλλένεϋ και
άλλων διακεκριμένων ιστορικών συγγραφέων, που σαφώς κατακρίνουν την
επίπλαστη έκθεση Γ. Σαχτούρη για το θέμα των Αρβανιτών.

Αντίθετα οι Αρβανίτες (Λιάπηδες) όχι μόνο δεν πολέμησαν στα Ψαρά, αλλά
συνετέλεσαν στην καταστροφή του νησιού μαζί με τους Τούρκους.

Δανειζόμαστε μερικές γραμμές από το βιβλίο του Δημήτριου Γρ. Σπανού, με τίτλο «
Η συμβολή των Ψαρών το 1821»:

«Κατά σημείωσιν ενός επίσημου Έλληνος υπαλλήλου παρά το Τουρκικό στόλο , όστις
ανήλθε αργότερον εις υψηλάς θέσεις, ο Οθωμανικός στόλος όταν εξεστράτευσε κατά των
Ψαρών, έλαβε στρατιώτας από Κωνσταντινούπολιν 4.500, από Δαρδανέλια 2.700, από
Θεσσαλονίκη Αρβανίτες 9.000 και από Μυτιλήνη και τα αντικρυνά μέρη Αγιασμάτι ,
Αδραμήτι και Πέργαμον 7.500».

Εδώ βλέπουμε καθαρά, τόσο όσο Ο Γ. Σαχτούρης, αντιναύαρχος των Υδραίων όσο
και ο Αριστείδης Κόλλιας αντιστρέφουν τους όρους και δεν λένε την πραγματική
αλήθεια, δηλαδή ότι οι Αρβανίτες μαζί με τους Τούρκους κατέστρεψαν τα Ψαρά.

Αλλά και ο Παπαρρηγόπουλος ευκρινώς αναφέρει, ότι τα Ψαρά ουδέποτε υπήρξαν
Αρβανίτες (Λιάπηδες) στο οικείο κεφάλαιο της ιστορίας του Ελληνικού Έθνους,
γράφει δε τα εξής, αποδεικνύοντας ψευδή τα αναφερόμενα στοιχεία στο
ημερολόγιο του Γ. Σαχτούρη:

« Οι Ψαριανοί ήσαν οι μόνοι της νήσου πρόμαχοι. Είχαν προσβάλει χίλιους υπομίσθιους
Θεσσαλούς και Μακεδόνας».

Δεν θα επεκταθούμε περισσότερο στην έρευνα μας, για να αποδείξουμε στον
αρθρογράφο κ. Κόλλια, ότι το λάθος του είναι μέγα, αλλά περιοριζόμαστε στα
ανωτέρω, με την ελπίδα ότι οι αναγνώστες του περιοδικού θα μπορέσουν να
καταλάβουν ένα και μόνο πράγμα: την ΑΛΗΘΕΙΑ.

Ο Νικόδημος στον Ά τόμο, στην σελίδα 86, αναφέρει ότι οι Ψαριανοί είχαν
καταγωγή ελληνική και τούτο αναφέρεται στον σκεπτικισμό, ότι σε όλη την
ελληνική επικράτεια, ακόμη δε και τότε στο τουρκοκρατούμενο Ελληνικό Έθνος,
επικρατούσε η άποψη ότι η καταγωγή των Αρβανιτών δεν ήταν ελληνική. Για την
περίπτωση αυτή ας ανατρέξουμε στην περιγραφή που δίνεται στο εγκυκλοπαιδικό
λεξικό του ΗΛΙΟΥ στον ΄Γ τόμο, σελίδα 43 :

«Αρβανίτης ο Αλβανός είτε κατά την εθνικότητα, είτε κατά την καταγωγή ένεκα των
ληστρικών επιδρομών των Τουρκοαλβανών εις τας ελληνικάς χώρας, κατήντησε ο
«Αρβανίτης» να σημαίνη τον άρπαγα, τον σκληρόν, τον βάρβαρόν,, τον ανεπίδεκτον
πνευματικής και ηθικής καλλιέργειας. Κατ’ ακολουθίαν, αλβανικών ιδιοτήτων σημαίνει
τον φιλέκδικον, τον επίμονον, τον μνησίκακον, τον ρυπαρόν : Αρβανίτης νίβεται, η ποδιά
του χαίρεται».

......ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ......

Demetrios είπε...

......ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ......

Τελος, οι πρόσφατες κινήσεις Αρβανιτών στην Ελλάδα, όπως και το συνέδριο τους
στην Θήβα στις 21, 22, και 23 Μαρτίου 1986, μαρτυρούν μια προσπάθεια
συσπείρωσης στις τάξεις τους, που κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει εκ των
προτέρων τους στόχους και την συνιστάμενη, η οποία προσδιορίζει τη δράση τους,
καθώς και την επιβεβαίωση της καταγωγής τους (προέλευσης τους) στον ελληνικό
χώρο.

Η ρευστότητα σε θέματα εθνικής υφής, που σήμερα περνούν χωρίς σχόλια ή
απαρατήρητα, ίσως στο απώτερο μέλλον αποβούν μοιραία για την ίδια την
υπόσταση του έθνους.

Τέτοιες επιδιώξεις μέσα στο κοινωνικό σύνολο μιας μειονότητας Αρβανιτών, πολλά
επακόλουθα μπορούν να δημιουργήσουν με τις γνωστές προεκτάσεις, για κάθε
είδους διεκδικήσεις, σε βάρος του ελλαδικού χώρου.

Εξάλλου, δεν είναι τυχαία η έρευνα αρθρογράθου, που είδε το φως της
δημοσιότητας σε ημερήσια εφημερίδα των Αθηνών στις 16 Μαρτίου 1986, για την
δράση των Αλβανών στην Ελλάδα.

Και δεν πρέπει οι συντονισμένες προσπάθειες των αρβανιτόφωνων ατόμων, που
ζουν στην Ελλάδα, να περνούν στα «ψιλά γράμματα» απαρατήρητες, ούτε σαν
τυχαία γεγονότα, που στοχεύουν δήθεν σε παραδοσιακές φιλολογικές
διαπιστώσεις.

Αντίθετα, η παρακολούθηση τους σε βάθος είναι επιβεβλημένη και αναγκαία από
τις αρχές του τόπου μας αν δεν θέλουμε να δούμε ανεπιθύμητες για τα ελληνικά
δεδομένα καταστάσεις. Ο αρθρογράφος της ανωτέρω εφημερίδας κλείνει την
έρευνα του με τούτες τις διαπιστώσεις:

« Σύμφωνα με πληροφορίες, οι Αλβανοί έχουν βάλει στο μάτι τις περιουσίες των
Βορειοηπειρωτών στην Ελλάδα και προσπαθούν να δημιουργήσουν «Αρβανίτικη
μειονότητα» στη χώρα, εμφανίζοντας τους αρβανιτόφωνους ως Αλβανούς. Ακόμη
διεκδικούν ελληνικά εδάφη ως αλβανικά, εφοδιάζοντας με βιβλία και περιοδικά
ελληνικές βιβλιοθήκες(!) με μεσολάβηση γνωστού καθηγητού».

Είναι περιττό να επεκταθώ περισσότερο. Οι Αρβανίτες του Ελλαδικού χώρου ας
στρέψουν αλλού το ενδιαφέρον τους και ας βρουν τις ρίζες και τους αγώνες τους
μακριά από τα ένδοξα Ψαρά, γιατί όλοι γνωρίζουμε τον Ψαριανό Αντώνιο Βρατσάνο
που, με την πιστόλα του, ανατίναξε την πυριτιδαποθήκη της Μαύρης Ράχης στον
αέρα, για να λάμψει το Ολοκαύτωμα των Ψαρών με την φεγγοβολή του σε
ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο και τα καταγάλανα νερά του Αιγαίου μας.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1) Αριστείδη Π. Κόλλια : Αρβανίτες και η καταγωγή των Ελλήνων.
2) Νικολάου Ι. Σαλτάρη: Αρβανίτικη βιβλιογραφία, αρ.1
3) Κωνσταντίνου Νικόδημου: Υπόμνημα της Νήσου Ψαρών, 1862.
4) Δημητρίου Κ. Χατζή: Οι Μακεδόνες στο Ολοκαύτωμα των Ψαρών.
5) Δημητρίου Γρ. Σπανού: Η συμβολή των Ψαρών στο 1821.
6) Ι. Παπαρρηγοπούλου: Ιστορία του Ελληνικού Έθνους.
7) Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό «ΗΛΙΟΥ», τόμος ΄Γ, σελ.43.
8) Περιοδικό «ΤΑ ΨΑΡΑ».
9) Περιοδικό «ΤΟΤΕ», αρ. τεύχους 27, 1985.

ΠΗΓΗ: http://www.dimospsaron.gr/media/43646/%CE%91%CF%81%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CF%84%CE%B5%CF%82%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%A4%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%BA%CE%BF%CE%B9.pdf

......ΤΕΛΟΣ......

Adriano Xhafaj είπε...

Καθηγητα ! Ιρθε η ορα να σας διορθώνω λιγο.Έλληνας πολεμιστής, Luigi Lipparini, Συλλογή Δικαίου-Κύπρος...Καταρχην δεν εχω βρει την χριση Ελληνα αλλα μονο Γραικ .Τωρα κλεψατε απο τους Γραικούς Αρβανιτες για να κανετε καθε τι Ελληνικο ειναι ντροπη.Luigi Lipparini το γραφει ως Σουλιωτη ,δηλαδη Αλβανο στην Πατρα το 1828

Demetrios είπε...

Adriano θα σου απαντήσω εγώ διότι ο kleftouria έχει χρόνια να δώσει σημάδια ζωής. Ελπίζω μόνο να είναι καλά στην υγεία του. Το "Έλληνας" και το "Γραικός" είναι συνώνυμα. Προφανώς αναφέρεσαι στη χρήση του εθνώνυμου "Έλληνας" για το ακόλουθο άρθρο, http://www.makariosfoundation.org.cy/pm306.html και "Greek" (Γραικός) στο αντίστοιχο Αγγλικό άρθρο, http://www.makariosfoundation.org.cy/pmen306.html. "Greek" είναι απλώς ο ξένος τύπος της λέξης "Γραικός", με τον οποίο φωνάζουν στα Αγγλικά τους Έλληνες. Γραικός, Έλληνας, Ρωμιός, Ίωνας και παράγοντα αυτών, είναι όλα συνώνυμα, δηλάδη είναι όλα εθνώνυμα των Ελλήνων. Όπως παραδείγματος χάριν είναι τα Αρβανίτης, Αρναούτης, Αρμπερέσης, Σκιπετάρης, Αλβανός, για τους Αλβανούς. Πραγματικά τώρα, ανοίγεις τέτοια συζήτηση;

Demetrios είπε...

Και παρεμπιπτόντως διότι μου ξέφυγε. Οι Σουλιώτες δεν ήταν Αλβανοί, αλλά ένα μίγμα Αρβανιτών, Ελλήνων, και άλλων, που ήταν δίγλωσσοι σ'Ελληνικά και Αρβανίτικα (1/3 Ελληνικά δάνεια), γράφανε μόνο Ελληνικά, και αυτοπροσδιορίζονταν ή καλούνταν ως Σουλιώτες, Γραικοί, Ρωμέγοι (Ρωμιοί).

Adriano Xhafaj είπε...

Γραικούς εχει παντου,μαλιστα και εχει που ποτε δεν υπήρχε Ελληνες ποτε.Ο ποτε δειχνει οτι δεν ειναι το ιδιο.Αλβανικο ονομα ειναι και το Γραικος και το Ελλην.Μέχρι το 16ο αιωνα το Βυζαντιο λεγοταν Γρεκικη Αυτοκρατια.Αρα ολοι οι Χριστιανοι Ορθοδοξοι ηταν Γραικοι.Ακομα και σημερα οι θρησκευτικες ορθοδοξες κοινοτητες της Αφρικης και Αζιας λεγοντε Γραικηκες ,αλλα οχι Ελληνικες .Οι Αλβανοι της Αρμπερηας στην Ιταλια γνωριζαν τον ορο Γραικοι και οχι Βιζαντινοι.
Δεν εχω χρονο να γραφω αλλα.
Οι Ελληνες επιστημονικα δεν ειναι Γραικοι.Οι Γραικοι δεν εχουν γλωσσα και εθνος.
Οι Ελληνες εχουν και δεν γινετε να ειναι και Γραικοι και Ελληνες
Αλλο΄ Ελληνας και αλλο Γραικος οσο και να προσπαθήσεις.
Νομιζα οτι ζει ο Αρχικλεφταρος.Αν δεν Αν δεν ζει λυπαμαι πολυ και δεν θα γραφω αλλω.

Demetrios είπε...

Σε παρακαλώ ρε Adriano, σταμάτα να γράφεις μπαρούφες για πολοστή φορά. Έλα λίγο στα συγκαλά σου. Έλεος δηλαδή. Το Γραικοί είναι συνώνυμο του Έλληνας, και φυσικά και τα δύο είναι Ελληνικότατα και προϋπήρχαν των Αλβανών χιλιετηρίδες ολόκληρες. Γι'αυτό και στα Αγγλικά μας φωνάζουν Greeks, γι'αυτό και οι Ρωμαίοι στην αρχαιότητα μας φωνάζαν Graeci, γι'αυτό και ονόμασαν τη νότιο Ιταλία Magna Graecia (Μεγάλη Ελλάδα), λόγω της Ελληνικής παρουσίας. Εξ ου και όλοι στη Δύση μας φωνάζουν από πατάγωγα αυτής της λέξης, ενώ από την Ανατολή μας φωνάζουν από παράγωγα της λέξεως Ίωνας, διότι αυτοί ήταν οι πρώτοι Έλληνες που ήρθαν σ'επαφή κατά την αρχαιότητα, όπως Γιουνάν, Γιαβάν, κ.α.. Στη Βυζαντινής (Ρωμαϊκή) Αυτοκρατορία το κοινό Ελληνικό εθνώνυμο ήταν κατ'αρχήν Ρωμιός (Ρωμαίος) και δευτερευόντως Γραικός. Μάλιστα οι Δυτικοί εκείνης της εποχής προτιμούσαν το Γραικός, διότι με αυτό τον τρόπο προσπαθούσαν να αποξενώσουν τον όρο Ρωμιός (Ρωμαίος) από τους Έλληνες, διότι ήθελαν να θεωρούνται αυτοί αποκλειστικά ως συνεχιστές της Ρώμης (δές την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία των Γερμανών ή το Σχίσμα μεταξύ Ορθοδοξίας και Καθολικισμού). Το Έλληνας είχε εκλείψει λόγω του ότι είχε ταυτιστεί με τους ειδωλολάτρες και τη παλαιά θρησκεία, οπότε και επικράτησαν τα προηγούμενα. Το Έλληνες άρχισε μόνο να επανέρχεται μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1204) από τους σταυροφόρους. Στους δε Αρμπερέσηδες της Ιταλίας που αναφέρεις, του αποδόθηκαν και ονόματα όπως Γραικοί, διότι ήταν Ορθόδοξοι και ακολουθούσαν το Ελληνικό τυπικό ή ιεροτελεστία, https://en.wikipedia.org/wiki/Byzantine_Rite. Συν του ότι έρχονταν από Ελληνικά εδάφη (Πελοπόννησος), συν του ότι μαζί με τους Αρμπερέσηδες είχαν αναμιχθεί και Έλληνες (έχω και γενετική μελέτη για τους Αρμπερέσηδες εάν σ'ενδιαφέρει). Πάντως εν κατακλείδι, δες εδώ χάρτη με τα ποικίλα ονόματα που χρησιμοποιούνται για την Ελλάδα ανα κράτος στην ευρύτερη περιοχή για να δείς τι ασυναρτησίες κάθεσαι και γράφεις, https://i.ibb.co/VmWtLkY/38a-Ri-DY-The-word-for-Greece-in-various-European-languages.png, και φυσικά όλα τα ονόματα με την Ελληνική τους ιστορία.

Adriano Xhafaj είπε...

Μεγαλε σε συστηνω το γκρουπ
Συνδεσμος Αρβανιτων & Αλβανων 2015,facebook.Εχει εχω παρει τις πηγες.

Demetrios είπε...

Σ'ευχαριστούμε που μας συστήνεις το γκρούπ σου Adriano. "σου" με την έννοια ότι εσύ το έφτιαξες και το διαχειρίζεσαι. Εάν κρίνω με βάση αυτά που είχα δεί πριν μερικούς μήνες που πρωτομπήκα, ή το τι κάθεσαι και τσαμπουνάς εδώ πέρα στα σχόλια, θα το προσπεράσω. Εγώ θα σε προσκαλούσα να έρθεις σε γκρούπ που είμαι μέλος, υπερ της Ελληνικής-Αλβανικής αδελφοσύνης, αλλά δεν το κάνω διότι ξέρω ότι θα με ντροπιάσεις εάν αρχίσεις να γράφεις αυτά που γράφεις. Να'σαι καλά πάντως.

Παντελής Βλαχάκης είπε...

Οί σημερινοί Αλβανοί, η Αλβανία, καί πράσειν Άλογα.
Το Άλφα στην αλφαβήτα μας δεν είναι για φιγούρα...Αντιπροσωπεύει το Πρώτον την "Α" ή αλιώς Πρωτογενές ενέργεια δηλαδή, Πυρηνική-Ηλικακή ενέργεια. Aντιπροσωπεύει σύν τοίς άλλοις, τίς ακτίνες του φωτός, και το υγρό στοιχιο στη γη, Στην Ελλάδα έχουμαι τον Α ποταμό, τον ονομάζουμαι ΑΛΦΕΙΟ...επίσης όλοι έχουμε πράγματα με μεγαλύτερη τημή από άλλα, "τιμή Άλφα" που ονομάζουμε Τιμαλφή. Ο Καύκασος όπου ο ΖΕΥΣ έδεσε τον ΠΡΟΜΗΘΕΑ στα βράχια, είναι και αυτός το Α άλφα όρος στη γή, “Καύκα….- σος” αυτό εννοεί “κορυφή” εκεί κοντά, ήταν και η ALFANIA Δωρικά όμως, το δίγαμα προφέρωταν ελαφρώς σαν ...B, και σήμερα, λέμε ΑΛΒΑΝΊΑ. ALFA-NIA.....To NIA..ΑΠΟ ΤΗ ΛΕ ΞΗ "Δονία" (ή γή δονείται) Έτσι έχουμαι Μάκε-Δονία = η μεγαλύτερη ακτογραμή σε Μάκος της Ελλάδος. Επίσης Δουνιάς/ντουνιάς λέγεται η γης από τη δόνηση, οι Τούρκοι λένε Dόνερ στη διάλεκτο τους (γυρίζει) ΑΛΒΑΝΙΑ = Άλφα(δο)νία άσχετο τί αφήνουν να εννοεί σήμερα το όνομα Αλβανός οι σημερινοί Αλβανοί. Ού Τίς,...... αυτό ακριβώς εγειναν οι Αλφανοί του Καυκάσου, έχασαν την ταυτότητα τους, την ιδιότητα τους, την Πατρίδα τους... τον 5ο αιώνα μ.Χ. είχαν πέσει σε κατάθλιψη εάν ερωτούσες κάπιον "πώς σέ λένε" απαντούσε Ού Τίς επιδή όντως ένοιωθαν μηδαμινοί με δίχως πατρίδα, Οί Τούρκοι έφεραν τους Αλβανούς στην Βαλκανική Χερσόνησο μαζί με τα κοπάδια τους (ώς κινητό κρεοπωλείο με φρέσκο κρέας για τον Οθωμανικό στρατό) το 12ο αιώνα ΜΧ, Ώς σήμερα ακούμε γιά Καυκάσια παρουσία και, ό Κολοκοτρώνης: "Τουρκαλβανοι" Οι τούρκοι επίσης ονόμασαν τους ALFANOYS του Καυκάσου Από το "Ού Τίς" που έλεγαν καί τήν Περσική ονομασία Άρράν που ονόμαζαν την Αλβανία του Καυκάσου, (άνυδρη γη) Αρναούται, κοινώς Αρναούτηδες.... Αρράν + Ού Τίς = Αρναούτης Στόν Τρωικό πόλεμο με τους Τρώες πολέμησαν οι Αλφανοι, . Eπίσης, στην εκστρατία του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Ανατολή, με τους Πέρσες πολέμησαν, 400 χρόνια με τους Τούρκους, καθώς επίσης, και στόν πρώτο καί δεύτερο παγόσμιο πόλεμο είδαμε τα καμώματα τους.... Οι Αρβανίτες όμως, κατάγονται από την πόλη "Αρβάντ” ΆΡΑΔΟΣ πόλη στη Συρία σε ένα ομώνυμο νησί της Μεσογείου. Το όνομα Αράδιος αναφέρεται στην Βίβλο ως ό γεννήτορας των Αραδίων, (Αρβανιτών) Σήμερα Είναι το μόνο κατοικημένο νησί στη Συρία. Σε όλες της Ανατολικές Δωρικές διαλέκτους (σημιτικές) το όνομα ΆΡΑΔΟΣ γείνετε ARWADOS καί συνπτυγμένα λακωνικά, ARWAD....KAI, πίσω στην Ιωνική που μηλάμε σήμερα λέγετε, ΑΡΒΑΔ. από το ΑΡΒΑΔ ο Αρβα-νίτης* Νίτη ωστόσο, ονομάζομαι τον κατ'εμάς μέ Νού άνθρωπο. ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ, = ο φέρων νού 'Ελλην από την περιοχή του Αρβάδ. Τήν εποχή εκείνη δεν ήταν όλοι Ομονοούντες στό χώρο αυτό, Έλληνες μέν και oi άλλοι, μέ ανατολική νοοτροπία δε, Σημίτες Έλληνες. Για' αυτό τελικά από τiς έριδες και συνεχείς πολέμους οι σημερινοί Αρβανίτες ανανγάστηκαν να φύγουν από τον τόπο τους ή, οι περισσότεροι από αυτούς τέλως πάντων καί ήρθαν στην σημερινή Ελλάδα και Κάτω Ιταλία (μεγάλη Ελλάδα) Στά Κύθηρα υπάρχουν (πριν τον πόλεμο τουλάχιστον υπήρχαν) οικογένιες με επίθετο "Νίτης" Εξάλλου, την κραταιά “GREEK” καταγωγή τους οι Αρβανίτες την έχουν αποδείξει στα πεδία των μαχών με Γέρα (διακρίσης) Πως μπωρει οι Αλβανοί να είναι όμοροι τους?
Τi μάς λέει ένα αρχαίο Ατικό ρητό?
'Έθος αρχαιότατον εστί τοίς Ελλησι, Αλλήλοις ερίζειν καί ούποτε ομονοείν"
Συρία από το Σείριος όλα Ελληνικά.

PS,
Εχομαι ακόμα μια περιοχή που ονομάσαμε όχι Αλβανία αλλά, ΑΛΑΙΩΝΑ η σημερινή Γηραιά μας Αλβιώνα,
Αλfα-ιώνα = Αλfιώνα Αλβιώνα......Ίώνα = Ιωνία... από εδώ και ο Ιώνης "Γκιώνης" Γλαύκα...Το σύμβολο της Σοφίας Όμως, και η Ιωνία μας (σημερινή Τουρκία είναι η κοιτίδα του Ελληνικού πολιτισμού,
Από εδώ και ο Ιωάννης "Ίωνναν Ην = Ιωννάνην, Ιωάννην... δηλαδή, Πολιτισμένος σοφός, από εδώ και το "Ιωννανηστάν" που λένε οι Τούρκοι λλα και το Ιωννάνη που λένε οι Άραβες

Φιλιστωρ1940 είπε...

Οι Αρβανίτες 🇬🇷ΔΕΝ ήταν ΣΚΙΠΕΤΑΡ 🇦🇱.

Άλλωστε Αρβανίτης άφησε γραπτό μνημείο στα Αρβανίτικα μάλιστα στα 1732 μΧ.🙂.
Και έκανε ο ίδιος και μετάφραση στα ιταλικά .

https://smerdaleos.files.wordpress.com/2018/10/demiraj-chetta-da_lecce.png


Όπως βλέπουμε ο Αρβανίτης 🇬🇷αυτός ο ονομαζει ως Αρμπερες μόνο τον εαυτό του και την κοινότητα του .
Ενώ στο ίδιο ποίημα χρησιμοποιεί και το εθνονυμιο Σκιπεταρ🇦🇱 και έτσι ονομάζει ΜΟΝΟ τους καθολικούς Αλβανούς της Σκονδρας (πρόσφυγες και αυτοί στην Ιταλία όπως οι Αρμπερες 🇬🇷. )

Δύο ακόμα αξιοσημείωτα σε αυτή τη πολύτιμη πηγή .
Πρώτον .....
Υπήρχε και στην Ιταλία ο όρος Σκιπεταρ🇦🇱 και τον είχαν φέρει οι πρόγονοι των Αλβανών. καθολικών πολεμιστών του Καστριώτη .
Τον όρο αυτό τον γνώριζαν οι Αρμπερες🇬🇷 και παρόλα αυτά ΔΕΝ χρησιμοποιούσαν για τον εαυτό τους αλλά μόνο για τους Αλβανούς καθολικούς Σκονδριανους συντοπίτες τους .
Πράγμα που δείχνει ότι οι καθολικοί της Σκονδρας ως Σκιπεταρ αυτοσυστηνονταν στους Αρμπερες🇬🇷 και όχι ως Αρμπερες . Τα παραπάνω αποδεικνυουν ολοκάθαρα ότι μιλάμε για δύο λαούς διαφορετικούς .

Δεύτερον ...
οπως βλέπουμε ο Αρβανίτης αυτός γνωρίζοντας ότι οι Ιταλοί λέγοντας Αλμπανιαν🇦🇱 εννοούν άλλον λαό (μη ελληνικό) τι έκανε;;
Μετέφρασε το Αρμπερες 🇬🇷στα ιταλικά ως απλά Αρμπερες, και ως Αλμπανιαν μετέφρασε στα ιταλικά ΜΟΝΟ τη λέξη Σκιπεταρ 😉😉😉😉😉
Θέλοντας να δείξει ότι εμείς οι Αρμπερες ΔΕΝ είμαστε Αλβανοί.
Αλβανοί είναι (μονο) οι Σκιπεταροι 🇦🇱

Αυτά όλα ίσχυαν μέχρι πριν λίγα χρόνια 😉
Βίντεο οπου Ομιλούν ένας Αρμπερες της Ιταλίας με έναν Σκιπεταρ .
Ο εξαλβανισμενος συνειδησιακά πλέον Αρμπερες
( κρατά το ότι είναι εξαλβανισμενος γιατί δίνει ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα στη μαρτυρία του😉) ,ομολογεί μια παραδοσιακή αλήθεια των Αρμπερες που επιβεβαιώνει όλα τα ιστορικά στοιχεία που έχουμε βρει .
Ότι οι Αρμπερες🇬🇷 και οι Σκιπεταρ 🇦🇱ήταν δύο λαοί διαφορετικοί και ότι το γνώριζαν αυτό πολύ καλά μάλιστα μέχρι πριν λίγες μόλις γενιές πριν .

Λέει στο 8 λεπτό και 9 δευτερόλεπτα προς τον Σκιπεταρο συνομιλιτη του σε μια εξομολόγηση του τι λέγανε οι πρόγονοι του . '''Η οικογενεια μου έλεγε ότι είμαστε Αρμπερες
ΚΑΙ ΟΧΙ Σκιπεταρ .
Ότι ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΠΡΑΓΜΑ '''😉😉 https://youtube.com/watch?v=gwckesQAM2A&feature=share
Ξέρεις γιατί αυτή η μαρτυρία είναι ΠΟΛΥΤΙΜΗ ΦΟΥΛ;;
Γιατί ο Αρμπερες - Αρβανίτης αυτός δεν είναι φιλέλληνας η δεν ξέρω εγώ τι αλλά αντίθετα είναι Εξαλβανισμενος .
Δεύτερον γιατί ο Αρμπερες αυτός προερχετε από προγόνους που δεν έζησαν για αιώνες εδώ στην Ελλάδα .
Ξέρεις τώρα 😉 Ελλαδικό κράτος Πατριαρχεία Χωροφύλακες Και λοιποί μηχανισμοί εξελληνισμού αλλοεθνών 😂😂😂😂😂 Αυτούνου οι πρόγονοι ΔΕΝ τα έζησαν αυτά .
Αντίθετα για αιώνες έζησαν στην Ιταλία στην οποία συνεζησαν μάλιστα με τους Σκιπεταρ🇦🇱 καθολικούς της Σκονδρας .
Άρα .... Οι Αρμπερες - Αρβανίτες ΔΕΝ χάσανε ούτε προδώσανε καμία.... αλβανική- Σκιπεταρ συνείδηση . Γιατί απλά ποτέ ΔΕΝ ήταν Αλβανοι- Σκιπεταρ

Τέλος

Ζήτω η Αρβανιτια 🇬🇷🇬🇷🇬🇷